Πως αντιλαμβάνεται ο σκύλος τον θάνατο του ιδιοκτήτη του.
Όσο αηδιαστικό και συνάμα περίεργο και αν φαντάζει, ειδικά για εκείνους που φροντίζουν και αγαπούν τα σκυλιά σαν να ήτανε παιδιά τους, πολλές υποθέσεις έχουν αποδείξει πως σκυλιά έφαγαν τα σώματα των “ιδιοκτητών” τους, λίγο αφότου πέθαναν. Η πρώτη εύλογη ερώτηση είναι φυσικά “Μα πώς; αφού τα αγαπούσαν και τα φρόντιζαν τόσο!”. Η αλήθεια βέβαια μπορεί να είναι λίγο διαφορετική από ότι την αντιλαμβανόμαστε εμείς.
Το 1997, ένας ιατροδικαστής στο Βερολίνο ανέφερε μια από τις πιο ασυνήθιστες περιπτώσεις του στο περιοδικό Forensic Science International. Ένας 31χρονος άνδρας είχε αποσυρθεί για το βράδυ στο ανακαινισμένο υπόστεγο του κήπου πίσω από το σπίτι της μητέρας του, όπου έμενε με τον γερμανικό ποιμενικό του. Γύρω στις 8:15 μ.μ., γείτονες άκουσαν έναν πυροβολισμό από την κατεύθυνση του υπόστεγου. Σαράντα πέντε λεπτά αργότερα, η μητέρα και οι γείτονες του άνδρα τον βρήκαν νεκρό από πυροβολισμό στο στόμα, ένα πιστόλι Walther κάτω από τα χέρια του και ένα αποχαιρετιστήριο σημείωμα σε ένα τραπέζι. Το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου και του λαιμού του έλειπαν, ενώ υπήρχαν σημάδια δοντιών γύρω από τις άκρες των πληγών. Ένα μισογεμάτο μπολ με τροφή για σκύλους ήταν αφημένο στο πάτωμα. Ο γερμανικός ποιμενικός ήταν ήρεμος και ανταποκρίθηκε στις αστυνομικές εντολές, ενώ στο δρόμο για ένα καταφύγιο ζώων, ο σκύλος έκανε εμετό. Αυτά που έβγαλε ήταν ιστοί δέρματος αλλά και τρίχες από τον ιδιοκτήτη του.
Τέτοιου είδους περιστατικά δεν γίνονται συχνά, αλλά δεκάδες τέτοιες αναφορές περιπτώσεων εμφανίζονται σε ιατροδικαστικά αρχεία τα τελευταία 20 περίπου χρόνια και είναι μια καλή ευκαιρία να αναγνωρίσουμε τι πραγματικά συμβαίνει.
Η Erika Engelhaft αναφέρει στο NationalGeofraphic, πως έχει συγκεντρώσει 20 από αυτές τις δημοσιευμένες περιπτώσεις, μαζί με μια μελέτη του 2015 που συγκέντρωσε 63 περιπτώσεις. Μερικά από τα μοτίβα είναι εκπληκτικά και δημιουργούν συναρπαστικά ερωτήματα σχετικά με το γιατί τα κατοικίδια μπορεί να παρακινούνται να φάνε τους νεκρούς ιδιοκτήτες τους. Εδώ είναι μερικές από τις πιο κοινές παρανοήσεις σχετικά με τη συμπεριφορά των κατοικίδιων ζώων μετά το θάνατο και τι αποκαλύπτουν τα διαθέσιμα ιατροδικαστικά στοιχεία.
«Οι σκύλοι κατάγονται από λύκους», λέει ο Stanley Coren, ένας ψυχολόγος που έχει γράψει βιβλία και έχει φιλοξενήσει τηλεοπτικές εκπομπές για σκύλους. «Αν έχουμε μια κατάσταση όπου ο ιδιοκτήτης πεθαίνει και δεν υπάρχει πηγή τροφής, τι θα κάνουν; Θα πάρουν ό,τι σάρκα υπάρχει τριγύρω». Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις, είναι ξεκάθαρο ότι τα ζώα έκαναν αυτή την πράξη για να επιβιώσουν. Σε μια αναφορά του 2007 για παράδειγμα, ένα Chow και ένα Labrador επέζησαν για περίπου ένα μήνα μετά την κατανάλωση του σώματος του νεκρού ιδιοκτήτη τους, αφήνοντας μόνο την κορυφή του κρανίου και μια ποικιλία από θραύσματα οστών. Ωστόσο, στην περίπτωση του 1997, ο γερμανικός ποιμενικός άρχισε να τρώει μέρη του ιδιοκτήτη του αμέσως μετά το θάνατο.
«Είναι ενδιαφέρον να εξετάσουμε τους λόγους για τους οποίους ένα κατά τα άλλα καλοσυντηρημένο κατοικίδιο χωρίς κίνητρο πείνας ακρωτηριάζει το νεκρό σώμα του ιδιοκτήτη του τόσο γρήγορα», έγραψε ο ιατροδικαστής, Markus Rothschild.
Στο 24% των περιπτώσεων στην ανασκόπηση του 2015, οι οποίες αφορούσαν όλες σκύλους, είχε περάσει λιγότερο από μία ημέρα πριν βρεθεί το μερικώς φαγωμένο σώμα. Επιπλέον, μερικά από τα σκυλιά είχαν πρόσβαση σε κανονική τροφή που δεν είχαν φάει. Το μοτίβο της σάρωσης δεν ταίριαζε επίσης με τη διατροφική συμπεριφορά των κυνόδοντων. Όταν οι σκύλοι δάγκωναν τους νεκρούς ιδιοκτήτες σε εσωτερικούς χώρους, το 73% των περιπτώσεων αφορούσαν δαγκώματα στο πρόσωπο και μόλις το 15% είχαν δαγκώματα στην κοιλιά. Αντίθετα, όταν δάγκωναν σε εξωτερικούς χώρους έχουν ένα καλά τεκμηριωμένο μοτίβο, ανοίγοντας το στήθος και την κοιλιά για να φάνε τα πλούσια σε θρεπτικά συστατικά όργανα από νωρίς, ακολουθούμενα από τα άκρα. Μόνο το 10% αυτών των περιπτώσεων αφορούν τραύματα στο κεφάλι.
Μπορεί εμείς να αντιλαμβανόμαστε ως απεχθές το γεγονός πως ο ίδιος μας ο σκύλος θα μας έτρωγε αν πεθαίναμε, ωστόσο στο μυαλό του σκύλου τα πράγματα είναι λίγο συγκεχυμένα. Καμία από τις περιπτώσεις που μελετήθηκαν δεν έδειξε προηγούμενο ιστορικό κακοποίησης ζώων. Αντίθετα, αρκετές αναφορές σημείωσαν ότι οι ιδιοκτήτες είχαν πολύ καλές σχέσεις με τα σκυλιά τους, σύμφωνα με φίλους και γείτονες.
Αντ ‘αυτού, σκεφτείτε την ψυχολογική κατάσταση ενός κατοικίδιου ζώου: «Μια πιθανή εξήγηση για μια τέτοια συμπεριφορά είναι ότι ένα κατοικίδιο θα προσπαθήσει να βοηθήσει έναν αναίσθητο ιδιοκτήτη πρώτα γλείφοντας ή σπρόχνοντας», γράφει ο Rothschild στην έκθεσή του, «αλλά όταν αυτό δεν έχει κανένα αποτέλεσμα, η συμπεριφορά του ζώου μπορεί να ξεφύγει και σε κατάσταση πανικού, μπορεί να οδηγήσει σε δάγκωμα». Το δάγκωμα φυσικά είναι συνυφασμένο με το φαγητό , λέει ο Ράντο: «Έτσι δεν είναι απαραίτητα ότι ο σκύλος θέλει να φάει, αλλά το να τρώει τον διεγείρει, κυρίως όταν γεύεται το αίμα».
Διαφορετικές ράτσες σκύλων έχουν διαφορετική ιδιοσυγκρασία, προσθέτει ο Rando, κάτι που θα μπορούσε να παίξει ρόλο στο πώς αντιδρούν στο θάνατο ενός ιδιοκτήτη. Αλλά πολλά είδη σκύλων εμφανίζονται σε τέτοιου είδους ιατροδικαστικές αναφορές, συμπεριλαμβανομένων labrador και golden retrievers.
Συνολικά, τα περισσότερα από τα σκυλιά ήταν μεσαίου προς μεγάλου μεγέθους, με ένα λαγωνικό να είναι η μικρότερη ράτσα που συμμετείχε σε αυτές τις αναφορές. Ωστόσο, τα μεγαλύτερα, πιο ισχυρά σκυλιά μπορούν να κάνουν μεγαλύτερη ζημιά. Για παράδειγμα, σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις, οι νεκροί ιδιοκτήτες φαγώθηκαν μέχρι τον αποκεφαλισμό, και όλοι αφορούσαν γερμανικούς ποιμενικούς. Ωστόσο, για όλα όσα γνωρίζουμε, ένα Pomeranian ή Chihuahua θα έσκιζε ένα κεφάλι αν μπορούσε. Σύμφωνα με το Rando η ιδιοσυγκρασία ενός σκύλου μπορεί να έχει μεγαλύτερη σημασία, ένας ανασφαλής, φοβισμένος σκύλος που δείχνει τακτικά σημάδια άγχους αποχωρισμού μπορεί να είναι πιο πιθανό να περάσει από το ξέφρενο γλείψιμο στο δάγκωμα του “φαγητού”.
“Δεν υπάρχει τρόπος να εγγυηθεί κανείς ότι το κατοικίδιο ζώο σας δεν θα σας φάει εάν πεθάνετε, εκτός από το ότι δεν έχετε κανένα κατοικίδιο”. Ο καλύτερος τρόπος για τους ιδιοκτήτες κατοικίδιων ζώων να μειώσουν τις πιθανότητες, λέει ο Rando, είναι να βεβαιωθείτε ότι έχετε ανθρώπους που θα περάσουν να δουν αν είστε καλά , αν δεν ακούσουν νέα σας.
Ακολουθήστε το Cibum 
