Πώς μια απεργία στη Νότια Κορέα αποτέλεσε την αφορμή για μια νέα μελέτη.
Ο σχηματισμός αναμνήσεων γύρω από κοινές εμπειρίες, είτε πρόκειται για κάτι διασκεδαστικό, όπως μια πίτσα, είτε για κάτι συναισθηματικά επίπονο, όπως μια απεργία των εργαζομένων, έχει έναν τρόπο να συνδέει τους ανθρώπους μεταξύ τους.
Τα αποτελέσματα μιας μελέτης που δημοσιεύτηκε στο Journal of Management Studies θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους διευθυντές να κατανοήσουν τη σημασία της ενθάρρυνσης των κοινών αναμνήσεων στον δια-επαγγελματικό συντονισμό στο χώρο εργασίας τους, απαντώντας στο ερώτημα: Είναι καλή ιδέα για τους εργαζόμενους να σχηματίζουν κοινές αναμνήσεις με τους συναδέλφους τους;
Πώς μια απεργία στη Νότια Κορέα βοήθησε τους ερευνητές
Ο επίκουρος καθηγητής Matthew Lyle του Πανεπιστημίου Binghamton του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και οι συνάδελφοί του ερευνητές πλαισίωσαν τη μελέτη τους γύρω από την περίπτωση μιας απεργίας 170 ημερών το 2012 σε έναν δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα της Νότιας Κορέας, τον οποίο για τη μελέτη ονόμασαν ανώνυμα ως «TelvCorp». Με την πάροδο των ετών, ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας απασχολούσε πολλά επαγγέλματα και συγκέντρωνε σημαντικά βραβεία, τα οποία κέρδιζαν κυρίως οι δημοσιογράφοι.
Η απεργία συνέβη αφού οι δημοσιογράφοι θεώρησαν ως απειλή τη δράση της τότε πρόσφατα εκλεγμένης συντηρητικής κυβέρνησης της Νότιας Κορέας το 2008, θεωρώντας ότι ο διευθύνων σύμβουλός τους είχε αντικατασταθεί από ένα φιλοκυβερνητικό πρόσωπο για να κερδίσουν ευνοϊκότερη κάλυψη.
Ο νέος διευθύνων σύμβουλος, ένας πρώην υπάλληλος της TelvCorp, κατηγορήθηκε από το προσωπικό ότι προήγαγε στελέχη και διευθυντές για να παρακολουθούν τα ειδησεογραφικά προγράμματα και να αφαιρούν περιεχόμενο που θεωρούνταν επικριτικό για την κυβέρνηση. Επομένως οι δημοσιογράφοι αποφάσισαν να απεργήσουν.
Η μελέτη του Lyle σημείωσε ότι οι μη δημοσιογράφοι της TelvCorp ήταν αρχικά διστακτικοί να συμμετάσχουν πλήρως λόγω των αναμνήσεών τους ότι οι δημοσιογράφοι ήταν ιδιοτελείς και εγωιστές κατά τη διάρκεια προηγούμενων απεργιών.
Ωστόσο, η απόφαση του διευθύνοντος συμβούλου να απολύσει τους συνδικαλιστικούς ηγέτες, την οποία συζητούσαν όσοι διέσχιζαν τα επαγγελματικά όρια και την θυμόντουσαν συνήθως ως «κάλεσμα στα όπλα», αποτέλεσε καταλύτη για την έντονη συνεργασία. Αυτές οι διαφορετικές ομάδες είχαν γίνει αυτό που οι ερευνητές αποκαλούν «μνημονική κοινότητα», ή ομάδα που θυμάται από κοινού, η οποία διατηρήθηκε για πολύ καιρό μετά το τέλος της απεργίας.
Ο Lyle και οι άλλοι ερευνητές διαπίστωσαν ότι είχε δημιουργηθεί ένα χάσμα μεταξύ εκείνων που απεργούσαν και εκείνων που δεν απεργούσαν.
«Όταν η απεργία τελείωσε, η κατάσταση έγινε πιο περίπλοκη, επειδή τα πράγματα ήταν απίθανο να επιστρέψουν στον τρόπο που ήταν σε αυτόν τον εργασιακό χώρο», είπε. «Τώρα, υπάρχει μια νέα ομάδα μετά την απεργία, με ορισμένους ανθρώπους να λένε ότι δεν μπορούσαν πλέον να βλέπουν τους συναδέλφους που επέλεξαν την αντίθετη πλευρά στην απεργία ως καλούς ανθρώπους».
Παρόλο που ο Lyle και οι συνάδελφοί του ερευνητές κατέληξαν σε αυτά τα συμπεράσματα μελετώντας έναν μόνο οργανισμό, πιστεύει ότι υπάρχουν διδάγματα που μπορούν να αντληθούν από την ανάλυσή τους και τα οποία θα μπορούσαν να βοηθήσουν ευρέως τους οργανισμούς.
Για παράδειγμα, ο Lyle δήλωσε ότι μια ισχυρή, ίσως ανορθόδοξη εμπειρία είναι πιο πιθανό να ενθαρρύνει τη συνεργατική εργασία. Αν και ο Lyle παραδέχτηκε ότι αυτού του είδους οι αναμνήσεις μπορεί να ακούγονται παιδαριώδεις ή περιττές, αποτελούν τη βάση κοινών αναμνήσεων που βοηθούν όταν οι άνθρωποι κάθονται στη δουλειά για να αποφασίσουν πώς θα αντιμετωπίσουν από κοινού ένα πρόβλημα. Η κατάποση της καυτής πίτσας, λοιπόν, θα μπορούσε να γίνει μια ανάμνηση με μόνιμες συνέπειες.
Ακολουθήστε το Cibum 
