Η ρίψη αυγών σε πολιτικά πρόσωπα έχει συνδεθεί με μιας μορφής εξευτελισμού τους. Αλλά τι πραγματικά εξυπηρετεί;
Στις αρχές Ιουνίου, η ακροδεξιά Γαλλίδα πολιτικός, Μαρί Λεπέν δέχτηκε επίθεση με αυγά, την ώρα που πήγαινε να εγκαινιάσει την προεκλογική έδρα του Γκιγιάμ Φλόρκιν, υποψηφίου του κόμματός της στις βουλευτικές εκλογές. Λίγο περισσότερα από 3 χρόνια πριν, ένας ένας έφηβος ήρωας ονόματι Will Connolly, στέφθηκε «Egg Boy» από το Διαδίκτυο, επειδή έσπασε ένα αυγό στο κεφάλι του Αυστραλού δεξιού γερουσιαστή Fraser Anning κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης στον Τύπου, μέρες μετά από μια ρατσιστική του δήλωση.
Τα δύο περιστατικά οδηγούν σε δύο συμπεράσματα: ότι οι απόψεις πολιτικών είναι κατακριτέες και πως το να τους πετά κανείς αυγά, προσδίδει ένα αίσθημα ευχαρίστησης. Αλλά, στόχοι egging δεν έχουν γίνει μόνο ακροδεξιοί πολιτικοί. David Cameron, Steve Ballmer, Miloš Zeman, Bronisław Komorowski, Arnold Schwarzenegger, John Prescott, Helmut Kohl, Nicolas Sarkozy, Nick Griffin, David Blaine , Richard Prebble, Ed Miliband, Nigel Farage, John Tsang, Luis Fortuño, Rafael Correa είναι μόνο μερικοί από όσους έχουν γίνει στόχος επίθεσης με αυγά. Επίσης την 1η Ιουνίου 1970, ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Χάρολντ Γουίλσον χτυπήθηκε στο πρόσωπο από ένα ωμό αυγό που πέταξε ένα μέλος των Νέων Συντηρητικών. Επίσης κατά τις προεδρικές εκλογές της Ουκρανίας το 2004 , ο υποψήφιος Βίκτορ Γιανουκόβιτς μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο αφού χτυπήθηκε με ένα αυγό…
Αλλά γιατί η ρίψη αυγών- ή αλλιώς egging στα Αγγλικά, έχει τόσο μεγάλη απήχηση;
Λαμβάνοντας υπόψιν την άποψη της ιστορικού, λέκτορα και συγγραφέα του Schadenfreude: The Joy of Another’s Misfortune, το egging είναι αρκετά δημοφιλές σε πράξεις πολιτικής εξέγερσης, ιδιαίτερα στο Ηνωμένο Βασίλειο, από όπου κατάγεται. Στο κλασικό Middlemarch του Τζορτζ Έλιοτ στο μακρινό 1871, ο συγγραφέας, περιγράφοντας την καταρρακτώδη ρίψη αυγών σε έναν πολιτικό, αναφέρει πως είναι μέρος της παράδοσης, χαρακτηρίζοντάς το σαν μια επίσημη χορογραφία της «ταπείνωσης». Επιπλέον, στο έργο του EP Thompson The Making of the English Working Class , αναφέρει έναν κρατούμενο του 19ου αιώνα, ο οποίος έπεσε με αυγά για τα εγκλήματά του.
Το egging αποτελεί αν μη τι άλλο μια πράξη επανάστασης, όχι ένοπλης όπως την είχε «οραματιστεί» ο Καρλ Μαρξ, αλλά πιο μη βίαιης και, ίσως, δειλής. Στην πραγματικότητα, η ρίψη αυγών σε έναν πολιτικό μπορεί να δίνει την αίσθηση μιας στιγμιαίας ανάληψης της εξουσίας, προκαλώντας σοκ και αηδία και δυσκολία στο «θύμα», καθώς το να βγάλει κανείς τα αυγά από τα μαλλιά του είναι μια ταλαιπωρία. Συνήθως δεν προκαλεί, πραγματικό πόνο ή τραυματισμό αν και μια νοσοκόμα τυφλώθηκε στο ένα μάτι όταν της πέταξαν ένα αυγό από διερχόμενο αυτοκίνητο τον Μάρτιο του 2008 στο Δουβλίνο ενώ ένα αγόρι στο Λονγκ Άιλαντ έχασε την όρασή του από το ένα μάτι όταν έφηβοι από ένα τοπικό γυμνάσιο πέταξαν αυγά από ένα διερχόμενο αυτοκίνητο το Halloween το 2005. Δεν έχουν αναφερθεί σοβαροί τραυματισμοί πολιτικών από αυγά.
Αλλά γιατί αυγά; Μπορεί πλέον, με την έλλειψη σε ζωοτροφές και τη ραγδαία αύξηση των τροφίμων, τα αυγά να είναι ακριβότερα, αλλά κατά κανόνα, το αυγό ήταν μια αρκετά φτηνή τροφή και προσβάσιμη, όπως αναφέρει και η συγγραφέας Watt Smith. Η Smith, μάλιστα, χαρακτηρίζει το egging ως ενός είδους «ρητορική», καθώς εξευτελίζει το άτομο που δέχεται την επίθεση ως κάτι «φτηνό», όπως ένα αυγό, το οποίο δεν αξίζει καν μια «σκόπιμη» και ουσιαστική διαμαρτυρία.
Οπότε αν το αυγό αποτελεί το μήνυμα, ο πολιτικός αποτελεί το μέσο. Γιατί υπάρχει λόγος που αυτή η «χειρονομία» στοχεύει πολιτικούς. Οι πολιτικοί παρουσιάζονται στο λαό ως ξύλινοι, καθωσπρέπει, με κατασκευασμένα και καλοδουλεμένα μηνύματα σε τέτοιο βαθμό που καταλήγουν αποστασιοποιημένοι από τους ανθρώπους. Τους πραγματικούς ανθρώπους. Αλλά μια απλή, λαϊκή πράξη, όπως το να πετάξεις ένα αυγό σε αυτούς, τους αποδιοργανώνει, τους μετατρέπει πάλι σε αηδιασμένους ανθρώπους, όπως ο καθένας στη θέση τους θα αντιδρούσε. Θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει μια μορφή εφαρμογής του «δόγματος του σοκ», όπως έγραψε η Naomi Klein, αλλά αυτή τη φορά το χρησιμοποιούν απλοί άνθρωποι και όχι καπιταλιστές πολιτικοί.
Μπορεί το egging να μην είναι μια πολιτισμένη επιλογή να διαμαρτυρηθεί κανείς. Αλλά σε μια εποχή που οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας καθημερινά μας απογοητεύουν και μας βυθίζουν στην απελπισία και -πολλές φορές- στη φτώχεια, τι να τον κάνει κανείς τον πολιτισμό; Σε αυτή την εποχή, η παραμικρή επανάσταση είναι απλά ένας τρόπος να νιώσουν οι άνθρωποι λιγότερο ανίσχυροι.
Ακολουθήστε το Cibum 
