Γιατί οι τρέχουσες μεθοδολογίες έρευνας αποτυγχάνουν να καλύψουν τις ανάγκες της βιομηχανίας τροφίμων και πώς αυτό δημιουργεί μια ευκαιρία για τη νέα προσέγγιση της Digital Bites.
Άρθρο του Θεόδωρου Σοφιανού
“…Αυτό το άρθρο είναι το αποτέλεσμα αρκετών εβδομάδων εργασίας 70-80 ωρών, ψυχαναγκαστικής ανάγνωσης και της εμμονής μου με την έρευνα των καταναλωτών (τρόφιμα) και την ανάπτυξη προϊόντων…”
Σε αυτό το άρθρο, προσπαθώ να εξηγήσω γιατί η startup που δημιουργήσαμε μαζί με την καταπληκτική ομάδα μας στο Digital Bites χτίζει το μέλλον της έρευνας των καταναλωτών. Ένα μέλλον που περνάει από το στομάχι σου, γιατί η καλύτερη πρώτη μελέτη περίπτωσης στη βιομηχανία τροφίμων, είναι η επί του παρόντος απαρχαιωμένη και προβληματική. Σε αυτό το άρθρο, προσπαθώ να εξηγήσω γιατί οι τρέχουσες μεθοδολογίες έρευνας αποτυγχάνουν να καλύψουν τις ανάγκες της βιομηχανίας τροφίμων και πώς αυτό δημιουργεί μια ευκαιρία για τη νέα μας προσέγγιση, η οποία ενσωματώνει το VR με το νευρομάρκετινγκ, να γίνει το παρόν και το μέλλον της έρευνας για τα τρόφιμα και δυνητικά την έρευνα γενικότερα. Σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι ειδικός σε κάθε τεχνολογία που αναφέρεται σε αυτό το άρθρο, ωστόσο το πάθος μου για την έρευνα των καταναλωτών, γενικά, είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από αυτό το κομμάτι και πίσω από τη Digital Bites.
Εισαγωγή στην ανάπτυξη προϊόντων διατροφής
Όλα ξεκινούν με την κατανόηση της πολυπλοκότητας πίσω από το σχεδιασμό νέων προϊόντων διατροφής. Η βιομηχανία τροφίμων είναι πολύ ανταγωνιστική και τα κακώς σχεδιασμένα προϊόντα τιμωρούνται από τους καταναλωτές. Για την ακρίβεια, έως και το 90% των δεκάδων χιλιάδων νέων προϊόντων διατροφής που αναπτύσσονται ετησίως, αποτυγχάνουν παταγωδώς στην αγορά. Το χειρότερο μέρος είναι ότι αυτά τα προϊόντα χρειάζονται πάρα πολύ χρόνο και πόρους για να αναπτυχθούν από ιδέα σε αγορά και κοστίζουν ακόμη περισσότερο, όταν αφαιρούνται από τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Η μεταφορά μιας ιδέας στην αγορά διαρκεί περίπου 2 χρόνια κατά μέσο όρο για την ανάπτυξη νέων προϊόντων (NPD), καθώς ομάδες ειδικών ερευνητών αγοράς διενεργούν συνεντεύξεις από εκατοντάδες ή χιλιάδες καταναλωτές. Ωστόσο, το ποσοστό αποτυχίας NPDs τροφίμων είναι εξαιρετικά υψηλό.
Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε πρώτα την πολυπλοκότητα του σχεδιασμού ενός νέου προϊόντος διατροφής. Οι ερευνητές τροφίμων πρέπει να πληρούν τις απαιτήσεις γεύσης, τιμής και διαθεσιμότητας της προβλεπόμενης βάσης καταναλωτών. Επιπλέον, πρέπει να είναι ασφαλές στην κατανάλωση, να ικανοποιεί τις διατροφικές απαιτήσεις, να έχει μια οικονομικά αποδοτική παραγωγή και να έχει λογική διάρκεια ζωής. Στη συνέχεια, πρέπει να πραγματοποιηθεί η κατάλληλη επισήμανση, διαφήμιση και συσκευασία των τροφίμων, όλα σύμφωνα με τους νόμους της κάθε αγοράς για τα τρόφιμα! Σήμερα, παράμετροι όπως ο περιβαλλοντικός αντίκτυπος του προϊόντος και της συσκευασίας του, συμπεριλαμβανομένου του αποτυπώματος άνθρακα και της δυνατότητας ανακύκλωσής του, καθώς και ο κοινωνικός αντίκτυπος σε όλη την αλυσίδα αξίας είναι ζωτικής σημασίας να λαμβάνονται υπόψη. Η εξισορρόπηση όλων αυτών των παραμέτρων με συχνά περιορισμένους πόρους και πιεστικές προθεσμίες ασκεί μεγάλη πίεση στην Ε&Α και στις σχετικές ομάδες προϊόντων, που είναι αδύνατο να το χειριστεί κανείς με επιτυχία. Αλλά υπάρχουν και περισσότερα!
Αυτό που είναι όμως ακόμα πιο περίπλοκο είναι να βρεις το κατάλληλο προϊόν-αγορά-καταναλωτή για ένα νέο προϊόν διατροφής. Οι περισσότερες εταιρείες τροφίμων ακολουθούν την προσέγγιση του καταρράκτη ή την προσέγγιση «χτίστε το και θα έρθουν», η οποία είναι συνώνυμη με συχνές και μεγάλες αποτυχίες στη βιομηχανία λογισμικού. Αλλά γιατί οι ερευνητές τροφίμων δεν δανείζονται ιδέες από τους ανθρώπους στη Silicon Valley και δεν κάνουν τα πάντα «ευκίνητα»; Λοιπόν, φαίνεται ότι η δημιουργία πρωτότυπων τροφίμων είναι αρκετά δύσκολη και οι μεθοδολογίες έρευνας αγοράς που χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία τροφίμων είναι μάλλον πρωτόγονες. Οι περισσότερες εταιρείες τροφίμων εξακολουθούν να χρησιμοποιούν συνεντεύξεις, ομάδες εστίασης ή εσωτερικά αισθητηριακά τεστ. Αλλά αν είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας ως επιστήμονες τροφίμων, οι περισσότεροι από εμάς ξεκινούν πρωτίστως με βάση τη διαίσθησή μας και το ένστικτό μας για αυτό που χρειάζεται ή λείπει η αγορά, κάτι που είναι καταστροφικό.
Οι άνθρωποι κάνουν περισσότερες από 200 διατροφικές επιλογές κάθε μέρα, συνειδητά ή ασυνείδητα. Αυτό που μας λέει η βασική συμπεριφορική έρευνα είναι ότι οι άνθρωποι είναι πολύ κακοί στο να αναφέρουν με ακρίβεια αυτές τις επιλογές και τα κίνητρα πίσω από αυτές λόγω πολλών παραγόντων, όπως η προκατάληψη της κοινωνικής επιθυμίας, η προκατάληψη της μνήμης και η γνωστική ασυμφωνία. Η μεροληψία της κοινωνικής επιθυμίας εμφανίζεται όταν τα άτομα παρέχουν απαντήσεις που πιστεύουν ότι είναι κοινωνικά αποδεκτές ή επιθυμητές, αντί για τις αληθινές πεποιθήσεις ή συμπεριφορές τους, κάτι που συμβαίνει συχνά στις ομάδες εστίασης ή στις συνεντεύξεις. Η μεροληψία της μνήμης μπορεί να οδηγήσει σε υποτίμηση ή υπερεκτίμηση της καταναλωτικής συμπεριφοράς ενός καταναλωτή, εμφανίζοντας ως λανθασμένους αριθμούς π.χ. το ποσοστό κατανάλωσης ορισμένων ειδών ή το μέγεθος της μερίδας. Γνωστική ασυμφωνία είναι όταν οι πεποιθήσεις των καταναλωτών αποσυνδέονται από τις πράξεις τους,
Είναι, επομένως, αδιανόητο ότι οι ερευνητές τροφίμων σήμερα θα ξεκινούσαν με αυτόν τον τρόπο, καθώς οι εγγενείς προκαταλήψεις των καταναλωτών και οι μεθοδολογικοί περιορισμοί είναι γνωστοί εδώ και χρόνια. Η μελέτη των Argo et al. (2018) διαπίστωσε ότι η προκατάληψη της μνήμης μπορεί να επηρεάσει την προσαρμοστική επιλογή, η οποία μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο τα άτομα αναφέρουν μόνοι τους τις διατροφικές τους επιλογές. Οι Hebert et al. (2008) διαπίστωσε ότι οι επιρροές των χαρακτηριστικών της κοινωνικής επιθυμίας μπορούν να επηρεάσουν τα διατροφικά μέτρα που αναφέρονται από τον ίδιο τον εαυτό τους, οδηγώντας δυνητικά σε υπερβολικές αναφορές υγιεινών διατροφικών επιλογών και υποαναφορά ανθυγιεινών διατροφικών επιλογών. Μια σύγκριση των τεχνικών για τη μέτρηση των διαδικασιών λήψης αποφάσεων στη συμπεριφορά αγορών σε παντοπωλεία από τους Johnson και Payne (1985) υπογραμμίζει τους περιορισμούς των αυτοαναφερόμενων δεδομένων, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για την κατανόηση των κινήτρων πίσω από τις επιλογές τροφίμων.
Το χειρότερο μέρος είναι ότι ο σχεδιασμός των προϊόντων διατροφής στερείται σκοπιμότητας, πράγμα που σημαίνει ότι ακόμη και οι καλύτεροι από τους καλύτερους στον τομέα μας δεν γνωρίζουν πραγματικά γιατί λειτούργησαν οι επιτυχημένες εκδόσεις τους, οδηγώντας σε μερικές τυχερές επιτυχίες και πολλές αποτυχίες ανά εταιρεία.
Αυτό είναι γνωστό εδώ και χρόνια και έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες για τη χρήση του λογισμικού ως μέσου για τη διεξαγωγή καλύτερης έρευνας αγοράς και, στη συνέχεια, την απομάκρυνση του κινδύνου για την κυκλοφορία νέων προϊόντων. Ωστόσο, όλες αυτές οι λύσεις, όπως τα δεδομένα καταναλωτών που δημιουργούνται από την τεχνητή νοημοσύνη, η έρευνα AR ή το νευρομάρκετινγκ δεν ταιριάζουν πολύ στη βιομηχανία τροφίμων και ανακουφίζουν μόνο εν μέρει τον «πόνο».
Food-GPTs και η υπόσχεση AI
Υπάρχουν αρκετές εταιρείες που ισχυρίζονται ότι οι λύσεις τροφίμων-GPT, AI ή οι λύσεις τους είναι η πανάκεια σε κάθε πρόβλημα ερευνητή τροφίμων και γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς. Αυτοί οι αλγόριθμοι συνήθως εκπαιδεύονται με ιστορικά δεδομένα τρίτων που συλλέγονται μέσω κοινωνικών μέσων, online κριτικές, ομάδες εστίασης, συνεντεύξεις κ.λπ. για τον εντοπισμό ευκαιριών. Αυτός είναι ένας σχετικά γρήγορος τρόπος για να κατανοήσετε τις τάσεις μιας αγοράς και να καταλάβετε γενικά πρότυπα και συμπεριφορές ή προτιμήσεις των καταναλωτών.
Ωστόσο, παρά τα οφέλη των λύσεων που βασίζονται σε τεχνητή νοημοσύνη, εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν αρκετούς περιορισμούς που τις εμποδίζουν να παρέχουν ακριβείς και αξιόπιστες πληροφορίες. Κυρίως, παρέχουν μεγάλο όγκο χαμηλής διαγνωστικής αξίας και γνώσεων για τους καταναλωτές, που δεν μπορούν πραγματικά να εξηγήσουν γιατί οι καταναλωτές συμπεριφέρονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Επιπλέον, η ποιότητα των δεδομένων που χρησιμοποιούνται από αυτές τις λύσεις μπορεί να ποικίλλει πολύ, οδηγώντας σε ανακριβή αποτελέσματα ή, όπως λένε, “σκουπίδια μέσα, σκουπίδια έξω”. Επίσης, η έλλειψη διαφάνειας στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι αλγόριθμοι τεχνητής νοημοσύνης καθιστά δύσκολο για τις εταιρείες τροφίμων να εμπιστευτούν τις πληροφορίες που παρέχονται από αυτά τα εργαλεία. Τέλος, δεδομένου ότι σχεδόν όλες οι πλατφόρμες τεχνητής νοημοσύνης συλλέγουν παρόμοια δεδομένα από τις ίδιες πηγές, όλες οι εταιρείες τροφίμων έχουν την ίδια εισαγωγή πληροφοριών, γεγονός που οδηγεί σε αδιέξοδο. α) καμία εταιρεία δεν μπορεί να αποκτήσει πραγματικό πλεονέκτημα πληροφοριών σε σχέση με τον ανταγωνισμό της σε κλίμακα και β) εάν η NPD βασίζεται αποκλειστικά σε αυτό το είδος πληροφοριών, θα δημιουργηθούν πολύ παρόμοια προϊόντα από τις εταιρείες που χρησιμοποιούν παρόμοιες γνώσεις AI (που, θυμηθείτε, βασίζονται σε ιστορικά δεδομένα), τα οποία στη συνέχεια θα αυξήσουν το μερίδιο αγοράς των διαφοροποιημένων προϊόντων, τα οποία δεν είναι άλλα από τα προϊόντα που δεν χρησιμοποίησαν αρχικά πληροφορίες τεχνητής νοημοσύνης! Αυτός είναι ένας απλός τύπος άσκησης «θεωρίας παιγνίων» της προσφοράς και της ζήτησης.
Η υπόθεση για την έρευνα τροφίμων επαυξημένης πραγματικότητας (AR).
Τώρα το AR θεωρείται από τους επαγγελματίες του ως η τέλεια λύση. Αρκετές μεθοδολογίες έρευνας καταναλωτών που βασίζονται σε AR έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια, πολλές από τις οποίες στοχεύουν στη βιομηχανία τροφίμων. Σκεφτείτε μια καταναλώτρια που περπατά με ένα ζευγάρι γυαλιά AR στο τοπικό της σούπερ μάρκετ, αλληλεπιδρώντας με υπάρχοντα αντικείμενα και επαυξημένα που έχουν δοκιμαστεί ας πούμε ως προς την έλξη σε σύγκριση με τα πραγματικά. Κατ ‘αρχήν, αυτή φαίνεται μια ιδανική λύση για τη συλλογή δεδομένων καταναλωτών υψηλής ποιότητας, αλλά όσο περισσότερο το σκέφτεστε, τόσο λιγότερο λογικό είναι.
Το κύριο πρόβλημα με τα «υβριδικά» ή επαυξημένα σούπερ μάρκετ, ή ειλικρινά με οποιοδήποτε είδος ερευνητικού πειράματος AR, είναι ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να σχεδιάσεις πειράματα εκεί! Δεν μιλώ για το σχεδιασμό του λογισμικού, καθώς αυτό είναι εφικτό ως ένα βαθμό, αλλά μάλλον για το σχεδιασμό ακριβών και επαναλαμβανόμενων πειραματικών διεργασιών που εκτελούνται σε AR. Ακόμα κι αν τα επαυξημένα αντικείμενα εμφανίζονται στο ίδιο μέρος, ο πραγματικός κόσμος όπου επαυξάνονται θα είναι πιθανώς διαφορετικός σε κάθε πείραμα και ο ερευνητής δεν θα έχει τρόπο να σχεδιάσει, να προβλέψει ή ακόμα και να μετρήσει αυτές τις αλλαγές.
Σκεφτείτε για παράδειγμα ένα αντικείμενο που μετακινήθηκε στο παρασκήνιο, άλλους αγοραστές που περπατούσαν στον ίδιο διάδρομο με το αντικείμενο της έρευνας ή έναν ενοχλητικό ήχο ή μια αποκρουστική μυρωδιά που δεν υπήρχε σε προηγούμενα πειράματα. Γνωρίζουμε ότι η συμπεριφορά των καταναλωτών είναι πολύπλοκη, και μπορεί να επηρεαστεί από πολλές παραμέτρους, οπότε πώς μπορούν τα δεδομένα που συλλέγονται σε ένα πείραμα καταναλωτή να είναι ισοδύναμα με οποιοδήποτε προηγούμενο; Ένας δεύτερος σημαντικός περιορισμός είναι η αντιδραστικότητα των υποκειμένων της έρευνας. Τα υποκείμενα της έρευνας που έχουν τοποθετηθεί με εξοπλισμό AR γνωρίζουν πολύ καλά καθ’ όλη τη διάρκεια του πειράματος ότι η συμπεριφορά τους παρακολουθείται κάθε στιγμή του πειράματος. Βλέπουν τον πραγματικό κόσμο και μετά βλέπουν τα επαυξημένα επίπεδα, τα γυαλιά, τους αισθητήρες κ.λπ. Αυτό αποτελεί μεγάλη απειλή για την εγκυρότητα των δεδομένων που συλλέγονται, καθώς τα υποκείμενα της έρευνας μπορούν εύκολα να γίνουν προκατειλημμένα και να επιδείξουν συμπεριφορές που κανονικά δεν θα σχετίζονταν σε σενάρια πραγματικού κόσμου.
Η υπόθεση για το «αειθαλές» Νευρομάρκετινγκ
Το νευρομάρκετινγκ υπάρχει εδώ και καιρό στη βιομηχανία τροφίμων, έρχεται και φεύγει δεκαετία με τη δεκαετία, αλλά πάντα αισθάνεται ότι του λείπουν ορισμένα κρίσιμα μέρη για να γίνει ο κανόνας της έρευνας των καταναλωτών. Το νευρομάρκετινγκ χρησιμοποιεί διάφορες μεθόδους, όπως απεικόνιση εγκεφάλου, παρακολούθηση ματιών και φυσιολογικά μέτρα για να κατανοήσει πώς ανταποκρίνονται οι καταναλωτές στα τρόφιμα και στα ερεθίσματα μάρκετινγκ. Αυτές οι λύσεις παρέχουν μια μοναδική προοπτική στη συμπεριφορά των καταναλωτών, καθώς μπορούν να μετρήσουν ασυνείδητες αντιδράσεις που οι καταναλωτές μπορεί να μην γνωρίζουν. Αυτό επιτρέπει στις εταιρείες τροφίμων να αναπτύξουν πιο αποτελεσματικές εκστρατείες μάρκετινγκ και σχέδια προϊόντων που ανταποκρίνονται καλύτερα στις ανάγκες και τις επιθυμίες των πελατών τους.
Παρά τα πολλά οφέλη του νευρομάρκετινγκ, εξακολουθεί να είναι περιορισμένο στην επίλυση όλων των ζητημάτων της έρευνας των καταναλωτών στη βιομηχανία τροφίμων. Ένα σημαντικό ζήτημα είναι ότι ο ακριβέστερος διαθέσιμος εξοπλισμός νευρομάρκετινγκ, όπως μαγνητική τομογραφία ή ηλεκτροεγκεφαλογράφοι, είναι πολύ ακριβός, έχει περιορισμένη διαθεσιμότητα και απαιτεί εξειδικευμένους ειδικούς για τη λειτουργία του, καθιστώντας τον απρόσιτο σε πολλές μικρομεσαίες εταιρείες τροφίμων. Επιπλέον, τα αποτελέσματα που προκύπτουν από μελέτες νευρομάρκετινγκ μπορεί να είναι δύσκολο να ερμηνευτούν, καθώς απαιτούν συχνά πολύπλοκες στατιστικές αναλύσεις και τεράστια σύνολα δεδομένων που είναι δύσκολο να αναλυθούν και να διαμορφωθούν με βάση τα συμφραζόμενα προκειμένου να μετατραπούν σε σαφείς ιδέες. Το πιο σημαντικό, όταν οι καταναλωτές συνδέονται με όλες τις απαραίτητες συσκευές που συλλέγουν δεδομένα, συχνά δίνουν την αίσθηση του «υπερβολικά αφύσικου» και αυτό αυξάνει σε μεγάλο βαθμό την αντιδραστικότητα και τις προκαταλήψεις του υποκειμένου της έρευνας.
Τι γίνεται με τη «μαγεία»;
Ας κάνουμε λοιπόν ένα βήμα πίσω και ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε την έρευνα στην αρχή. Ο Χένρι Φορντ δήλωσε ότι αν ρωτούσε τους καταναλωτές τι ήθελαν, θα απαντούσαν πιο γρήγορα άλογα και όχι αυτοκίνητα. Ο Steve Jobs χρησιμοποίησε αυτό το απόφθεγμα για να δηλώσει ότι δεν εμπιστεύεται την έρευνα των καταναλωτών, καθώς οι καταναλωτές είναι κακοί στο να σκέφτονται τι κάνει τα προϊόντα καλά, αλλά μπορούν να ανταποκριθούν μόνο σε αυτά που τους παρουσιάζονται.
Σκεπτόμενος την έρευνα προϊόντων από το πεδίο της διαχείρισης προϊόντων και του σχεδιασμού UX, η οποία ακολουθεί μεθοδολογίες που βασίζονται σε πολλαπλές και γρήγορες επαναλήψεις προϊόντων και ενσωματώνοντας τα σχόλια των καταναλωτών όσο το δυνατόν νωρίτερα, δημιουργήθηκε στο μυαλό μου η ιδέα του Digital Bites. Τι θα γινόταν αν μπορούσα να δοκιμάσω τις έννοιες των τροφίμων έναντι πραγματικών καταναλωτών με τον πιο ακριβή τρόπο, προτού χρειαστεί να αναπτύξω ένα μοναδικό πρωτότυπο στο εργαστήριο; Τι θα γινόταν αν μπορούσα να δοκιμάσω, να επικυρώσω και να λάβω τα σχόλια των καταναλωτών σχετικά με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς προδιαγραφών που έχω στο μυαλό μου για ένα NPD, αλλά μόνο να αναπτύξω φυσικά αυτούς που έχουν περισσότερο νόημα για τους καταναλωτές; Τι θα γινόταν αν μπορούσα να έχω το «Figma για τη βιομηχανία τροφίμων» στην εργαλειοθήκη μου ως επιστήμονας τροφίμων;
Τι θα συμβεί αν ενσωματώσουμε το νευρομάρκετινγκ με την Εικονική Πραγματικότητα και αναπτύξουμε μια πλατφόρμα που μπορεί εύκολα να σχεδιάσει, να αναπτύξει και να εκτελέσει πειράματα με πραγματικούς καταναλωτές σε όλο τον κόσμο; Αυτή η τελευταία ερώτηση ήταν η γένεση του Digital Bites. Επιτρέψτε μου να σας καθοδηγήσω.
Εικονική πραγματικότητα
Το VR είναι ο καλύτερος τρόπος για να δημιουργήσετε πρωτότυπα προϊόντα διατροφής χωρίς να τα κατασκευάσετε στο εργαστήριο. Τα προϊόντα διατροφής αγοράζονται μέσα σε κάποια μορφή συσκευασίας, η οποία στοχεύει στην προστασία τους, αλλά κυρίως στην έκφραση των χαρακτηριστικών του προϊόντος. Αλλά ο σχεδιασμός συσκευασιών για ερευνητικούς σκοπούς σε κάθε κατηγορία τροφίμων και για κάθε έκδοση προϊόντος είναι εξαιρετικά δύσκολος και πολύ αναποτελεσματικός από άποψη χρόνου και ανθρώπινης προσπάθειας. Επιπλέον, εκτός κι αν ο σχεδιασμός της συσκευασίας ενός πρωτοτύπου είναι κορυφαίος, η πρόβλεψη της απόδοσης λιανικής του έναντι ας πούμε ανταγωνιστικών προϊόντων είναι αδύνατη. Τα ανταγωνιστικά προϊόντα μετρώνται ως έχουν, στην καλύτερη απόδοση μόνο και μόνο επειδή ο σχεδιασμός τους είναι καλύτερος, πράγμα που σημαίνει ότι τα χαρακτηριστικά του προϊόντος που δοκιμάστηκαν είναι άσχετα. Αλλά με τη χρήση της εικονικής πραγματικότητας, μπορείτε εύκολα και γρήγορα να σχεδιάσετε τρισδιάστατες μακέτες οποιασδήποτε ιδέας τροφίμων μέσα σε λίγα λεπτά και να τις τοποθετήσετε σε ένα ψηφιακό ράφι, έναντι ανταγωνιστικών προϊόντων. Το καλύτερο μέρος είναι ότι η πιστότητα, η υφή του σχεδιασμού και η εμφάνιση των πρωτοτύπων που δοκιμάστηκαν και όλων των ανταγωνιστικών προϊόντων (που είναι επίσης τρισδιάστατα αντικείμενα που αποδίδονται στο ίδιο ράφι) είναι πανομοιότυπα.
Επιπλέον, το VR είναι το καλύτερο εργαλείο για την εκτέλεση έρευνας καταναλωτών, επειδή είναι το λιγότερο περίπλοκο σε σύγκριση με όλες τις άλλες μεθοδολογίες που αναφέρθηκαν. Αυτό μπορεί να φαίνεται αντιφατικό, αλλά ισχύει. Στο πλαίσιο της εικονικής πραγματικότητας, ο χρήστης βιώνει έναν κόσμο που έχει σχεδιαστεί με το μέγιστο επίπεδο σκοπιμότητας. κάθε pixel έχει τοποθετηθεί εκεί σκόπιμα από τον σχεδιαστή. Επιπλέον, τα υποκείμενα της έρευνας βιώνουν την εικονική πραγματικότητα σε σχετική απομόνωση, χωρίς εξωτερικά ερεθίσματα που θα μπέρδευαν την αντικειμενικότητα της έρευνας. Επιπλέον, οι παράμετροι της έρευνας είναι πάντα ίδιες για όλους τους συμμετέχοντες. Τα αντικείμενα εμφανίζονται στο ίδιο μέρος κάθε φορά και δεν υπάρχει εξωτερικός θόρυβος αλλά μόνο το κομμάτι ήχου που έχει φορτωθεί για αναπαραγωγή. Όλα αυτά δίνουν στον ερευνητή τον πλήρη έλεγχο των εξαρτημένων και ανεξάρτητων μεταβλητών σε κάθε πείραμα.
Νευρομάρκετινγκ
Ενώ η εικονική πραγματικότητα είναι αρκετά καλή για να σχεδιάζει, να αναπτύσσει και να εκτελεί πειράματα, εξακολουθείτε να χρειάζεστε έναν τρόπο για να μετράτε τόσο τη συνειδητή όσο και την ασυνείδητη συμπεριφορά των καταναλωτών σε κάθε πείραμα. Όπως συζητήθηκε, η ποιοτική ανατροφοδότηση που αναφέρεται από τον εαυτό σας, με τη μορφή σχολίων, είναι καλή στην παροχή του πλαισίου, αλλά στερείται ακρίβειας και εγκυρότητας τις περισσότερες φορές. Η χρήση ενός μείγματος βιομετρικών στοιχείων, ανάλυσης συμπεριφοράς και ανάλυσης συναισθήματος είναι ένας καλός τρόπος συλλογής μεγάλων ποσοτήτων και μιας ποικιλίας «αντικειμενικών» δεδομένων, που μπορούν να τριγωνοποιήσουν οποιοδήποτε ερευνητικό σχέδιο, αυξάνοντας την εγκυρότητα και την ερμηνευσιμότητα της συμπεριφοράς των καταναλωτών. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες εδώ σχετικά με τη μεθοδολογία του Digital Bites, αλλά ο συνδυασμός ποιοτικών και υψηλής ακρίβειας πλούσιων σε περιβάλλον και υψηλής ποιότητας ποσοτικών δεδομένων στα πειράματα VR είναι η καλύτερη συνταγή για υψηλή διαγνωστική αξία,
Πραγματικοί καταναλωτές
Αυτό είναι μάλλον εύκολο, αλλά ο καλύτερος τρόπος για να συγκεντρώσετε όλα αυτά τα δεδομένα είναι να πληρώσετε πραγματικούς καταναλωτές για να εισέλθουν στα πειράματα VR (δεδομένα μηδενικού μέρους). Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος όχι μόνο να προσλάβετε γρήγορα πολλούς καταναλωτές, αλλά και να διασφαλίσετε ότι τα κίνητρα των υποκειμένων της έρευνας είναι υψηλά, ώστε η ποιότητα των δεδομένων να είναι επίσης υψηλή.
Το όραμα Digital Bites
Στην Digital Bites, συνδυάζουμε όλα αυτά τα στοιχεία στην πλατφόρμα που αναπτύσσουμε. Το όραμά μας είναι να επιτρέψουμε στους ερευνητές προϊόντων να σχεδιάζουν και να αναπτύσσουν εύκολα πειράματα νευρομάρκετινγκ που βασίζονται σε VR, απλά αλληλεπιδρώντας με μια διεπαφή χρήστη με δυνατότητα κλικ που ορίζει τις βασικές παραμέτρους του πειράματος. Ταυτόχρονα, οραματιζόμαστε ότι σε λίγα χρόνια, τα HMD (ή απλά ακουστικά VR) θα είναι διαθέσιμα σε πολλούς περισσότερους καταναλωτές σε χαμηλότερη τιμή. Εδώ αρχίζει να συμβαίνει η μαγεία! Οι καταναλωτές θα μπορούσαν κυριολεκτικά να συμμετάσχουν σε αυτά τα πειράματα από τα σπίτια τους, μέσω ακουστικών που ήδη κατέχουν, και να κερδίσουν χρήματα για τον χρόνο και τις γνώσεις τους – σκεφτείτε το ως μια νέα μορφή της οικονομίας των συναυλιών. Με αυτόν τον τρόπο, το Digital Bites θα έχει άμεσα διαθέσιμα και με κίνητρα ερευνητικά θέματα σε όλο τον κόσμο, σπάζοντας το κλασικό φράγμα προσλήψεων με το οποίο κάθε ερευνητής καλείται να αντιμετωπίσει σήμερα. Μέσα στα επόμενα χρόνια, αναμένουμε να επεκταθούμε σε περισσότερους κλάδους, να καλύψουμε πολλούς περισσότερους τύπους πειραμάτων και κατηγορίες προϊόντων και να δημιουργήσουμε ένα νέο παράδειγμα για έρευνα καταναλωτών και αγοράς. Συνολικά, λάβετε υπόψη ότι το μέλλον της έρευνας των καταναλωτών περνάει από το στομάχι σας, καθώς η διακαή ανάγκη για καλύτερη έρευνα τροφίμων είναι η έμπνευση και το κίνητρο πίσω από το ευρύτερο όραμα της Digital Bites.
*Ο Θοδωρής Σοφιανός, είναι επιστήμονας τροφίμων (Wageningen University & Research), ερευνητής νέων προϊόντων και μέλος της ομάδας της Digital Bites,
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην πλατφόρμα Medium.
Ακολουθήστε το Cibum 
