Ζελέ: πως από τα αζήτητα έγινε superstar

Μια συνταγή που παραλίγο να χαθεί κέρδισε την γαστρονομική αιωνιότητα!

Το ζελέ πωλείται έτοιμο προς κατανάλωση ή σε μορφή σκόνης και διατίθεται σε πολλά διαφορετικά χρώματα και γεύσεις φρούτων. Η σκόνη περιέχει ζελατίνη σε σκόνη και αρώματα, συμπεριλαμβανομένης της ζάχαρης ή τεχνητών γλυκαντικών. Διαλύεται σε πολύ ζεστό νερό, στη συνέχεια ψύχεται και αφήνεται να πήξει. Φρούτα, ξηροί καρποί, σαντιγί ή άλλα συστατικά μπορούν να προστεθούν και να δημιουργηθεί ένα ιδιαίτερο γλύκισμα.

Δείτε επίσης: Lidl FR: Ανάκληση σαλάτας λόγω λιστέρια

Η βάση του ζελέ είναι στην πραγματικότητα μια πρωτεΐνη, η ζελατίνη, που παράγεται από κολλαγόνο (μια ζελατινώδη ουσία) που εξάγεται από βραστά οστά ζώων. Η ζελατίνη δίνει τις ιδιότητες στο ζελέ. Οι Γάλλοι ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν τη ζελατίνη στη μαγειρική τους, αλλά το ζελέ σαν επιδόρπιο όπως το γνωρίζουμε σήμερα είναι made in USA.

Πως ξεκίνησε το ζελέ;

Το 1845, ο Peter Cooper ασχολήθηκε με και κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας ένα προϊόν το οποίο ήταν «σετ» με ζελατίνη. Αρκεί να πούμε, ότι ποτέ δεν βρήκε ανταπόκριση από το αμερικανικό κοινό.

1895 – Ο Pearl B. Wait, κατασκευαστής σιροπιού για τον βήχα στο Le-Roy της Νέας Υόρκης αντιμετώπιζε επαγγελματικά προβλήματα. Αποφάσισε να εγκαταλείψει την επιχείρηση σιροπιών για τον βήχα και να εξαπλωθεί στη βιομηχανία τροφίμων. Αυτός και η σύζυγός του, Μέι, πειραματίστηκαν με την προσθήκη σιροπιών φρούτων (φράουλα, βατόμουρο, πορτοκάλι και λεμόνι) στη ζελατίνη. Η σκόνη ήταν 88% ζάχαρη. Η May μετονόμασε το επιδόρπιο “Jell-O”. Ωστόσο, ήταν επίσης ανεπιτυχείς στην πώληση του προϊόντος. Δυστυχώς για τον κ. Γουέιτ, του έλειπαν τα κεφάλαια και οι γνώσεις για να πλασάρει σωστά το προϊόν του, και έτσι κατέληξε να πουλήσει τη φόρμουλα Jello-O στον γείτονά του, τον ρήτορα Φράνσις Γούντγουορντ.

1899 – Ο ρήτορας Φράνσις Γούντγουορντ, αγόρασε το όνομα Jello-O και την επιχείρηση για 450 $. Κατά τα πρώτα χρόνια, ο ρήτορας Φράνσις Γούντγουορντ δεν είχε την τύχη να κάνει το Jell-O να απογειωθεί σε δημοτικότητα και φέρεται να προσπάθησε να πουλήσει την επιχείρηση Jell-O για μόνο 35 $ στον Έφορο του εργοστασίου του, Andrew Samuel Nico! Οι διαφημιστικές προσπάθειες του Γούντγουορντ άρχισαν να αποδίδουν καρπούς όταν έστελνε περιποιημένους πωλητές με όμορφες άμαξες σε κοινότητες, εκθέσεις, συγκεντρώσεις στην εξοχή και εκκλησιαστικές εκδηλώσεις για να ευαγγελίσουν και να δώσουν δείγματα Jell-o. Αυτές οι προσπάθειες, μαζί με τις νέες τεχνολογίες όπως η ψύξη και η συσκευασία σε μορφή σκόνης βοήθησαν το Jell-O να ανακαλυφθεί και να γίνει μόδα να σερβίρει σε συμπόσια και φανταχτερά δείπνα.

1902 – Ο Γούντγουορντ ξεκίνησε τη διαφημιστική καμπάνια «Το πιο αγαπημένο επιδόρπιο της Αμερικής». Εικόνες, αφίσες και διαφημιστικές πινακίδες και διαφημίσεις σε περιοδικά που παρείχαν συνταγές Jell-o διανεμήθηκαν σε όλο το αμερικανικό τοπίο. Πάνω από 15 εκατομμύρια φυλλάδια συνταγών Jell-o εκτυπώθηκαν και διανεμήθηκαν σε αμερικανικά νοικοκυριά. Σημειωμένοι καλλιτέχνες, όπως ο Norman Rockwell, παρείχαν ακόμη και έγχρωμες εικονογραφήσεις σε αυτά τα φυλλάδια για να κάνουν το Jell-O μια οικιακή λέξη. Το 1904 παρουσιάστηκε το κορίτσι JELL-O και το 1934, ο Jack Benny ακουγόταν στα ραδιοφωνικά κύματα να διαφημίζει το “J-E-L-L-O”.

Αυτές οι προσπάθειες, μαζί με τις νέες τεχνολογίες που εξελίχθηκαν σε οικιακή και βιομηχανική κλίμακα, όπως η ψύξη και η συσκευασία σε μορφή σκόνης βοήθησαν το Jell-O να ΄΄ανακαλυφθεί΄΄ από το ευρύ κοινό και να γίνει μόδα στην αρχή, να σερβιρίστε σε συμπόσια και φανταχτερά δείπνα και να κατακτήσει τον απλό καταναλωτή στην συνέχεια.