Μήπως θα έπρεπε να απαγορεύεται το φαγητό στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς;

Σε ποιες χώρες απαγορεύεται το φαγητό σε μετρό και λεωφορεία.

Της Δέσποινας Χάρου

Πριν λίγες μέρες επισκέφθηκα ένα κατάστημα ρούχων και καθώς παρατηρούσα τα ράφια, είδα να στέκεται ένα άδειο χρησιμοποιημένο ποτήρι καφέ που προφανώς δεν ήταν προϊόν προς πώληση. Το γεγονός αυτό με έκανε να προβληματιστώ για τις συσκευασίες και τα υπολείμματα τροφών που απορρίπτουμε γενικά σε δημόσιους χώρους, όπως τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Φυσικά αυτή την κατάσταση την ενθαρρύνει κατά πολύ (όχι πως τη δικαιολογεί), η ίδια η ικανότητα να τρώμε και να πίνουμε σε δημόσιους χώρους. Κάποια ιδιωτικά καταστήματα απαγορεύουν την προσέλευση πελατών με προϊόντα διατροφής, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί σε δημόσιους χώρους.

    Το 2019, η Dame Sally Davies, η οποία ήταν η Διευθύνουσα Ιατρός της Αγγλίας εκείνη την εποχή, συνέστησε σε μια έκθεση ότι η κυβέρνηση θα έκανε το φαγητό στο μετρό παράνομο, αλλά καμία νομοθεσία δεν ήρθε στο φως. Το Χονγκ Κονγκ φαίνεται να συμφωνεί, απαγορεύοντας το φαγητό στο μετρό, ενώ θεωρείται πολύ αγενές σε χώρες όπως η Ιαπωνία. Στην Αυστρία η κατανάλωση φαγητού στο μετρό δεν απαγορεύεται, αλλά αποθαρρύνεται. Υπήρξε και διαφημιστική καμπάνια πριν 5-6 χρόνια, που προσπάθησε να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο σχετικά με τις έντονες μυρωδιές φαγητού και ποτού στο τρένο. Στην Ελλάδα από την άλλη, δεν υπάρχει κάποια σύσταση.

    Αν και σπάνια απαγορεύεται η κατανάλωση τροφής στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, προκύπτει ένα ηθικό ζήτημα ως προς το κατά πόσο αυτό είναι ευγενικό να συμβαίνει. Επί της ουσίας μπορείς να κάνεις ότι θέλεις αρκεί να μην ενοχλείς τους γύρω σου. Μια έντονη μυρωδιά, ένα τραγανό φαγητό που κάνει θόρυβο και τα πεταμένα απορρίμματα είναι κάποιοι από τους λόγους που η κατανάλωση τροφής στα ΜΜΜ μπορεί να επηρεάσει τον υπόλοιπο κόσμο. Όπως δεν μπορεί κανένας να με υποχρεώσει να μην φάω σε δημόσιο χώρο, έτσι κι εγώ δεν μπορώ να υποχρεώσω κάποιον να γίνει “συνδαιτημόνας” μου. Βέβαια όσον αφορά στα απορρίμματα στο μετρό, υπάρχει μια δικαιολογία που λέει πως αφού δεν απαγορεύεται το φαγητό γιατί δεν υπάρχουν κάδοι πουθενά; Τουλάχιστον στην Ελλάδα, ο μοναδικός κάδος που υπάρχει στο μετρό για παράδειγμα, είναι δίπλα από τον αυτόματο πωλητή εισιτηρίων!

    Είναι θεμιτό πως αρκετοί είναι αυτοί που τρώνε στα ΜΜΜ γιατί μπορεί να μην διαθέτουν αρκετό χρόνο ανάμεσα στη μέρα. “Δεν έχω χρόνο ή ενέργεια όταν επιστρέφω σπίτι”, είπε ένας φοιτητής στο Standard, ο οποίος εξήγησε ότι αξιοποιούν τη διαδρομή με το μετρό για “να προλάβουν τον ύπνο, τις σπουδές και να γεμίσουν το στομάχι”. Ένας άλλος ταξιδιώτης τονίζει πως η ανάγκη για σνακ μπορεί να προκύψει από ιατρικές παθήσεις όπως ο ζακχαρώδης διαβήτης.

    Αν κρίνω από τον εαυτό μου ως επιβάτης κυρίως του μετρό, δεν με απασχολεί αν κάποιος καταναλώνει φαγητό δίπλα μου αρκεί να διαθέτει στοιχειώδεις τρόπους. Τα παρατημένα απορρίμματα μολύνουν έναν χώρο που εισέρχονται εκατομμύρια άνθρωποι καθημερινά, ομοίως και τα υπολείμματα τροφών. Οι περίεργοι ήχοι είτε τροφών είτε κατά την κατανάλωση μπορεί να ενοχλήσουν και οι έντονες μυρωδιές μπορεί να προκαλέσουν αδιαθεσία στους γύρω σου. Πέραν τούτου, και εφόσον τα παραπάνω δεν αποτελούν ζητήματα, κανείς δεν θα ασχολούνταν με τέτοιου είδους θέματα.