Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του καθηγητή Chris Elliott που δημοσίευσε στο περιοδικό New Food Magazine για το καλλιεργημένο κρέας και για τις “θόρυβο” που έχει προκαλέσει και που μάλλον θα αποδειχθεί “άνθρακες ο θησαυρός”…
Άρθρο του καθηγητή Chris Elliott στο New Food Magazine
Πολλοί θα θυμούνται τις περιόδους άνθησης και κατάρρευσης της δεκαετίας του 1990, όταν το διαδίκτυο αναδυόταν ως η εμπορική πλατφόρμα του μέλλοντος. Τεράστια χρηματικά ποσά επενδύθηκαν σε νεοσύστατες εταιρείες, οι τιμές των μετοχών εκτοξεύτηκαν στις αγορές τεχνολογίας και, όσο γρήγορα ήρθαν, εξαφανίστηκαν πιο γρήγορα από μια ρουφηξιά “e-smoke”*. Αλλά φυσικά, υπήρξε ένας μικρός αριθμός μεγάλων νικητών και αυτοί είναι πλέον γνωστά ονόματα σήμερα, όπως το Amazon και το eBay για να αναφέρουμε μόνο δύο. Είναι ενδιαφέρον ότι ο Μπιλ Γκέιτς, μια από τις μεγάλες ιστορίες επιτυχίας αυτής της εποχής, είναι ένας από τους μεγάλους υποστηρικτές του κρέατος που καλλιεργείται στο εργαστήριο.
Πέρασα τις τελευταίες δύο εβδομάδες στη Νοτιοανατολική Ασία και βρήκα την ευκαιρία να ερευνήσω ένα από τα πιο πολυσυζητημένα νέα τρόφιμα. Τις κυτταρικές πρωτεΐνες. Είναι σαφές ότι αυτή η περιοχή είναι το επίκεντρο έρευνας και ανάπτυξης σε αυτόν τον χώρο, εν μέρει επειδή η καινοτομία είναι μέρος της κουλτούρας, εν μέρει επειδή η αποδοχή τέτοιων τροφίμων από τους καταναλωτές προβλέπεται να είναι υψηλή, εν μέρει λόγω των αναγκών επισιτιστικής ασφάλειας και εν μέρει λόγω φόβων για το πώς η κλιματική αλλαγή θα επηρεάσει την περιοχή περισσότερο από τα περισσότερα άλλα μέρη του πλανήτη μας.
Η Σιγκαπούρη περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα φαίνεται να αντλεί τεράστια ποσά χρημάτων και πόρων σε κυτταρικές πρωτεΐνες. Είναι μια από τις πιο ευημερούσες περιοχές του κόσμου, αλλά δεν παράγει ουσιαστικά κανένα δικό της φαγητό (λιγότερο από το 5% ήταν το ποσοστό που άκουσα). Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι σχεδόν όλος ο χώρος της γης έχει χρησιμοποιηθεί για οικοδομικές εταιρείες, πολυώροφα διαμερίσματα και εμπορικά κέντρα. Μια βόλτα σε ένα σούπερ μάρκετ είναι μια ενδιαφέρουσα εμπειρία… οι ετικέτες που αναγράφουν «προϊόντα από την Αυστραλία, τη Νότια Αφρική, την Ινδία» είναι παντού!
Είναι σαφές, ωστόσο, η κυβέρνηση της Σιγκαπούρης, λόγω αυτής της κατάστασης διακατέχεται από νευρικότητα, γι’ αυτό και έχει ξεκινήσει το σχέδιο «30 επί 30», δηλαδή η χώρα θα είναι 30 τοις εκατό αυτάρκης σε τρόφιμα μέχρι το τέλος αυτής της δεκαετίας. Η αστική γεωργία και οι κυτταρικές πρωτεΐνες είναι οι δύο μεγάλες πρωτοβουλίες για την ασφάλεια των τροφίμων που ελπίζουν ότι θα τους βοηθήσουν να επιτύχουν αυτόν τον εξαιρετικά φιλόδοξο στόχο. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η Σιγκαπούρη ήταν η πρώτη χώρα στον κόσμο που ενέκρινε ένα προϊόν καλλιέργειας κρέατος . Το 2020 η Eat Just λάνσαρε ένα εργαστηριακό προϊόν κοτόπουλου.
Προσπάθησα να αγοράσω μερικά για να δοκιμάσω όταν ήμουν εκεί, αλλά μου είπαν ότι πωλούνταν μόνο σε ένα μόνο εστιατόριο και δεν ήταν πάντα στο μενού. Ως εκ τούτου, φαίνεται περισσότερο ως διαφημιστική εκστρατεία από οτιδήποτε άλλο ριζοσπαστικό όσον αφορά την αλλαγή στο σύστημα τροφίμων της Σιγκαπούρης.
Όσον αφορά την προσέγγιση του καλλιεργημένου κρέατος, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός νεοσύστατων επιχειρήσεων που δοκιμάζουν πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις. Διαφορετικοί τύποι κυττάρων από διάφορα είδη που αναπτύσσονται από πολλές διαφορετικές συνθέσεις κυτταρικών μέσων. Διαπίστωσα ότι όταν έθεσα κάποιες πιεστικές ερωτήσεις σχετικά με τα πολλά προβλήματα της κυτταροκαλλιέργειας (από την εμπειρία μου γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλά), τις προκλήσεις του ποιοτικού ελέγχου και της ασφάλειας των τροφίμων, οι απαντήσεις δεν ήταν καθόλου καθησυχαστικές.
Ήταν ακόμη λιγότερο ενθαρρυντικοί όταν ρώτησα για την πολύ μεγάλη πρόκληση της αύξησης της κλίμακας παραγωγής. Επί του παρόντος, το κόστος για την παραγωγή αρκετών κυττάρων κρέατος για να φτιάξετε ένα μπιφτέκι είναι “απολαυστικό”, και ας μου συγχωρέσετε το λογοπαίγνιο. Άκουσα πολλές πληροφορίες σχετικά με τις προβολές του απαιτούμενου χώρου, τις εξειδικευμένες εγκαταστάσεις παραγωγής που μπορούν να κατασκευαστούν και πώς το κόστος ανά μονάδα θα μειωθεί δραματικά μόλις επιτευχθεί μια τέτοια κλιμάκωση της παραγωγής.
Θα παρακολουθήσω πολύ στενά την ιστορία του φαγητού της Σιγκαπούρης και προσφέρθηκα, για ό,τι αξίζει, να συνεργαστώ με ορισμένες από τις εταιρείες που εργάζονται πάνω στις νέες τεχνικές παραγωγής τους. Με τις πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια που διοχετεύονται στα έργα στη Σιγκαπούρη και αλλού, οι πιθανότητες είναι ότι θα αναδειχθεί ένας μικρός αριθμός νικητών.
Αλλά, κατά τη γνώμη μου, αυτή δεν είναι μια μορφή καινοτομίας τροφίμων που θα χρησιμεύσει για να αντικαταστήσει τη συμβατική παραγωγή κρέατος. Στην καλύτερη περίπτωση, θα θεωρηθεί ένας εξειδικευμένος και πιθανότατα πολύ ακριβός τρόπος διατροφής που θα έχει ελάχιστη ή καθόλου επίδραση στο περιβάλλον μας ή στη βελτίωση της παγκόσμιας επισιτιστικής ασφάλειας. Ο Μπιλ Γκέιτς μπορεί να ξέρει λίγα πράγματα για τους υπολογιστές, αλλά αυτή τη φορά νομίζω ότι πουλάει στον κόσμο ένα παραμύθι…
*ΣΣ: Η ιστορία του Dot-Com είναι η ιστορία μιας οικονομικής φούσκας που έσκασε και προκάλεσε μεγαλύτερη οικονομική ζημιά και από την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου στην Αμερική. Το κόστος της ζημιάς για τους επενδυτές ήταν 5 τρισεκατομμύρια.
Πηγή: New Food Magazine
Ακολουθήστε το Cibum 
