Αποστολή του cibum στο πρόγραμμα της WWF «Εat 4 Change» στον Γαλατά Τροιζηνίας.
Της Βιργινίας Κιμπουρόπουλου
Ημέρα τρίτη, λοιπόν, στο Eat 4 Change και όπως καθετί που τελειώνει αισθάνομαι μια κάποια συγκίνηση. Αλλά δεν φεύγω μόνο με ευχάριστες αναμνήσεις, αλλά και με πολλές ιδέες και γνώσεις που ξεπερνούν τη βιώσιμη διατροφή και εκτείνονται στην ενδυνάμωση των νέων και το σχεδιασμό δράσεων για να μεταλαμπαδεύσουμε τη συνήθεια του να τρως για την «αλλαγή» που θέλεις να δεις στον κόσμο.
Μπαίνοντας στη διαδικασία να σχεδιάσω τη δική μου υποτυπώδη δράση που θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε με το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού διαπίστωσα πως είναι περισσότερο περίπλοκο από όσο νόμιζα, αλλά ταυτόχρονα και πιο απλό από όσο περίμενα.
Κατέληξα σε μια ιδέα για «αποδόμηση» των παραδοσιακών ελληνικών πιάτων με κρέας σε vegetarian εκδοχές τους ως μέρος ενός workshop για παιδιά λυκείου, που θα μπορούσαν να μάθουν ότι η γεύση δεν είναι μόνο κρέας. Στην ιδέα μου, οι υπόλοιποι συμμετέχοντες πρόσθεσαν το δικό τους feedback, για παράδειγμα ότι θα μπορούσα να καλέσω έναν διάσημο σεφ να μου δείξει τις δικές του ερμηνείες πάνω στη vegetarian κουζίνα, το οποίο ομολογουμένως ακούγεται πολύ καλό σαν ιδέα. Αν όλα πάνε καλά, ίσως καταφέρουμε και να το εφαρμόσουμε και να κάνουμε και επίσημα αίτηση για αυτό, αλλά ακόμα είναι σε πρώιμο στάδιο.
Ποιο ήταν το βασικότερο μάθημα; Σίγουρα το ότι οι νέοι είναι απαραίτητο στοιχείο ενός οποιοδήποτε κινήματος, όπως εν προκειμένω και αυτό της προώθησης της ιδέας του τρώμε «πράσινα». Αλλά σίγουρα δεν μπορούμε ο καθένας μόνος του. Οι πράσινες οργανώσεις πρέπει να δικτυώνονται και να δρουν πολλές φορές συλλογικά, ούτως ώστε ο ενδεχομένως μικρός ή συγκεκριμένος κύκλος ανθρώπων που απευθύνονται να γίνει ακόμα μεγαλύτερος και να αγγίξει περισσότερες συνειδήσεις.
Ακούστηκαν ήδη πολλές ιδέες για πιθανά project που δεν είχα σκεφτεί και με έκαναν να σκεφτώ πως το φαγητό είναι μέρος της κουλτούρας μας με τρόπους που ούτε καν περνάνε μερικές φορές από το μυαλό μας. Ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα που έφερε στο τραπέζι μια κοπέλα από μια οικολογική οργάνωση στην Κύπρο είναι αυτό της σύνδεσης του κρέατος με την τοξική αρρενωπότητα και το πώς η κατανάλωση πρωτεΐνης από ζώα έχει συνδεθεί με το πρότυπο αντρικό σώμα, χωρίς να υπάρχει γνώση ότι αυτό όχι απλά δεν ισχύει, αλλά και ότι υπάρχουν εναλλακτικές πρωτεΐνες που μπορούν να αποδώσουν το ίδιο ή παρόμοιο αποτέλεσμα. Άλλος ένας κύκλος διατροφικών στερεοτύπων που- μαζί με πολλά άλλα- πρέπει να σπάσει.
Επιπλέον, έμαθα και για πολλά ακόμα project που γίνονται ή θα γίνουν στην Ελλάδα και ήρθα σε επαφή με το έργο άλλων οργανισμών των οποίων το έργο αγνοούσα, όπως χαρακτηριστικά της Ecogenia, η οποία βρίσκεται πίσω από πολύ ενδιαφέρουσες δράσεις και θα κάνει και πολλές ακόμα.
Οπότε από αυτή την εμπειρία φεύγω σίγουρα γεμάτη και με μεγάλη όρεξη να φέρω κι εγώ πολλές από αυτές τις ιδέες στα ελληνικά δεδομένα, αλλά πρωτίστως να κάνω αυτές τις αλλαγές κομμάτι της ζωής μου. Σαν αναμνηστικό, οι διοργανωτές μας μοίρασαν σπόρους, στους οποίους ο καθένας από εμάς είχε λάβει ένα μήνυμα που κάποιος άλλος έγραψε για εμάς. Μια γυναίκα από τη WWF στη Ρουμανία είχε γράψει στους δικούς μου σπόρους βασιλικού «Πάντα να γεμίζεις ενέργεια από τις αναμνήσεις που κουβαλάς μέσα στην καρδιά σου». Και αυτό ακριβώς σκοπεύω να κάνω από δω και στο εξής.
Ακολουθήστε το Cibum 
