Και όμως υπάρχει.
Γνωρίζατε πως η τροφή που επιλέγεται συνήθως μετά το ξενύχτι, γιατί μπορεί να καταπολεμήσει το hangover, έχει και παγκόσμια ημέρα; Ο λόγος για τον πατσά που ή θα τον αγαπήσεις ή θα τον μισήσεις, ο οποίος γιορτάζεται στις 24 Οκτωβρίου από τα τέλη του 1800. Μπορεί να μαγειρευτεί με διάφορους τρόπους, καθιστώντας το ένα ευέλικτο αλλά ιδιαίτερο φαγητό. Από το μεξικάνικο tacos de tripa μέχρι την ιταλική πιτζάτα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό το πιάτο είναι αγαπητό σε πολλούς πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο. Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα πατσά πολλά ελληνικά εστιατόρια και ξενοδοχεία, διοργανώνουν ειδικές βραδιές και… ολόκληρες εβδομάδες γιορτάζοντας με διάφορες εκδοχές και συνταγές το αμφιλεγόμενο αυτό πιάτο.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα Ask Jeeves, σχεδόν το 30% των ανθρώπων στη Βρετανία έχουν δοκιμάσει πατσά μία φορά και δεν θα το κάνουν ποτέ ξανά. Ίσως φταίει η μυρωδιά του που ομολογουμένως είναι ανυπόφορη… ίσως η όψη του που θυμίζει βρασμένο δέρμα, αλλά και η γεύση του δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Σύμφωνα με άρθρο στον Guardian δεν είναι ένα απλό πιάτο και για να αρχίσει να σου αρέσει (γιατί πρέπει να σου αρέσει) πρέπει να τον δοκιμάσεις πάνω από έξι φορές. Από την 7η και μετά θα μπορέσει κάποιος να λάβει το μήνυμα της θεσπέσιας γεύσης του!
Ο πατσάς προέρχεται συνήθως από βόδι ή μοσχάρι, αλλά επίσης από πρόβατα ή ελάφια. Σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια Britanica, ο όρος αναφέρεται στο στομάχι του ζώου, ή πιο συγκεκριμένα, στους τέσσερις θαλάμους του στομάχου που μαζί σχηματίζουν μια γραμμή παραγωγής για την πέψη της τροφής του μηρυκαστικού. Ο πατσάς μπορεί να κατασκευαστεί από οποιοδήποτε από αυτά τα τέσσερα μέρη. Η πρώτη (η κοιλιά) συγκρατεί την τροφή που καταπίνεται. Αυτή η τροφή αναζωπυρώνεται, μασάται ξανά και καταπίνεται για να περάσει μέσω του δεύτερου, κυψελωμένου θαλάμου (το δίκτυο) στον τρίτο (omasum) και τελικά στον τέταρτο (abomasum). Η γεύση των τεσσάρων θαλάμων πατσά είναι πλούσια, ζελατινώδης και στιβαρή, ενώ η υφή του πατσά εξαρτάται από το ποιο χρησιμοποιείται και πώς παρασκευάζεται.
Παρά τους φανατικούς εχθρούς του, εξακολουθεί να αποτελεί παραδοσιακό πιάτο στις κουζίνες πολλών χωρών. Οι τέσσερις διαφορετικές πατάτες, σιγοβρασμένες μαζί αργά για έως και 10 ώρες με μοσχαρίσιο πόδι, κρεμμύδια και καρότα, παράγουν τη σπεσιαλιτέ της Νορμανδίας με πατάτες à la mode de Caen. (Ο μοσχαρίσιος πατσάς θεωρείται γενικά ο καλύτερος για αυτό το πιάτο.) Στο ισπανικό callos a la madrileña, ο πατσάς μαγειρεύεται με υλικά που περιλαμβάνουν πικάντικο λουκάνικο chorizo και morcilla, ενώ το μεξικάνικο μενού είναι δεμένο με πιπεριές τσίλι. Στην Αγγλία, ο πατσάς από κηρήθρα που τρώγεται με κρεμμύδια και λευκή σάλτσα ήταν κάποτε το φαγητό των φτωχών και εξακολουθεί να είναι ένα νοσταλγικό πιάτο στο βορρά.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, μια αλυσίδα εστιατορίων με πατσά σάρωσε τη βόρεια Αγγλία. Διευθύνονταν από την United Cattle Products και ήταν γνωστή ως UCP. Περισσότερα από 150 καταστήματα, κυρίως στη βορειοδυτική Αγγλία, χαρακτηρίστηκαν από το σερβίρισμα πατσά σε εκλεπτυσμένο περιβάλλον. Ωστόσο, η επιχείρηση δεν επέζησε από την άφιξη του φαστ φουντ και στη δεκαετία του 1970 πουλήθηκε. Ο πατσάς εξακολουθεί να θεωρείται φαγητό της εργατικής τάξης στην Αγγλία, αλλά αλλού τείνει να θεωρείται ως τοπικό φαγητό.
Ακολουθήστε το Cibum 
