Η καινοτόμος μέθοδος μέσω ζύμωσης με γαλακτικό οξύ.
Μια μοναδική μέθοδος ζύμωσης εφαρμόζεται πιλοτικά στην Ιαπωνία, η οποία μετατρέπει τα υπολείμματα τροφίμων σε βιώσιμη τροφή για χοίρους, εξοικονομώντας χρήματα, μειώνοντας τα απόβλητα και περιορίζοντας τις εκπομπές. Όπως αναφέρει το BBC, πίσω από αυτό το εγχείρημα βρίσκεται ο κτηνίατρος Koichi Takahashi, ο οποίος ίδρυσε την εταιρεία, Japan Food Ecology Center, ώς μια λύση μετατρέποντας τα υπολείμματα ανθρώπινης τροφής σε υψηλής ποιότητας χοιροτροφή. «Ήθελα να φτιάξω ένα πρότυπο έργο για την κυκλική οικονομία», λέει. «Αντί να βασιζόμαστε στις εισαγωγές για ζωοτροφές, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αποτελεσματικά τα τοπικά απορρίμματα τροφίμων».
Η Ιαπωνία εισάγει σχεδόν τα δύο τρίτα των τροφίμων της και τα τρία τέταρτα των ζωοτροφών της, ωστόσο, κάθε χρόνο πετάει 28,4 εκατομμύρια τόνους τροφίμων, εκ των οποίωνένα μεγάλο μέρος από αυτά είναι βρώσιμα. Αυτό συνεπάγεται υψηλό περιβαλλοντικό και οικονομικό κόστος. Σε σύγκριση με πολλές χώρες, οι καταναλωτές στην Ιαπωνία πληρώνουν υψηλότερες τιμές για τρόφιμα επειδή μεγάλο μέρος τους εισάγεται. Και επίσης πληρώνουν φόρους για να καλύψουν το μεγαλύτερο μέρος των 800 δισεκατομμυρίων γιεν (4,2 δισεκατομμύρια λίρες/5,4 δισεκατομμύρια δολάρια) που ξοδεύει η χώρα κάθε χρόνο για την αποτέφρωση απορριμμάτων. Τα τρόφιμα αποτελούν περίπου το 40% των σκουπιδιών που αποτεφρώνει η Ιαπωνία και η αποτέφρωση παράγει σημαντική ατμοσφαιρική ρύπανση και εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.
Ως η πέμπτη μεγαλύτερη χώρα εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου στον κόσμο, η Ιαπωνία έχει θέσει στόχους μείωσης των εκπομπών κατά 46% έως το 2030 και να γίνει πλήρως ουδέτερη ως προς τον άνθρακα έως το 2050. Η αντιμετώπιση της σπατάλης τροφίμων θα πρέπει να είναι μέρος αυτών των προσπαθειών, λέει ο Takahashi.
Όπως αναφέρει το BBC, το όραμα του Takahashi για τη δημιουργία ενός βιώσιμου βρόχου τροφίμων πυροδοτήθηκε το 1998, όταν η ιαπωνική κυβέρνηση ξεκίνησε ένα έργο που προωθεί τρόπους μετατροπής των ειδών σπατάλης σε ζωοτροφές. Η τιμή των εισαγόμενων σιτηρών αυξανόταν εκείνη την εποχή και υπήρχε «μια αίσθηση κρίσης στην Ιαπωνία», σύμφωνα με τον Takahashi. Ο κόσμος ένιωσε ότι η κτηνοτροφία θα κατέρρεε αν δεν βρισκόταν λύση.
Σε συνεργασία με ερευνητές από την κυβέρνηση, τα πανεπιστήμια και τα εθνικά ινστιτούτα, ο Takahashi χρησιμοποίησε τις κτηνιατρικές του γνώσεις για να δημιουργήσει ένα προϊόν ζωοτροφής που έχει υποστεί ζύμωση με γαλακτικό οξύ, υγροποιημένο για χοίρους. Η ομάδα έπρεπε να εμπλακεί σε μακρά αντιμετώπιση προβλημάτων. Κατά τη διάρκεια «μιας σειράς αποτυχιών», πήραν τελικά το σωστό θρεπτικό περιεχόμενο. Βρήκαν επίσης έναν τρόπο να παρατείνουν τη διάρκεια ζωής του «ecofeed», όπως ονόμασαν το προϊόν τους, μειώνοντας το pH στο 4,0, ένα επίπεδο στο οποίο τα περισσότερα παθογόνα βακτήρια δεν μπορούν να επιβιώσουν.
Η ζύμωση αποτελεί αντικείμενο επιστημονικής μελέτης στην Ιαπωνία από τον 19ο αιώνα, όταν η κυβέρνηση άρχισε να επενδύει σε μεγάλο βαθμό στην οικοδόμηση νέων βιομηχανιών που βασίζονται σε αρχαίες πρακτικές όπως η ζυθοποιία σακέ και η παρασκευή σάλτσας σόγιας. Μέχρι τον 20ο αιώνα, η εστίαση της χώρας στη ζύμωση οδήγησε σε μια ξεκάθαρα ιαπωνική προσέγγιση στην οποία τα μικρόβια θεωρούνταν «ως ζωντανοί εργάτες», λέει η Victoria Lee, ιστορικός στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο και συγγραφέας του The Arts of the Microbial World: Fermentation Science in Twentieth-Century Japan. «Για τους επιστήμονες, περισσότερο από μια διαδικασία τροφίμων, η ζύμωση έγινε ένας τρόπος για να μεταμορφωθεί η κοινωνία και να λυθούν διάφορα περιβαλλοντικά προβλήματα και προβλήματα πόρων».
Το προκύπτον προϊόν, χλωμό και υδαρές, έχει γεύση σαν ξινό γιαούρτι, λέει ο Takahashi στο BBC, και μπορεί να μείνει εκτός ψυγείου, για έως και 10 ημέρες και είναι επίσης βιώσιμο: σε σύγκριση με την ισοδύναμη ποσότητα ζωοτροφών που εισάγεται από το εξωτερικό. Ακόμη η διαδικασία παραγωγής ecofeed παράγει 70% λιγότερες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.
Η εγκατάσταση επεξεργάζεται περίπου 40 τόνους απορριμμάτων τροφίμων την ημέρα, τα οποία φτάνουν με φορτηγά από αρκετές εκατοντάδες σούπερ μάρκετ, πολυκαταστήματα και μαζικούς κατασκευαστές. Ορισμένες από αυτές τις επιχειρήσεις παρακινούνται από την επιθυμία να οικολογήσουν τις δραστηριότητές τους, αλλά όλες κινητοποιούνται από τα χαμηλότερα τέλη που χρεώνει το κέντρο για την αποδοχή των απορριμμάτων τους, σε σύγκριση με τους αποτεφρωτήρες. Τα τρόφιμα που στέλνουν ποικίλλουν την ημέρα, αλλά ο ορός γάλακτος, ένα υποπροϊόν του βουτύρου και του τυριού, είναι πάντα παρούσα, όπως και τα υπολείμματα από τη μαζική παραγωγή ειδών όπως η gyoza και το σούσι.
Η προκύπτουσα οικολογική τροφή κοστίζει στους αγρότες περίπου τη μισή τιμή της συμβατικής ζωοτροφής και οι φάρμες μπορούν επίσης να προσαρμόσουν την προσωπική τους φόρμουλα σύμφωνα με τις ανάγκες τους, ζητώντας περισσότερη λυσίνη ή άλλα αμινοξέα, για παράδειγμα, για να αυξήσουν το λίπος ή τη μυϊκή μάζα στους χοίρους τους.
Είναι σημαντικό ότι το κέντρο αποκομίζει κέρδη από τους 35.000 τόνους απορριμμάτων τροφίμων που επεξεργάζεται κάθε χρόνο. «Ανατρέπουμε τη συμβατική αντίληψη ότι οι περιβαλλοντικές προσπάθειες δεν αποδίδουν ή ότι η ανακύκλωση είναι πολύ ακριβή», λέει ο Takahashi. Επειδή ο στόχος του είναι «να αλλάξει την κοινωνία», προσθέτει, δεν έβγαλε πατέντες για την τεχνολογία, επιτρέποντας σε άλλους να επαναλάβουν τη μέθοδό του. Το κέντρο του έχει χρησιμεύσει ως σχέδιο για άλλες εγκαταστάσεις στην Ιαπωνία που χρησιμοποιούν τη μέθοδο ζύμωσης του. Μαζί, παράγουν περισσότερους από ένα εκατομμύριο τόνους οικολογικής τροφής το χρόνο και αποδεικνύουν ότι «μια οικολογική, βιώσιμη προσπάθεια μπορεί να είναι κερδοφόρα», λέει ο Takahashi.
Ακολουθήστε το Cibum 
