Πως η έκπτωση στην ποιότητα των πρώτων υλών για μεγαλύτερο κέρδος, οδήγησε στη πρωτοφανή στην ιστορία δηλητηρίαση.
Το 1901, περιοχές της βορειοδυτικής Αγγλίας όπως το Salford, το Liverpool και το Manchester, παρουσιάζουν στοιχεία υπογεννητικότητας. Μια μείωση του ποσοστού των γεννήσεων που οι ειδικοί συνέδεσαν με μια περίεργη επιδημία δηλητηριάσεων από μπύρα που σημειώθηκε λίγο καιρό πριν.
Κατά το δεύτερο μισό του 1900, περισσότεροι από 6.000 άνθρωποι σε εκείνες τις περιοχές, δηλητηριάστηκαν από μπύρα μολυσμένη με αρσενικό, σε σημείο που πολλοί άνδρες και γυναίκες άρχισαν να αναζητούν βοήθεια, ενώ 70 από τους πληγέντες πέθαναν. Τα αρχικά σενάρια ήταν πως οι άνθρωποι είχαν πληγεί από αλκοολική νευροπάθεια, καθώς η κύρια επιδημία αναγνωρίστηκε μόνο μετά από αρκετούς μήνες, όταν διαπιστώθηκε πως η κρίση ασφάλειας των τροφίμων προκλήθηκε από την είσοδο αρσενικού στην αλυσίδα εφοδιασμού μέσω ακάθαρτης ζάχαρης που είχε παρασκευαστεί με μολυσμένο θειικό οξύ.
Για αρκετούς μήνες, οι γιατροί έβλεπαν ασθενείς να παραπονιούνται για κοινά συμπτώματα όπως μυϊκή αδυναμία, αίσθηση «μυρμηγκιάσματος» στα χέρια και τα πόδια και επιδείνωση ή εμφάνιση σημείων ρευματισμού. Όπως εξηγεί η Groves & Whitnall’s Globe Works, ορισμένοι ασθενείς ήταν παράλυτοι και δεν μπορούσαν πια να περπατήσουν. Καθώς οι περισσότεροι ασθενείς ήταν πότες αλκοόλ, οι γιατροί απέδωσαν τα συμπτώματα στην «αλκοολική νευρίτιδα» (γνωστή περισσότερο ως αλκοολική νευροπάθεια σήμερα), μια κατάσταση που προκαλείται από την έντονη κατανάλωση αλκοόλ που χαρακτηρίζεται από πόνο και μυρμήγκιασμα στα πόδια και τα χέρια. Σύντομα, ωστόσο, εμφανίστηκαν συμπτώματα σε άτομα που ήταν αδύνατον να είχαν πάει σε κάποια παμπ, συμπεριλαμβανομένου ενός παιδιού δύο ετών. Επιπλέον, οι άνθρωποι παρουσίασαν έναν περίεργο χρωματισμό δέρματος που δεν ήταν συνηθισμένος στην αλκοολική νευροπάθεια.
Μέχρι τότε, οι γιατροί παρατήρησαν επίσης έναν ασυνήθιστα υψηλό αριθμό θανάτων που αποδίδονταν σε αλκοολική νευρίτιδα, πάνω από 41 κρούσματα καταγράφηκαν σε τέσσερις μήνες. Τους προηγούμενους επτά μήνες καταγράφηκαν μόνο 22 που αποδίδονται στην ίδια αιτία, με τον αριθμό των κρουσμάτων να αυξάνεται εκθετικά. Οι γιατροί τότε, άρχισαν να παρατηρούν κάτι άλλο: τα περισσότερα κρούσματα φαινόταν να συμβαίνουν σε όσους έπιναν μπύρα, όχι σε όσους έπιναν γενικά αλκοόλ, αναφέρει το Journal of the Brewery History Society. Ο Ernest Reynolds, ο γιατρός που ήταν υπεύθυνος για τη σύνδεση, σημείωσε επίσης ότι μόνο μία ουσία θα προκαλούσε αυτά τα συμπτώματα: το αρσενικό. Ο Reynolds κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα, καθώς σε μια εργασία που δημοσιεύθηκε το 1901 στο Medico-Chirurgical Transactions, εξηγεί ότι πολλοί από τους ασθενείς που είδε εμφάνιζαν επίσης έρπητα ζωστήρα, έναν τύπο ιού έρπητα που προκαλεί δερματικό εξάνθημα. Στη συνέχεια ανακάλυψε ότι η μόνη γνωστή ουσία που προκαλεί αυτόν τον τύπο έρπητα ήταν το αρσενικό.
Μόλις ο Reynolds έκανε τη σύνδεση και επιβεβαιώθηκε ότι η μπύρα ήταν μολυσμένη με αρσενικό, οι ειδικοί συνειδητοποίησαν ότι υπήρχε ένα άλλο πρόβλημα. Η εταιρεία που παρήγαγε τα μολυσμένα σάκχαρα προμήθευσε 200 διαφορετικά ζυθοποιεία σε όλη τη βόρεια Αγγλία, επομένως η διακοπή της παραγωγής και η εξάλειψη της μολυσμένης μπύρας αποδείχτηκε δύσκολη. Μόλις εντοπίστηκαν οι ζυθοποιίες που επλήγησαν, ξεκίνησε έρευνα για την προέλευση του αρσενικού.
Διαπιστώθηκε ότι το αρσενικό υπήρχε σε ιμβερτοποιημένο σάκχαρο που παρείχε στα ζυθοποιεία η Bostock & Co. of Garston. Για να μειώσουν το κόστος στην αγορά της αγγλικής μπύρας με περιορισμένο περιθώριο κέρδους, ορισμένες ζυθοποιίες αντικατέστησαν τη βύνη κριθαριού υψηλής ποιότητας με βύνη κριθαριού χαμηλής ποιότητας συμπληρωμένη με ζάχαρη. Αυτή η πρακτική ήταν κάπως αμφιλεγόμενη. Ως μέρος του κινήματος Pure Beer, είχε ζητηθεί έρευνα σχετικά με τη χρήση υποκατάστατων ζυθοποιίας. Αυτή η έρευνα, που ξεκίνησε το 1896 και ολοκληρώθηκε το 1899, είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα υποκατάστατα ζυθοποιίας δεν ήταν “επιβλαβή υλικά” σύμφωνα με τον νόμο περί πώλησης τροφίμων και φαρμάκων του 1875 και ότι δεν απαιτούνταν περαιτέρω νομοθεσία.
Οι αναφορές έγραφαν ότι μετά την ειδοποίηση των ζυθοποιών, πολλοί άρχισαν αμέσως να ανακαλούν μπύρα που είχε ήδη πωληθεί και να δοκιμάζουν όλες τις νέες παρτίδες. Χιλιάδες βαρέλια μπύρας καταστράφηκαν. Οι μικρότερες ζυθοποιίες και αυτές σε μικρότερες, μακρινές πόλεις δεν έσπευσαν να εξαλείψουν τις μολυσμένες παρτίδες. Ορισμένοι εξακολουθούσαν να πουλούν δηλητηριασμένη μπύρα δύο μήνες μετά την ανακάλυψη, όπως αναφέρεται από το Journal of the Brewery History Society,
Οι ζυθοποιίες έκτοτε, γνώρισαν κάποιες δύσκολες οικονομικές στιγμές για λίγο, αλλά αυτό ήταν προσωρινό και ο κλάδος ανέκαμψε γρήγορα. Σε μια εργασία που δημοσιεύτηκε στο Rural History το 1998, οι ειδικοί αναφέρουν ότι οι Άγγλοι αγρότες ασκούσαν πιέσεις για περίπου 20 χρόνια πριν από το περιστατικό δηλητηρίασης από αρσενικό για αυστηρότερο έλεγχο της ποιότητας των συστατικών που χρησιμοποιούνται στην παρασκευή μπύρας. Ενώ η επιδημία δηλητηρίασης μπύρας του 1900 θα μπορούσε να ήταν ένα εξαιρετικό παράδειγμα του γιατί αυτό ήταν αναγκαίο, παρουσιάστηκε ένα νομοσχέδιο που απαιτούσε νομικό έλεγχο των συστατικών παρασκευής, ωστόσο, απορρίφθηκε το 1901.
Ακολουθήστε το Cibum 
