Του Γιάννη Ζαμπετάκη*
Προχθές, έγραψα για τα προγράμματα σπουδών στα ΑΕΙ. Σήμερα, ας δούμε το θέμα της έρευνας και ανάπτυξης. Όλα τα ΑΕΙ έχουν μέλη ΔΕΠ, η λέξη ΔΕΠ είναι η συντομογραφία των λέξεων: Διδακτικό και Ερευνητικό Προσωπικό. Δηλαδή όλοι οι Λέκτορες και οι Καθηγητές στα ΑΕΙ κάνουν δύο λειτουργίες: διδασκαλία και έρευνα.
Και εδώ αρχίζουν τα οξύμωρα…
Όταν προσλαμβάνεται ένα νέο μέλος ΔΕΠ από ένα ΑΕΙ, το νέο μέλος ΔΕΠ ξεκινά να κάνει μαθήματα, που συνήθως τα έχουν σχεδιάσει άλλα μέλη ΔΕΠ αλλά σιγά σιγά μπορεί να τροποποιεί τα μαθήματα αυτά σύμφωνα με τις επιθυμίες του και τις εμπειρίες του. Αυτό που κάνουν τα πιο πολλά μέλη ΔΕΠ είναι τούτο: αρχίζουν και διδάσκουν σιγά σιγά αυτά που ΗΔΗ ξέρουν για να μην έχουν πολύ κόπο και να αφιερώνουν όσο πιο λιγοστό χρόνο γίνεται.
Και ας αναρωτηθούμε: αυτά που ξέρει κάθε μέλος ΔΕΠ, πού τα έμαθε; Σε ένα άλλο ΑΕΙ από ένα άλλο μέλος ΔΕΠ κ.ο.κ. Κάπως έτσι ανακυκλώνεται άχρηστη γνώση και δεν υπάρχει κανένα μπόλιασμα με νέες ιδέες και γνώσεις.
Τι θα πρέπει να γίνεται;
Αυτό που θα ήταν επιθυμητό είναι τούτο: κάθε μέλος ΔΕΠ να υποστηρίζεται με μερικές χιλιάδες ευρώ ώστε να ταξιδέψει σε ερευνητικά εργαστήρια και σε βιομηχανίες και να δει από πρώτο χέρι τι χρειάζεται η αγορά. Παράλληλα, η αγορά θα πρέπει να βρει μηχανισμούς αλληλεπίδρασης με τα ΑΕΙ ώστε να μπορούν να συγχρονίζουν τις ανάγκες και τα θέλω τους. Για να γίνει αυτό όμως, χρειάζονται χρήματα, αρκετά χρήματα.
Εδώ, στην Ιρλανδία, υπάρχει το ερευνητικό ίδρυμα ονόματι Enterprise Ireland που χρηματοδοτεί ερευνητικά προγράμματα σε ΑΕΙ μόνο αν είναι σε συνεργασία με ιρλανδικές βιομηχανίες. Έτσι, υπάρχει ένα δυνατό κίνητρο και τα ΑΕΙ να κάνουν εφαρμοσμένη έρευνα και οι βιομηχανίες να ανοίγονται προς τα ΑΕΙ. Περιττό να προσθέσω πως κάτι τέτοιο λείπει παντελώς από την Ελλάδα…αν και είναι απόλυτα αναγκαίο…
Ακολουθήστε το Cibum 
