Μπορεί σήμερα να διαθέτουμε περισσότερους τρόπους να καθορίσουμε αν τα τρόφιμά μας είναι κατάλληλα για κατανάλωση, αλλά ακόμα υπάρχουν οι ” Food Taster” που τα δοκιμάζουν για να προστατεύσουν υποψήφια θύματα δηλητηρίασης.
Η ασφάλεια των τροφίμων δεν είναι μια μεμονωμένη διαδικασία, αλλά περιλαμβάνει πολλούς ξεχωριστούς τομείς. Και -όσο αλλόκοτο ή περιττό ακούγεται τον 21ο αιώνα- περιλαμβάνει και τον έλεγχο των διαφόρων φαγητών για δηλητήριο από άλλους ανθρώπους.
Στην πραγματικότητα, η ύπαρξη ανθρώπων- δοκιμαστών για την ασφάλεια της τροφής είναι από τις πρώτες μορφές ύπαρξης ασφάλειας τροφίμων, πριν ακόμα εμφανιστούν τα εργαστήρια και οι πρωτοποριακές μέθοδοι ελέγχου. Το καθήκον τους -φαινομενικά απλό- αλλά με πολλούς κινδύνους να ελλοχεύουν, ήταν να τρώνε την τροφή και να επικυρώσουν την ασφάλειά της στην περίπτωση που δεν εμφανίσουν συμπτώματα. Κατά την αρχαιότητα, ο δοκιμαστής ήταν απαραίτητος για την ελίτ, όπως για παράδειγμα ο δούλος (συνήθως το καθήκον αυτό ανατίθετο σε έναν δούλο) δοκιμαστής φαγητού Halotus στον Ρωμαίο αυτοκράτορα Κλαύδιο.
Αλλά τα παραδείγματα τέτοιων δοκιμαστών δεν σταματούν στα αρχαία χρόνια. Κατά τη διάρκεια της επικράτησης του φασισμού και του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, ο Αδόλφος Χίτλερ είχε έναν προσωπικό δοκιμαστή ονόματι Margot Wölk, ο οποίος δοκίμαζε το φαγητό στις 8:00 π.μ. κάθε μέρα. Σε άλλο παράδειγμα, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν προσέλαβε έναν food taster που είναι και μέλος του προσωπικού ασφαλείας του για να προστατευτεί από απόπειρες δηλητηρίασης.
Δυστυχώς, δεν είναι μόνο άνθρωποι που οικειοθελώς προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για την ασφάλεια των τροφίμων. Τον τελευταίο καιρό, ζώα όπως τα ποντίκια έχουν χρησιμοποιηθεί για την ανίχνευση ακαθαρσιών και δηλητηρίων σε τρόφιμα, όπως κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008 στο Πεκίνο. Επιπλέον, στις Ηνωμένες Πολιτείες, αν και η μυστική υπηρεσία αρνείται εδώ και καιρό την ύπαρξη τέτοιας θέσης, αρκετοί πρόεδροι, με σημαντικότερο τον Μπαράκ Ομπάμα, αλλά και τον Ρόναλντ Ρίγκαν, είναι γνωστό ότι απασχολούσαν γευσιγνώστες- δοκιμαστές τροφίμων.
Ωστόσο, η δουλειά τους να παρέχουν ασφάλεια δεν είναι πάντα επιτυχημένη. Για παράδειγμα, ο Halotus απέτυχε στη αποστολή του αφού, καθώς ο αυτοκράτορας Κλαύδιος πέθανε από δηλητήριο το 54 μ.Χ. Το δίχως άλλο, ο Halotus θεωρήθηκε ύποπτος για τη δολοφονία.
Και είναι αλήθεια πως η τροφική δηλητηρίαση ή και ο θάνατος από χημικές ουσίες μπορεί να έχει αρκετούς υπαίτιους, όπως το τριοξείδιο του αρσενικού , το κυάνιο , η στρυχνίνη και η ατροπίνη που έχουν παραδοσιακά χρησιμοποιηθεί για τη δηλητηρίαση των ανθρώπων. Ενώ, για παράδειγμα, η στρυχνίνη έχει περιθώριο να προκαλέσει το θάνατο κάποιου σε εως και 24 ώρες από την κατανάλωση της μέσα από φαγητό, το κυάνιο μπορεί να σκοτώσει κάποιον μέσα σε λίγα λεπτά! Οπότε -αν και οι βασιλείς και οι πολιτικοί θα έκαναν τα πάντα για να προστατεύσουν την τροφή τους- αφενός ο χρόνος μπορεί να μην είναι σύμμαχός τους και αφετέρου μπορεί και ο ίδιος ο δοκιμαστής να μην προφτάσει να ενημερώσει. Πάλι καλά που η επιστήμη της ασφάλειας τροφίμων έχει εξελιχθεί πολύ από τότε και έχουμε ακόμα πιο έγκυρες δυνατότητες στα χέρια μας.
Ακολουθήστε το Cibum 
