H ιστορία μιας δεκαεξάχρονης κοπέλας που βίωσε Lockdown πολύ πριν τo μάθει όλος ο πλανήτης.
Μια συνηθισμένη μέρα στα μέσα Μαΐου το 1964, στο Αμπερντίν της Σκωτίας, ένα μέλος του προσωπικού του νέου σούπερ μάρκετ της περιοχής, William Low, άνοιξε μια μεγάλη κονσέρβα Αργεντίνικου κορν μπιφ για να κοπεί στη λαμπερή νέα μηχανή κοπής κρέατος του καταστήματος. Το κρέας φαινόταν ωραίο στην όψη για τους πελάτες που θα το αγόραζαν.
Αλλά το κορν μπιφ ήταν κάθε άλλο παρά κατάλληλο για κατανάλωση. Και σύντομα η Sheena, μόλις 16 ετών τότε, θα ήταν ανάμεσα στα εκατοντάδες θύματα της μεγαλύτερης επιδημίας τύφου στην πρόσφατη Βρετανική ιστορία. Ο τύφος εξαπλώνεται όταν οι άνθρωποι καταναλώνουν μολυσμένα τρόφιμα και στη συνέχεια τον μεταδίδουν. Είναι μια ασθένεια που προκαλείται κυρίως από κακή υγιεινή των τροφίμων κατά την προετοιμασία και μεταδίδεται κυρίως από κακή υγιεινή μετά τη μόλυνση.
Αυτό θα οδηγούσε σε καραντίνα στο νοσοκομείο για εβδομάδες περισσότερους από 500 ανθρώπους όλων των ηλικιών: Oι σκηνές των οικογενειών που αναγκάστηκαν να χωρίσουν, των ασθενών που ήταν κολλημένοι πίσω από το προστατευτικό τζάμι και των γιατρών και νοσοκόμων με προστατευτικές στολές θα αποτελούσαν μια “στοιχειωτική γεύση” του τι θα συνέβαινε χρόνια αργότερα, όταν θα χτυπούσε η πρόσφατη πανδημία COVID-19.
Η ιστορία της Sheena
Ενώ ο αντίκτυπός της θα άφηνε το Aberdeen μια απαγορευμένη ζώνη, όπου οικογένειες διαλύθηκαν, επιχειρήσεις καταστράφηκαν και για μερικούς νέους ανθρώπους όπως η Sheena, το μέλλον τους κριθηκε αμφίβολο.
Καθώς τα φώτα της δημοσιότητας στράφηκαν στο Αμπερντίν, οι ψίθυροι και η παραπληροφόρηση προκάλεσαν σχεδόν υστερία: στην Αμερική, οι τίτλοι των εφημερίδων έγραφαν για Σκωτσέζικα θύματα που πέθαιναν στο δρόμο και για πτώματα συσσωρευμένα στην παραλία.
Αν και αυτό απείχε πολύ από την πραγματικότητα, ακόμη και τώρα, 60 χρόνια από τότε που η επιδημία σάρωσε την πόλη, οι αναμνήσεις από το ξέσπασμα του Μαΐου του 1964 παραμένουν ζωντανές.
Για τη Sheena, μαθήτρια 2ας Λυκείου, ο τύφος θα άλλαζε ριζικά τη ζωή της. Μερικά από τα πρώτα κρούσματα τυφοειδούς της πόλης είχαν εμφανιστεί λίγες πόρτες μακριά από το σπίτι της στην οδό Albyn 15. Οι υγειονομικές ομάδες προσπαθούσαν μανιωδώς να καταλάβουν τι το είχε προκαλέσει, όταν η Sheena αρρώστησε.
«Ο γενικός γιατρός με κοίταξε με μια ματιά και είπε ‘τύφος’. Είχε βρεθεί σε Ιαπωνικό στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου και ήξερε αμέσως ότι επρόκειτο για τύφο, επειδή είχε ενδημήσει εκεί», θυμάται η ίδια.
«Δεν μου άρεσε το σχολείο και ανυπομονούσα να φύγω. Θυμάμαι να σκέφτομαι “καλά είναι αυτό, δεν θα χρειαστεί να πάω σχολείο”. Μετά χειροτέρεψε. Ήταν κόλαση». Όταν έφτασε το ασθενοφόρο για να την μεταφέρει στο νοσοκομείο, είχε αρχίσει το παραλήρημα. «Οι άντρες του ασθενοφόρου φορούσαν λευκά παλτά. Νόμιζα ότι ήταν γιγάντιοι γλάροι που προσπαθούσαν να με μεταφέρουν. Φώναξα στη μαμά μου «μην τους αφήσεις να με κάψουν», θάψε με αντί γι’ αυτό! Πρέπει να ήταν τρομερό γι’ αυτήν».
Το νοσοκομείο θα γινόταν το «σπίτι» της για τους επόμενους τρεις μήνες, με τους ασθενείς να παραμένουν σχεδόν εξ ολοκλήρου σε εσωτερικούς χώρους, με τα παράθυρα ερμητικά κλειστά και τους επισκέπτες πίσω από το προστατευτικό τζάμι. Καθώς η αρρώστια της προχωρούσε, έχασε έως και τρία κιλά σε βάρος αφήνοντάς την «σαν κάτι από τα στρατόπεδα θανάτου». «Ο πατέρας μου ήταν διευθυντής της εταιρείας πούλμαν», θυμάται η Sheena. «Όταν ο κόσμος έμαθε ότι η κόρη του διευθυντή είχε τύφο, ο κόσμος ακύρωσε τις εκδρομές με το πούλμαν. Αυτό τελείωσε την επιχείρηση – πολλές επιχειρήσεις πήγαν στα τάρταρα εξαιτίας του τύφου -».
Η Sheena ανάρρωσε, αλλά είχε επιπτώσεις για όλη της τη ζωή. «Ετοιμαζόμουν να πάω σε σχολή καλών τεχνών και κατά τη διάρκεια των πέντε ετών στο σχολείο συγκέντρωνα έργα σε έναν μεγάλο φάκελο, συμπεριλαμβανομένων έργων τέχνης που είχα αγοράσει. Τον πήραν έξω και τον έκαψαν. Τα έχασα όλα».
Αυτό την οδήγησε στο να αφήσει στην άκρη το πάθος της για την τέχνη και να αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό. «Έγινα δασκάλα, αλλά πάντα θα θέλω να ασχολούμαι με την τέχνη. Σε συνδυασμό με αυτό που συνέβη στον πατέρα μου, θα έλεγα πως ο τύφος είχε τεράστιο αντίκτυπο στη ζωή μας. Ήμασταν μόνο μια οικογένεια… Πολλαπλασιάστε το αυτό για όλη την πόλη».
Πως το αντιμετώπισε η τοπική κοινωνία
Καθώς ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ακόμα πρόσφατος στη μνήμη των ανθρώπων, το θέμα αντιμετωπίστηκε με στρατιωτική ακρίβεια: Τα ονόματα και οι διευθύνσεις όσων εισήχθησαν στο νοσοκομείο δημοσιεύτηκαν στην τοπική εφημερίδα και τελικά ανακοινώθηκε ότι “όλα ήταν εντάξει”.
Τα σχολεία έκλεισαν, οι ποδοσφαιρικοί αγώνες και οι θεατρικές παραστάσεις ακυρώθηκαν, και δύο φορές την ημέρα γίνονταν ενημερώσεις για να ενημερώνεται το κοινό καθώς ο αριθμός των προσβεβλημένων αυξανόταν μέρα με τη μέρα.
Αν και η επιδημία περιορίστηκε κυρίως στο κέντρο της πόλης, εισέβαλε και σε άλλες περιοχές: στο Μοντρόουζ, όπου μια γυναίκα που είχε επισκεφθεί το Αμπερντίν είχε αρρωστήσει, προστέθηκε επιπλέον χλώριο στην παροχή νερού, στα σχολεία δόθηκαν διαλέξεις για το πλύσιμο των χεριών και οι επιθεωρητές τροφίμων έψαχναν ξενοδοχεία, εστιατόρια και καταστήματα για κονσέρβες με τον κύριο ύποπτο: Το κορν μπιφ.
Μια εφημερίδα ανέφερε ότι το πλύσιμο των χεριών στην πόλη έχει λάβει «διαστάσεις μαμούθ», αναφέροντας μια χαρακτηριστική δήλωση ενός καταστηματάρχη: «Οι περισσότεροι άνθρωποι που συναντώ έχουν τρίψει τα χέρια τους μέχρι να γίνουν “ωμά”».
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε μέσα σε λίγους μήνες από τον εντοπισμό της πρώτης περίπτωσης και εισήχθησαν γρήγορα μια σειρά από συστάσεις για την ασφάλεια των τροφίμων.
Ακολουθήστε το Cibum 
