Τι ρόλο παίζει ο καταναλωτής στην τιμή της συσκευασίας – Παράγοντες διαμόρφωσης κέρδους
Όλοι γνωρίζουμε πως οι συσκευασίες έχουν, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, το κόστος τους. Αυτό που, ίσως δεν γνωρίζουμε όλοι είναι το πόσο τις ακριβοπληρώνουμε.
Παράγοντες διαμόρφωσης κέρδους
Η διαμορφωμένη τιμή ενός προϊόντος έχει ένα κύριο σκοπό: το κέρδος. Ωστόσο, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Εξαρτάται από την αξία και το κόστος του ίδιου του προϊόντος. Επομένως, το ίδιο κόστος συσκευασίας (π.χ. χαρτόνι) για σοκολάτες, αρώματα και τραπεζικές κάρτες μπορεί να ποικίλλει σε τιμή πολλές φορές, κυμαινόμενο από 5 έως 40% του κόστους του ίδιου του προϊόντος. Φυσικά, στην τελική τιμή συνυπολογίζεται η ενέργεια, το εργατικό δυναμικό, η συντήρηση, αλλά και ο εξωτερικός ανταγωνισμός. Σύμφωνα με τον Ruben Rausing, ιδρυτή της Tetra Pak: «Η συσκευασία πρέπει να εξοικονομεί περισσότερα από όσα κοστίζει», αναφέρει η ιστοσελίδα Packaging Europe.
Τι ρόλο παίζει ο καταναλωτής στην τιμή της συσκευασίας
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η τιμή της συσκευασίας σχετίζεται πρωτίστως με τις λειτουργίες που της ανατίθενται. Ο καταναλωτής είναι αυτός που καθορίζει πόσο σημαντική είναι για αυτόν κάθε λειτουργία συσκευασίας για τα προϊόντα που αγοράζει. Οι κύριες λειτουργίες που πρέπει να επιτελεί μια συσκευασία είναι να προστατεύει το προϊόν και να είναι εύχρηστη. Η παροχή καθεμιάς από αυτές τις λειτουργίες της συσκευασίας απαιτεί ορισμένες δαπάνες για την ανάπτυξη, την παραγωγή και τη διανομή της. Αυτό μπορεί να σημαίνει πως μια λειτουργική συσκευασία μπορεί να καταλήγει να κοστίζει πιο ακριβά, επειδή απαιτεί υψηλότερο κόστος υλικών και αυξημένη τεχνογνωσία.
Ο παράγοντας των υλικών συσκευασίας
Όσο για τα υλικά συσκευασίας (χαρτί, χαρτόνι, πολυμερή, γυαλί, μέταλλο, ξύλο, άλλα) και τη μορφή τους, η ανάπτυξη ή η επιλογή τους εξαρτάται από τον τύπο και τις ιδιότητες του προϊόντος καθώς και από τις απαιτήσεις αποθήκευσης. Για παράδειγμα, οι γυάλινες και οι μεταλλικές συσκευασίες έχουν αυξημένο κόστος μεταφοράς και καίνε περισσότερα καύσιμα. Μια συσκευασία από χαρτόνι με πολυμερή στρώματα, αν και έχει χαμηλότερη ενεργειακή κατανάλωση από τις γυάλινες και μεταλλικές συσκευασίες, το νερό και η ενέργεια χρησιμοποιούνται περισσότερο από τις πλαστικές συσκευασίες και το περιβάλλον μολύνεται σε μεγαλύτερη κλίμακα, ειδικά μέσω των λυμάτων. Άρα πέρα από το κόστος, πρέπει να λαμβάνεται στα υπόψιν και το περιβαλλοντικό αντίκτυπο μιας συσκευασίας.
Οι εταιρείες ανταποκρίνονται στις καταναλωτικές ανάγκες- καινοτόμες τεχνολογίες στις συσκευασίες
Παρά τις ορισμένες προϋποθέσεις που καθιστούν δύσκολη μια άμεση αλλαγή στα πρότυπα των συσκευασιών, πολλές επιχειρήσεις προβαίνουν σε αλλαγές. Αυτές ανταποκρίνονται, κυρίως, στις τρέχουσες απαιτήσεις του καταναλωτή στη συσκευασία, που είναι η ικανοποίησή του από την πλήρη υλοποίηση των λειτουργιών της συσκευασίας και με βάση αυτά, η βιομηχανία συσκευασίας σχεδιάζει και υλοποιεί τα στρατηγικά αναπτυξιακά της σχέδια.
Υπάρχει εδώ και πολύ καιρό μια ανταγωνιστική αλλαγή στη δομή της συσκευασίας για υλικά συσκευασίας προς τη χρήση ελαφρύτερων, φθηνότερων μαλακών και άκαμπτων πολυμερών συσκευασιών – τόσο για καταναλωτές όσο και για ομαδικές και μεταφορές που βασίζονται σε θερμοσυστελλόμενες και ελαστικές μεμβράνες. Το χαρτόνι παραμένει πολύ δημοφιλές λόγω του ελάχιστου βάρους του, ενώ, παράλληλα, πολλές εταιρείες της βιομηχανίας γυαλιού χρησιμοποιούν την τεχνολογία Narrow Neck Press and Blow (NNPB), η οποία επιτρέπει στους κατασκευαστές να μειώσουν το βάρος της φιάλης και να ελέγχουν το πάχος των τοιχωμάτων σε ολόκληρο το επίπεδο της φιάλης. Σε παρόμοιες πρακτικές προχωρούν και οι κατασκευαστές συσκευασιών από αλουμίνιο και κασσύτερο. Άλλωστε, μαζί με το βάρος, μειώνονται και τα κόστη πρώτων υλών, ενέργειας και μεταφοράς.
Τέλος, οι δεσμεύσεις των συσκευαστών στοχεύουν στην πιο οικονομική χρήση μιας συσκευασίας μέσω της επαναχρησιμοποίησής της, της ανακύκλωσης των απορριμμάτων συσκευασίας για δευτερογενείς πόρους ή ενέργεια. Ο καταναλωτής πρέπει να συμμετάσχει σε αυτό το όραμα, όχι μόνο μέσω της διαχείρισης απορριμμάτων συσκευασίας, αλλά και βελτιστοποιώντας τις ανάγκες του σε τρόφιμα, ποτά και βιομηχανικά προϊόντα, τα οποία θα μειώσουν τη σπατάλη λόγω αλλοίωσής τους.