Τι ακριβώς συνέβαινε με την κουζίνα του Poison Squad;
Στις αρχές του 1900, ο δημοσιογράφος της Washington Post, George Rothwell Brown, θα ανέφερε για πρώτη φορά στα δημοσιεύματα της εποχής τον όρο “Ομάδα Δηλητηριάσεων” (poison squad). Με τον όρο θα περιέγραφε την ομάδα πειραμάτων που συστάθηκε από τον επικεφαλής χημικό του Τμήματος Γεωργίας, Dr. Harvey W. Wiley, που λειτούργησε ως εφαλτήριο για τη δημιουργία του πρώτου νόμου για καθαρά τρόφιμα στην Αμερικανική ιστορία.
Η ομάδα αποτελούμενη από 12 υγιείς άνδρες, θα χωριζόταν σε δυο υποομάδες εκ των οποίων οι μεν θα τρέφονταν με καθαρή τροφή και οι δε, με “νοθευμένη”. Το εμπόδιο δε που είχε να αντιμετωπίσει ο Wiley, ήταν η δυσκολία να βρει ανόθευτη τροφή. Οι 12 εθελοντές θα υποβάλλονταν σε καθημερινές δοκιμές των πιο ευρέως χρησιμοποιούμενων πρόσθετων χημικών τροφίμων της εποχής, μεταξύ αυτών και ο βόρακας, η φορμαλδεΰδη, ο θειικός χαλκός, το θειϊκό οξύ κ.α. Κατά τη διάρκεια κάθε δοκιμής, τα μέλη έτρωγαν σταθερά αυξανόμενες ποσότητες από κάθε πρόσθετο, παρακολουθώντας προσεκτικά την επίδραση που είχε στο σώμα τους. Επίσης θα έπρεπε να ζυγίζονται πριν από κάθε γεύμα, να μετρούν τις θερμοκρασίες τους και να ελέγχουν τους παλμούς τους. Κάθε εβδομάδα, συλλέγονταν προσεκτικά τα κόπρανα, τα ούρα, τα μαλλιά και ο ιδρώτας τους προκειμένου να υποβάλλονται σε εξετάσεις.
Βασική προϋπόθεση για τη συμμετοχή των εθελοντών στην “Ομάδα δηλητηριάσεων”, εκτός από την υγεία και το σωματικό βάρος, λέγεται πως ήταν και το φύλο, έτσι όλοι οι συμμετέχοντες ήταν άνδρες. Ο ένας μεταξύ αυτών, ήταν πρώην σπρίντερ του Γέιλ, ένας άλλος καπετάνιος στο σύνταγμα μαθητών του τοπικού γυμνασίου και ο τρίτος επιστήμονας. Η δέσμευση τους προέβλεπε 1 χρόνο ερευνητικών πειραμάτων, που θα έτρωγαν μόνο φαγητό που είχε παρασκευαστεί στην κουζίνα του Poison Squad. Παράλληλα είχαν αποποιηθεί κάθε δικαιώματος αποζημίωσης για ενδεχόμενη αρρώστια ή θάνατο, από την κυβέρνηση. Το μοναδικό αντάλλαγμα που λάμβαναν ήταν το φαγητό που ήταν φυσικά δωρεάν, και το χρηματικό ποσό των 5 δολαρίων το μήνα (στην τότε αξία τους).
Πολύ σύντομα τα αποτελέσματα των εξετάσεων έδειξαν πως οι άνδρες άρχιζαν να αρρωσταίνουν βαριά. Παρ’ όλο που κανείς από αυτούς δεν πέθανε, παρουσίαζαν συμπτώματα όπως πονοκέφαλοι, πεπτικοί πόνοι, ναυτία, εμετό, ηπατική βλάβη, νεφρική βλάβη, εγκεφαλική βλάβη, ίκτερος κ.α. Το αποτέλεσμα ήταν πολλοί από αυτούς να χάνουν βάρος και τελικά να αναγκάζονται να εγκαταλείψουν.
Ενώ ο Wiley απαγόρευε την οποιαδήποτε δημοσίευση αποτελεσμάτων μέχρι το τέλος των δοκιμών, η ομάδα δηλητηριάσεων ενέπνευσε καρτούν, ποιήματα και τραγούδια της εποχής. Το πιο διάσημο ήταν ίσως το “The Song of the Pizen (Poison) Squad”, του ποιητή S.W. Gillilan, ένα ποίημα που πρόβαλε τα κατορθώματα της ομάδας:
“Στο πρωσικό οξύ διακόπτουμε τη νηστεία μας.
Γευματίζουμε σε στιφάδο μορφίνης.
Γευματίζουμε με κονσομέ σπιρτόκεφαλο,
πίνετε έτοιμο καρβολικό οξύ?
Το διαβρωτικό εξάχνωμα μας τονώνει
όπως σπάνια κέτσαπ λαβδανίου,
Ενώ τα καρυκεύματα tyro-toxic
είναι υγιεινά όπως ο αέρας του βουνού.
Έτσι όλες τις «θανατηφόρες» τολμάμε διπλά
να μας βάλει κάτω από το χλοοτάπητα.
Έχουμε ανοσία θανάτου και είμαστε περήφανοι όσο περήφανοι–
Hooray για την ομάδα Pizen!”
Τα πειράματα στην ομάδα δηλητηριάσεων, ήταν η πρώτη ελεγχόμενη πειραματική δοκιμή που έγινε ποτέ σε εμπορικά τρόφιμα και τα αποτελέσματα άνοιξαν το δρόμο μιας νέας εποχής. Στις 30 Ιουνίου του 1906, ημερομηνία ορόσημο για την αμερικανική ιστορία, υπογράφεται ο πρώτος νόμος για καθαρά τρόφιμα που ονομάστηκε “Dr. Wiley’s law”.
https://www.esquire.com/food-drink/food/a23169/poison-squad/
Ακολουθήστε το Cibum 
