Γιατί η Ιταλία “δεν είναι χώρα για νέους σεφ”

Τι λένε μάγειρες στο Reuters, για τις συνθήκες εργασίας στην Ιταλία.

     “Η Ιταλία δεν είναι χώρα για νέους σεφ”, δημοσίευσε η Antonella Cinelli πριν λίγες μέρες στο Reuters, υπογραμμίζοντας όλα εκείνα τα μελανά σημεία του κλάδου των εστιατορίων στην Ιταλία, από συνθήκες εργασίας και ωράριο, έως μισθούς και ασφάλιση, μέσα από ανθρώπινες ιστορίες. Προφανώς η αιμορραγία του κλάδου όσον αφορά την ασφάλιση, δεν αποτελεί προνόμιο μόνο της Ελλάδας, στην οποία σημειωτέον υπολογίζεται πως περίπου 7 στους 10 εργαζόμενους είναι ανασφάλιστοι.

   Το φαγητό της Ιταλίας είναι διάσημο σε όλο τον κόσμο, αλλά πολλοί ταλαντούχοι νέοι σεφ, που ελπίζουν να κάνουν καριέρα στη χώρα τους, βρίσκονται απογοητευμένοι από τους χαμηλούς μισθούς, την έλλειψη προστασίας της εργασίας και τις ελάχιστες προοπτικές.

    “Πάντα στα μαύρα” λέει η Cinelli , τονίζοντας πως η αδήλωτη εργασία αντιπροσωπεύει περίπου το ένα πέμπτο της παραγωγής του ιταλικού ιδιωτικού τομέα, πολύ πάνω από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης του 15%, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία της Ευρωπαϊκής Αρχής Εργασίας. Μια τέτοια αδήλωτη εργασία είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στον τομέα της φιλοξενίας, δείχνουν τα ιταλικά οικονομικά στοιχεία. 

   Μια ματιά στις κουζίνες ακόμη και των πιο παραδοσιακών ιταλικών εστιατορίων δείχνει ότι τα τοπικά πιάτα παρασκευάζονται συχνά από χαμηλά αμειβόμενους μετανάστες, δίνοντας το παράδειγμα του Χούλιο, ενός 31χρονου Περουβιανού που αρνήθηκε να δώσει το επώνυμό του επειδή δεν έχει άδεια εργασίας. “Ετοιμάζει πίτσα και ζυμαρικά σε εστιατόριο της Ρώμης, δουλεύοντας 48 ώρες την εβδομάδα με μηνιαίο μισθό 1.400-1.600 ευρώ «πάντα μαύρα». Ενώ παρόμοιες καταστάσεις συναντώνται σε άλλα ανεπτυγμένα έθνη, στην Ιταλία είναι ένα σχετικά νέο φαινόμενο, με τη μαζική μετανάστευση που πραγματοποιήθηκε μόλις πριν από περίπου τρεις δεκαετίες”, λέει.

    Ο Davide Sanna, λέει, αγαπούσε την ιταλική κουζίνα και ήθελε να έχει μια επιτυχημένη καριέρα ως σεφ, ωστόσο για να γίνει αυτό, έπρεπε να μετακομίσει στη Νέα Υόρκη. Ο Sanna είχε δουλέψει σε κουζίνες στη βόρεια Ιταλία όταν ήταν μόλις 19 δουλεύοντας 60 ώρες την εβδομάδα για να αμείβεται μόλις με 1.800 ευρώ το μήνα, ενώ κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής σεζόν, δούλευε ασταμάτητα χωρίς διάλειμμα. Έτσι έφυγε για τη Νέα Υόρκη χωρίς δεύτερη σκέψη. Στη Νέα Υόρκη, μπορεί να βγάζει 7.000 δολάρια το μήνα, δουλεύοντας 50 ώρες την εβδομάδα και καθόλου αδήλωτη εργασία.

     Ο Roberto Gentile, ένας 25χρονος σεφ από τη Σικελία, εργάστηκε τα τελευταία δύο χρόνια μαγειρεύοντας γαλλικό φαγητό στο Le Suquet, ένα εστιατόριο δύο αστέρων Michelin κοντά στην Τουλούζη, μετά από προηγούμενες δουλειές στη Βρετανία και την Ισπανία. Παρά το πάθος του για την ιταλική κουζίνα και τη συναισθηματική επιθυμία να επιστρέψει, ο Gentile είπε ότι δεν υπήρχαν οικονομικά κίνητρα για να σκεφτεί κανείς την επιστροφή. «Αφού αποκτήσεις εμπειρία στο εξωτερικό και φτάσεις σε υψηλό επίπεδο, θα ήλπιζες να επιστρέψεις στην Ιταλία και να βρεις έναν κατάλληλο ρόλο και μισθό, αλλά αυτό δεν συμβαίνει», είπε στο Reuters. “Πού βλέπω τον εαυτό μου σε πέντε χρόνια; Όχι στην Ιταλία!”