Το απιονισμένο νερό από τη βιομηχανία τροφίμων αποτελεί ένα εξαιρετικό λίπασμα για την καλλιέργεια φυκιών στην ξηρά, τα οποία όχι μόνο αναπτύσσονται πιο γρήγορα (μέχρι και 60% πιο γρήγορα), αλλά τετραπλασιάζεται και η περιεκτικότητά τους σε πρωτεΐνη. Με αυτόν τον τρόπο, το απιονισμένο νερό μπορεί να μετατραπεί από κόστος, σε πόρο στη βιομηχανία τροφίμων.
Μπορούν τα μακροφύκη να γίνουν ανταγωνιστική πηγή πρωτεΐνης στα τρόφιμα του μέλλοντος, όπως είναι σήμερα η σόγια; Τα φύκια έχουν φυσικά χαμηλότερη περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη από τη σόγια, αλλά με το λίπασμα αυτή η διαφορά μειώνεται.
Γνωρίζουμε ήδη ότι τα φύκια αναπτύσσονται καλύτερα κοντά σε ιχθυοτροφεία στη θάλασσα λόγω των θρεπτικών συστατικών στα περιττώματα των ψαριών που βρίσκονται στο νερό. Το απιονισμένο νερό από τις βιομηχανίες τροφίμων είναι συχνά πλούσιο σε άζωτο και φώσφορο.
Η παραγωγή τροφίμων απαιτεί μεγάλες ποσότητες νερού και η φροντίδα του απιονισμένου νερού αποτελεί επί του παρόντος κόστος για τους παραγωγούς, αλλά αυτό το νερό μπορεί να μετατραπεί σε πολύτιμο πόρο.
Αν και ερευνητές είχαν εκφράσει την ανησυχία τους ότι τα φύκια μπορεί να μολυνθούν από το απιονισμένο νερό, στην πράξη έχει αποδειχθεί ότι δεν παρατηρήθηκε καμία επίδραση στη γεύση των φυκιών από αυτό.
Υπολογίζεται ότι 10 δισεκατομμύρια άνθρωποι θα ζουν στη Γη μέχρι το 2050 και υπάρχει μεγάλη ζήτηση για βιώσιμα παραγόμενη πρωτεΐνη τροφίμων. Μεταξύ 2000 και 2018, η παραγωγή φυκιών τριπλασιάστηκε, φτάνοντας τους 32 εκατομμύρια τόνους. Σχεδόν το 99% παράγεται στην Άπω Ανατολή.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Γκέτεμποργκ και το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Chalmers συνεργάζονται σε διαδικασίες που μπορούν να δημιουργήσουν μια νέα σουηδική πηγή θαλάσσιων πρωτεϊνών με αποδοτικό τρόπο τόσο μέσω της καλλιέργειας όσο και της επεξεργασίας φυκιών.
Πηγή: Science Daily
Ακολουθήστε το Cibum 
