Η ευαλωτότητα του παγκόσμιου επισιτισμού απέναντι στη μονοκαλλιέργεια και τις πανδημίες.
Η διατάραξη της εφοδιαστικής αλυσίδας τροφίμων στις Ηνωμένες Πολιτείες, εξαιτίας της μαζικής θανάτωσης πουλερικών λόγω της γρίπης των πτηνών, αναδεικνύει το ζήτημα της παγκόσμιας εξάρτησης από έναν περιορισμένο αριθμό βασικών διατροφικών αγαθών. Η αμερικανική κρίση επηρεάζει ήδη την Ευρώπη, καθώς οι τιμές των αυγών αυξάνονται κατακόρυφα, πιθανώς λόγω της εκτροπής μεταποιημένων προϊόντων αυγού προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Η εξάρτηση από λίγες πηγές πρώτης ύλης την καθιστά ιδιαίτερα ευάλωτη σε ασθένειες και φυσικά φαινόμενα. Αυτό δεν είναι απλώς ένα θεωρητικό σενάριο. Η Ιρλανδία του 19ου αιώνα αποτελεί ζωντανό ιστορικό παράδειγμα με την πατατοξήρα, μια ασθένεια που έπληξε τη βασική διατροφική πηγή του πληθυσμού, προκάλεσε λιμό και γενοκτονία, οδηγώντας σε εκατομμύρια θανάτους και μαζική μετανάστευση.
Σήμερα, ο κόσμος βασίζεται κατά κύριο λόγο σε τέσσερις βασικές τροφές – ρύζι, σιτάρι, αραβόσιτο και πατάτες για την κάλυψη του μεγαλύτερου μέρους των θερμιδικών αναγκών. Σε αυτές μπορούν να προστεθούν η σόγια, το κρέας και τα αυγά, ωστόσο η διατροφική βάση παραμένει εξαιρετικά περιορισμένη και τρωτή. Η περίπτωση της μπανάνας, για παράδειγμα, καταδεικνύει την υπερ-εξάρτηση από ένα μόνο είδος, καθιστώντας το απροστάτευτο σε επιδημίες. Οι παραγωγικές διαδικασίες είναι υπερσυγκεντρωμένες και οι πρώτες ύλες φτάνουν να προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από συγκεκριμένες καλλιέργειες, που με τη σειρά τους είναι ευάλωτες σε κλιματικούς ή επιδημιολογικούς κινδύνους.
Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι απλώς τι θα συμβεί αν χαθεί μια παραγωγή, αλλά τι θα γίνει αν χαθούν ταυτόχρονα πολλές. Πώς θα μπορέσουν να τραφούν 8 δισεκατομμύρια άνθρωποι; Ποιες πιέσεις θα ασκηθούν στις διεθνείς αγορές, στις κυβερνήσεις, στις κοινωνίες;
Η επισιτιστική ασφάλεια δεν είναι απλώς ένα τεχνικό ή γεωργικό ζήτημα. Είναι θέμα πολιτικής οικονομίας, παγκόσμιας σταθερότητας και ανθρώπινης επιβίωσης. Η εξάντληση των φυσικών πόρων, η κλιματική αλλαγή και οι γεωπολιτικές εντάσεις ήδη συγκλίνουν σε έναν νέο, πολύπλοκο χάρτη απειλών, στον οποίο η τροφή και το νερό αναδεικνύονται σε κομβικά πεδία σύγκρουσης.
Ακολουθήστε το Cibum 
