Αντισταθμίζοντας τα απορρίμματα συσκευασίας με τη σπατάλη τροφίμων.
Κατά βάση μια συσκευασία εκτός του ότι προστατεύει το τρόφιμο από εξωτερικούς παθογόνους μικροοργανισμούς, αποτρέπει τη σπατάλη, αφού εξυπηρετεί στην παράταση του χρόνου ζωής. Ωστόσο τα συσκευασμένα τρόφιμα μπορούν να ενθαρρύνουν την αγορά περισσότερων τροφίμων από ότι μπορούν να καταναλωθούν, με αποτέλεσμα ο αρχικός σκοπός να μην εξυπηρετείται επί του παρόντος.
Το Ερευνητικό Κέντρο Απορριμμάτων Τροφίμων της Αυστραλίας εξέτασε τις αντιλήψεις των καταναλωτών για το ρόλο της συσκευασίας στην ενθάρρυνση ή την πρόληψη της σπατάλης τροφίμων, σε μια έκθεση που δημοσιεύθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο. Το Κέντρο διαπίστωσε ότι οι καταναλωτές θα ήθελαν στη συσκευασία: ενδείξεις ασφαλείας για το κρέας και τα θαλασσινά, ιδέες για υπολείμματα ή συμβουλές για την αλλαγή της χρήσης των προϊόντων και το μέγεθος της μερίδας. Ορισμένοι μάλιστα δεν επιλέγουν τα μη συσκευασμένα τρόφιμα αφού δεν διαθέτουν πληροφορίες για την προέλευση.
Στα τέλη του 2022, το Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον (UNEP) δημοσίευσε μια έκθεση που παρέχει ένα σχηματικό για το πότε πρέπει να προτείνεται η συσκευασία. Για τον σκοπό αυτό, οι συγγραφείς ανέλυσαν 33 αναλύσεις κύκλου ζωής (LCAs) σχετικά με τις συσκευασίες και τα απόβλητα τροφίμων για να λάβουν υπόψη ορισμένες από αυτές τις διαφορές στον τύπο των τροφίμων και την πρόσβαση σε αξιόπιστη διαχείριση απορριμμάτων. Το UNEP διαίρεσε τα αποτελέσματα των Αναλύσεων Κύκλου Ζωής σε τρεις ευρείες ομάδες τροφίμων: προϊόντα ψυγείου (κρέας, γαλακτοκομικά, παρασκευασμένα τρόφιμα), φρέσκα προϊόντα (προκομμένα, ολόκληρα) και είδη αποθήκης (τρόφιμα σταθερά στο ράφι, ξηρά προϊόντα). Στη συνέχεια έκαναν συστάσεις σχετικά με το πότε τα απόβλητα συσκευασίας αντιστάθμισαν το περιβαλλοντικό κόστος των απορριμμάτων τροφίμων και τον τύπο συσκευασίας που θα χρησιμοποιηθεί ανάλογα με το 1) εάν οι καταναλωτές/ρυθμιστές είναι πρόθυμοι να αλλάξουν συμπεριφορά. και 2) εάν η περιφέρεια έχει κακό ή καλό σύστημα διαχείρισης απορριμμάτων.
Για παράδειγμα, πωλούνται ολόκληρα φρούτα και λαχανικά σε μια περιοχή όπου οι καταναλωτές είναι πρόθυμοι να αλλάξουν συμπεριφορά (π.χ. φέρνοντας τα δικά τους δοχεία, δοχεία επιστροφής), είναι πιο φιλικό προς το περιβάλλον, σύμφωνα με το UNEP, να πωλούνται μη συσκευασμένα προϊόντα. Από την άλλη πλευρά, εάν οι καταναλωτές δεν είναι πρόθυμοι να αλλάξουν συμπεριφορά ή εάν οι κανονισμοί δεν είναι υποστηρικτικοί, τότε ο χαμηλότερος περιβαλλοντικός αντίκτυπος είναι να επικεντρωθεί στη μείωση της σπατάλης τροφίμων παρέχοντας την ελάχιστη απαραίτητη συσκευασία. Με απλά λόγια η αγορά θα πρέπει να προσαρμόζεται στα εκάστοτε μοντέλα συμπεριφοράς.
Το UNEP προτείνει επίσης, συσκευασίες ανάλογα με τον τύπο τροφίμων, ισοσταθμίζοντας έτσι το κόστος σπατάλης συσκευασίας και τροφίμων. Για παράδειγμα, λόγω του υψηλού περιβαλλοντικού κόστους παραγωγής κρέατος, το UNEP προτείνει η συσκευασία να χρησιμοποιείται ανεξάρτητα από την κατάσταση των καταναλωτών, προκειμένου να αποφευχθεί η σπατάλη. Από την άλλη, τα είδη που διατηρούνται στο ράφι, θα πρέπει να πωλούνται χύμα με επαναχρησιμοποιήσιμες ή/και επιστρεφόμενες συσκευασίες όποτε είναι δυνατόν, επειδή τα απορρίμματα συσκευασίας σε αυτήν την περίπτωση αξίζουν περισσότερο από τα ίδια τα τρόφιμα.
Σύμφωνα με το UNEP, “Τα τρέχοντα νομοθετικά περιβάλλοντα τείνουν να ευνοούν τα συστήματα συσκευασίας μιας χρήσης. Επομένως, η δημιουργία ίσων όρων ανταγωνισμού είναι απαραίτητη για τα επαναχρησιμοποιήσιμα συστήματα συσκευασίας”.
https://www.foodpackagingforum.org/news/measuring-trade-offs-between-packaging-waste-and-food-waste
Ακολουθήστε το Cibum 
