Οι μετανάστες ντελιβεράδες χωρίς χαρτιά αντιμετωπίζουν το συνεχές άγχος του να χάσουν τη ροή εισοδήματός τους, παλεύοντας για την επιβίωση.
Η ζωή ενός μετανάστη είναι ένα είδος Οδύσσειας, από τη στιγμή που θα πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή σε άλλη χώρα. Πολλές φορές το αντικείμενο της αναζήτησης δεν είναι καν η καλύτερη ζωή, αλλά απλά η επιβίωση από τυχόν βαναυσότητες που συμβαίνουν στις χώρες του.
Γι’ αυτό και οι όροι “παράνομος” και “λαθραίος” μετανάστης δεν υφίστανται, αφενός επειδή και η ίδια η Διεθνής Αμνηστία δεν τους χρησιμοποιεί, καθώς θεωρούνται υπονομευτικοί για τον κάθε άνθρωπο και αφετέρου αποδίδει στους μετανάστες που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για καθεστώς διεθνούς προστασίας εγκληματικά χαρακτηριστικά. Παράλληλα, ενώ επίσημα οι όροι πρόσφυγας και μετανάστης διαχωρίζονται με “ψιλά γράμματα”, καθότι πρόσφυγες θεωρούνται μόνο οι τυπικά αιτούντες άσυλο, πολλές φορές οι λόγοι για τους οποίους ταξιδεύουν είναι οι ίδιοι, όπως και οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν στο ταξίδι τους. Όταν ταξιδεύει κανείς, λοιπόν, σε μια βάρκα στη Μεσόγειο, με τον κίνδυνο να μη βγει ποτέ ζωντανός από αυτήν, ποιος είναι αυτός που θα τον κρίνει “ανάξιο” για μια νέα ευκαιρία στη ζωή;
Πρόσφατα ακούσαμε πως τον Απρίλιο, στο πλαίσιο καταστολής των αδικημάτων που σχετίζονται για τη μετανάστευση, το Υπουργείο Εσωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου, συνέλαβε 60 παράνομους διανομείς που εργάζονται σε εταιρίες όπως η Deliveroo, η UberEats και η Just Eat. Η πλειοψηφία από αυτούς απομακρύνθηκαν από τη χώρα και είχαν προέλθει από τη Βραζιλία, την Ινδία και την Αλγερία, όπως ανέφερε το βρετανικό Υπουργείο Εσωτερικών.
Πολλοί από τους μετανάστες στη Βρετανία βρίσκουν δουλειά ως διανομείς φαγητού, επειδή σε πολλές περιπτώσεις δεν γνωρίζουν επαρκώς τη γλώσσα για να βρουν κάτι άλλο. Για να μπορέσουν να εργαστούν νοικιάζουν ανεπίσημα λογαριασμούς παράδοσης φαγητού από άλλους ταχυμεταφορείς ως αναπληρωματικοί ντελιβεράδες, μιας και σε χώρες, όπως το Ην. Βασίλειο αποτελούν από τις λίγες ευκαιρίες τους για αμειβόμενη εργασία.
Αντίστοιχο ρεπορτάζ στον ιστότοπο Τhe Conversation σε Βρετανούς μετανάστες αναφέρει περιπτώσεις ανθρώπων που ενοικίασαν λογαριασμούς με στοιχεία άλλων, με τις ευκαιρίες για μια τέτοια εργασία να προκύπτουν από στόμα σε στόμα ή από τα social media και διάφορες άλλες πλατφόρμες, που έχουν διαφημίσεις τέτοιων αγγελιών, ενώ προσφέρουν ποδήλατα και εξοπλισμό με επιπλέον χρέωση.
Οι καθημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες εργαζόμενοι χωρίς χαρτιά σε αυτόν τον τομέα είναι πολλές, παρόλο που αντιπροσωπεύουν μόνο ένα μικρό ποσοστό του ταχέως διευρυνόμενου πληθυσμού ταχυμεταφορών τροφίμων του Ηνωμένου Βασιλείου. Αλλά είναι αναγκασμένοι να το κάνουν, καθώς δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Η γραφειοκρατία είναι τεράστια, το κράτος εχθρικό απέναντι στη μετανάστευση από πολύ πριν το Brexit, αλλά αυτοί πρέπει να πληρώσουν λογαριασμούς και ένα νοίκι για διαμέρισμα που συχνά μοιράζονται με άλλους 3-4 και την οικογένειά τους, ενώ προκύπτει συχνά το δίπολο “να αγοράσω φαγητό ή να πληρώσω λογαριασμούς;”. Ακόμα και ο τρόπος που λαμβάνουν την πληρωμή τους είναι περίπλοκος, καθώς τα χρήματα πηγαίνουν αρχικά στους ανθρώπους που ανήκει ονομαστικά ο λογαριασμός και χρειάζεται ολόκληρη διαμεσολάβηση για να τα λάβουν.
Παράλληλα, οι εταιρίες delivery λένε πως θα εφαρμόσουν μηδενική ανοχή στο εξής για τέτοια περιστατικά και ότι θα ασφαλίζουν τους υπαλλήλους τους, αλλά όχι τους μετανάστες χωρίς χαρτιά. Ζουν με ένα μόνιμο άγχος μήπως μια μέρα τους πιάσουν και χάσουν και το εισόδημα και την παραμονή τους. Η λύση; Περισσότερες άδειες παραμονής και πλήρη ασφαλιστική κάλυψη σε όλους τους μετανάστες. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς από τη μια μέρα στην άλλη να αλλάξει ολόκληρη τη μεταναστευτική πολιτική μιας χώρας.
Ακολουθήστε το Cibum 
