Η κατανάλωση υψηλότερων ποσοτήτων ψαριών, συμπεριλαμβανομένου του τόνου και των μη τηγανητών ψαριών, φαίνεται να σχετίζεται με μεγαλύτερο κίνδυνο κακοήθους μελανώματος.
Αυτό υποδεικνύει μια μεγάλη μελέτη που πραγματοποιήθηκε σε ενήλικες των ΗΠΑ που δημοσιεύθηκε στο Cancer Causes & Control.
Ο Eunyoung Cho,συγγραφέας, δήλωσε στο Eurekalert: «Το μελάνωμα είναι ο πέμπτος πιο συχνός καρκίνος στις ΗΠΑ. Αν και η πρόσληψη ψαριών έχει αυξηθεί στις ΗΠΑ και την Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες, τα αποτελέσματα προηγούμενων μελετών που διερευνούν τις συσχετίσεις μεταξύ της πρόσληψης ψαριών και του κινδύνου μελανώματος ήταν ασυνεπή. Τα ευρήματά μας έχουν εντοπίσει μια συσχέτιση που απαιτεί περαιτέρω έρευνα”.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Brown των ΗΠΑ διαπίστωσαν ότι, σε σύγκριση με εκείνους των οποίων η μέση ημερήσια πρόσληψη ψαριών ήταν 3,2 γραμμάρια, ο κίνδυνος κακοήθους μελανώματος ήταν 22% υψηλότερος μεταξύ εκείνων των οποίων η μέση ημερήσια πρόσληψη ήταν 42,8 γραμμάρια. Διαπίστωσαν επίσης ότι εκείνοι των οποίων η μέση ημερήσια πρόσληψη ήταν 42,8 γραμμάρια ψαριών είχαν 28% αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης μη φυσιολογικών κυττάρων μόνο στο εξωτερικό στρώμα του δέρματος – γνωστό ως στάδιο 0 μελανώματος ή μελάνωμα in situ – σε σύγκριση με εκείνους των οποίων η διάμεση ημερήσια πρόσληψη ήταν 3,2 γραμμάρια ψαριών. Να σημειωθεί, πως μια μερίδα ψαριού είναι περίπου 140 γραμμάρια μαγειρεμένων ψαριών.
Για να εξετάσουν τη σχέση μεταξύ της πρόσληψης ψαριών και του κινδύνου μελανώματος, οι συγγραφείς ανέλυσαν δεδομένα που συλλέχθηκαν από 491.367 ενήλικες από όλες τις ΗΠΑ μεταξύ 1995 και 1996. Οι συμμετέχοντες, ηλικίας 62 ετών κατά μέσο όρο, ανέφεραν πόσο συχνά έτρωγαν τηγανητά ψάρια, μη τηγανητά ψάρια και τόνο κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους, καθώς και τα μεγέθη των μερίδων τους.
Οι ερευνητές υπολόγισαν τη συχνότητα εμφάνισης νέων μελανωμάτων που αναπτύχθηκαν κατά τη διάμεση περίοδο των 15 ετών χρησιμοποιώντας δεδομένα που ελήφθησαν από τα μητρώα καρκίνου. 5.034 από τους συμμετέχοντες (1,0%) ανέπτυξαν κακοήθες μελάνωμα κατά τη διάρκεια της περιόδου μελέτης και 3.284 (0,7%) ανέπτυξαν μελάνωμο σταδίο 0.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η υψηλότερη πρόσληψη μη τηγανητών ψαριών και τόνου συσχετίστηκε με αυξημένους κινδύνους κακοήθους μελανώματος και μελανώματος σταδίου 0. Εκείνοι των οποίων η διάμεση ημερήσια πρόσληψη τόνου ήταν 14,2 γραμμάρια είχαν 20% υψηλότερο κίνδυνο κακοήθους μελανώματος και 17% υψηλότερο κίνδυνο μελανώματος σταδίου 0, σε σύγκριση με εκείνους των οποίων η διάμεση ημερήσια πρόσληψη τόνου ήταν 0,3 γραμμάρια. Μια διάμεση πρόσληψη 17, 8 γραμμαρίων μη τηγανισμένου ψαριού την ημέρα συσχετίστηκε με 18% υψηλότερο κίνδυνο κακοήθους μελανώματος και 25% υψηλότερο κίνδυνο μελανώματος σταδίου 0, σε σύγκριση με διάμεση πρόσληψη 0, 3 γραμμάρια μη τηγανισμένου ψαριού την ημέρα. Οι ερευνητές δεν εντόπισαν σημαντικές συσχετίσεις μεταξύ της κατανάλωσης τηγανητών ψαριών και του κινδύνου κακοήθους μελανώματος ή μελανώματος σταδίου 0.
Οι ερευνητές προειδοποιούν ότι η παρατηρητική φύση της μελέτης τους δεν επιτρέπει συμπεράσματα σχετικά με μια αιτιώδη σχέση μεταξύ της πρόσληψης ψαριών και του κινδύνου μελανώματος. Επίσης, δεν έλαβαν υπόψη ορισμένους παράγοντες κινδύνου για μελάνωμα, όπως ο αριθμός των κρεατοελιών, το χρώμα των μαλλιών, το ιστορικό και τις συμπεριφορές που σχετίζονται με τον ήλιο στις αναλύσεις τους. Επιπλέον, καθώς η μέση ημερήσια πρόσληψη ψαριών υπολογίστηκε στην αρχή της μελέτης, μπορεί να μην είναι αντιπροσωπευτική της διατροφής διάρκειας ζωής των συμμετεχόντων.
Οι συγγραφείς προτείνουν ότι απαιτείται μελλοντική έρευνα για τη διερεύνηση των συστατικών των ψαριών που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην παρατηρούμενη συσχέτιση μεταξύ της πρόσληψης ψαριών και του κινδύνου μελανώματος και οποιωνδήποτε βιολογικών μηχανισμών που το διέπουν. Επί του παρόντος, δεν συνιστούν αλλαγές στην κατανάλωση ψαριών.
Ακολουθήστε το Cibum 
