Εκτός από τη Χαλκιδική, οι εργάτες γης για τη συγκομιδή ελιάς είναι ανάρπαστοι και στη Φθιώτιδα.
Σε “ανοιχτό πλειοδοτικό διαγωνισμό” βγαίνουν κάθε βράδυ τα λιγοστά εργατικά χέρια που έχουν απομείνει στα χωριά της Φθιώτιδας. Οι ελαιοπαραγωγοί τρέμουν στην ιδέα ότι η σοδειά τους θα μείνει στα χωράφια καθώς δεν επαρκούν τα εργατικά χέρια. Λίγα 24ωρα πριν το “χτυποκάρδι” το είχαν νιώσει όσοι είχαν φιστίκια που έπρεπε να μαζέψουν αλλά τούς βοήθησε ο καιρός και έτσι μπόρεσαν να πάρουν τη σοδειά τους. Τώρα με τις πράσινες ελιές να βρίσκονται στην εποχή της συλλογής τους τρέχουν για να εξασφαλίσουν εργατικά χέρια για να μαζέψουν την παραγωγή τους από τα δέντρα.
«Πληρώνουμε 40 και 50 ευρώ μεροκάματο και μεταφέρουμε από 50 ή 60 χλμ. μακριά κάποιους εργαζόμενους για να μπορέσουμε να μαζέψουμε την παραγωγή από το χωράφι» αναφέρει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Νίκος Δημητρίου ελαιοπαραγωγός από την περιοχή του Μώλου. Η ίδια κατάσταση κυριαρχεί σχεδόν σε ολόκληρη τη Λοκρίδα.
Όπως σημειώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Γιάννης Παπαμίχος από την Αταλάντη «αν κάτι μας σώζει είναι ότι έχουμε ως περιοχή ελιές Καλαμών. Αυτοί που έχουν πράσινη ελιά έχουν ενεργοποιήσει ακόμη και μακρινούς συγγενείς τους για να μπορέσουν να πάρουν την παραγωγή από το χωράφι».
Στο σύνολό τους οι παραγωγοί βλέπουν γκρίζες μέρες στο μέλλον όταν θα χρειαστούν, από τον Νοέμβριο και μετά, να μαζέψουν το σύνολο της παραγωγής τους. Τότε οι ανάγκες θα είναι πολύ μεγαλύτερες.
«Είναι δύσκολες ημέρες. Εργάτες δεν βρίσκεις. Όσοι έχουν απομείνει δεν προλαβαίνουν να ανταποκριθούν» υποστηρίζει ο Γιώργος Αδάμ από την Πελασγία στην Ανατολική Φθιώτιδα.
«Το κόστος φτάνει τα 65-70 ευρώ την ημέρα. Δηλαδή 140 με 150 κιλά πράσινες ελιές για καθέναν από τους εργάτες για να μαζέψουμε το προϊόν μας…. Σε μας θα μείνει ο κόπος στο τέλος» θα πει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Στέλιος Αναγνωστόπουλος.
Όπως μάλιστα εξηγεί, δεν είναι μόνο τα περίπου 40 ευρώ που είναι το μεροκάματο: Θα χρειαστεί και υπερωρία για τη διαλογή της ελιάς, το φαγητό, το εργόσημο, τη μεταφορά.
«Υπάρχουν περίπου 20 με 25 πρόσφυγες στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων Θερμοπυλών που ξέρουν τη δουλειά. Αλλά κι αυτοί δεν φτάνουν. Έχουμε μπει σε λίστα αναμονής» σημειώνει ο Νίκος Ζαρκάδας από τον Μώλο της Λοκρίδας.
Το ίδιο άγχος πέρασαν πριν από λίγα 24ωρα και αυτοί που ήθελαν να μαζέψουν τα φιστίκια τους. «Ευτυχώς έκανε καλό καιρό. Μαζέψαμε όλους τους συγγενείς να κατεβάσουμε την παραγωγή. Αν, ενδιάμεσα, είχαμε κάποια βροχή θα τα είχαμε θυσιάσει γιατί δεν μπορούσαμε να βρούμε χέρια για να βοηθήσουν» αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Γιάννης Θελούρας από τη Λαμία και συμπληρώνει ότι «είναι τυχεροί, αυτοί που έχουν μεγάλες οικογένειες και συγγενείς και μπορούν να μαζευτούν 10-15 άνθρωποι για να μαζέψουν τα προϊόντα. Αυτοί θα συνεχίσουν την παραγωγή με εξασφαλισμένα χέρια».
Στην Ανατολική Φθιώτιδα τα πράγματα γίνονται περισσότερο δύσκολα με τις ελιές. Ένα μεγάλο μέρος τους, μπροστά στις δυσκολίες για τις καλλιεργητικές φροντίδες και την ανυπαρξία εργατικού δυναμικού, αναγκάζονται πλέον να ενοικιάσουν τις ελιές τους σε αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να τις περιποιηθούν και να τις μαζέψουν.
Ο Δημήτρης Γαλάνης από την Ανατολική Φθιώτιδα λέει πως τα παιδιά του έχουν σπουδάσει και είναι στο εξωτερικό με τις γυναίκες τους και πλέον αυτός με τη γυναίκα του, σε μία ηλικία 76 ετών είναι αδύνατον να ανταποκριθούν. «Ήταν μονόδρομος ή τα ενοικιάζω ή να τα εγκαταλείπω και έκανα το πρώτο» όπως χαρακτηριστικά λέει.
Ακόμη και οι προσκλήσεις εργατών από ξένα κράτη ως εργάτες γης με ανοιχτές λίστες έτσι όπως έχουν αποφασιστεί από τα αρμόδια υπουργεία δεν δείχνουν να αποδίδουν τα μέγιστα.
«Δεν είναι μόνο ο γραφειοκρατικός μηχανισμός. Ούτε οι ευθύνες που αναλαμβάνεις. Είναι ότι δεν βρίσκεις. Ακόμη και αν βρεις κάποιους μέσα σε λίγο καιρό σου φεύγουν, πιθανά, για άλλη χώρα» τονίζει ο Μάνος Σπαθούλας και συμπληρώνει: «όταν φτάνει η συγκομιδή στα φιστίκια και την ελιά αρχίζουν τα βάσανα. Δεν ξέρεις που θα σου βγει».
Ωστόσο η έλλειψη εργατικών χεριών για τις ελιές ήταν γνώρισμα και παλαιότερων εποχών. Όμως τότε υπήρχαν άλλοι τρόποι για να καλυφθούν με εργατικά χέρια.
«Στη συλλογή της ελιάς ολόκληρες οικογένειες από ορεινά χωριά της δυτικής Φθιώτιδας, της Ευρυτανίας και της Καρδίτσας μετακόμιζαν στα λιοστάσια για μήνες ολόκληρους. Δούλευαν για να εξασφαλίσουν και μεροκάματο αλλά και το λάδι της χρονιάς» θυμάται 85χρονος Θανάσης Κοντοχρήστος από την Ανατολική Φθιώτιδα ο οποίος ωστόσο διαπιστώνει ότι «τώρα δυστυχώς άδειασαν τα χωριά, δεν υπάρχει εκεί νέος κόσμος».
Μένοντας και δουλεύοντας στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια σε σιδηροκατασκευές ο Ομάρ Κάσσεμ από τη Συρία είναι ο άνθρωπος στον οποίο απευθύνονται πολλοί παραγωγοί από την ευρύτερη περιοχή για να εξασφαλίσουν εργατικό δυναμικό μιας και έχει την δυνατότητα να μιλά αραβικά.
«Δυστυχώς είναι λίγοι αυτοί που έχουν απομείνει και έχουν κάθε μέρα εργασία. Τα τηλέφωνα χτυπάνε συνέχεια. Δεν μπορώ και εγώ πλέον να βοηθήσω. Δεν επαρκούν τα χέρια να καλύψουν τις ανάγκες της περιοχής» δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Ακολουθήστε το Cibum 
