Διαχείριση μη ρεαλιστικών προσδοκιών: Ένα άλυτο ζήτημα.
Η βιομηχανία τουρισμού στην Ελλάδα βρίσκεται στην ακμή της, καθώς αποτελεί έναν ανταγωνιστικό τομέα που εξελίσσεται συνεχώς προκειμένου να ανταποκρίνεται στις μεταβαλλόμενες προτιμήσεις των επισκεπτών. Μάλιστα σύμφωνα με το Ινστιτούτο του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΙΝΣΕΤΕ), τα τελευταία τρία χρόνια έχουν γίνει στον ελληνικό τουρισμό επενδύσεις που υπερβαίνουν τα 12 δισ. ευρώ, με τα ξενοδοχεία πέντε αστέρων να συγκεντρώνουν τον μεγαλύτερο όγκο κεφαλαίων που έχουν δαπανηθεί από το 2021 έως το 2023, είτε για την ανάπτυξη νέων μονάδων, είτε για την ανακαίνιση υφιστάμενων. Τι γίνεται όμως με το έμψυχο δυναμικό; Ποιες προκλήσεις καλούνται να αντιμετωπίσουν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι; Το Hcarrers αναλύει ορισμένα από τα σημαντικότερα ζητήματα των εργαζομένων στη φιλοξενία καθώς και τρόπους αντιμετώπισης.
1. Έλλειψη καθοδήγησης
Αρκετές φορές οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με καταστάσεις στις οποίες καλούνται να αντεπεξέλθουν, χωρίς να έχουν λάβει όμως καμία σχετική καθοδήγηση. Οι σωστές εκπαιδεύσεις του προσωπικού, οδηγούν τόσο στην ανάπτυξη δεξιοτήτων όσο και στην προαγωγή της ομαδικής κουλτούρας, δύο συνθήκες που οδηγούν τελικά σε ένα επιθυμητό αποτέλεσμα που προάγει και την φιλοξενία αλλά και την προσωπική εξέλιξη. «Η καθοδήγηση και η επαγγελματική ανάπτυξη καταρρίπτουν τα εμπόδια στις τάξεις των εργαζομένων και προάγουν την εξέλιξη και την ομαδική κουλτούρα. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέες ιδέες για τον εξορθολογισμό των διαδικασιών και την αύξηση της ικανοποίησης και της παραγωγικότητας των εργαζομένων», λέει ο ο Jimmy Wright, συντονιστής προγράμματος που εργάστηκε στη φιλοξενία για μια δεκαετία.
2. Υπερκόπωση και συνθήκες διαβίσωσης
Η πρόσληψη και η διατήρηση ικανών επαγγελματιών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κάθε ξενοδοχείο απαιτεί ποιοτικό και πολυτάλαντο προσωπικό για κάθε είδους αρμοδιότητα. Στην Ελλάδα η “αιμορραγία” του κλάδου όσον αφορά την εύρεση προσωπικού είναι πιο εμφανής από ποτέ, γεγονός που δεν βοηθάει καθόλου τους ήδη υπάρχοντες εργαζόμενους. Οι παροχές (ωρομίσθιο, ωράρια εργασίας, διαμονή και ρεπό) που προσφέρονται στη πλειοψηφία των καταλυμάτων κρίνονται ανεπαρκείς από το εργατικό δυναμικό, καθιστώντας πολύ δύσκολη τη προοπτική ν’ αφήσει κάποιος τον τόπο του και να δουλέψει εποχικά. Επομένως το βάρος πέφτει σε λιγότερα άτομα που αγωνιούν να τα φέρουν εις πέρας, επιβαρύνοντας έτσι τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική τους υγεία. «Οι θέσεις εργασίας σε ξενοδοχεία μπορεί να είναι εξαιρετικά επιβαρυντικές για την ψυχική υγεία ενός ατόμου, ενώ οι εργοδότες μπορούν να κάνουν περισσότερα για να μειώσουν το άγχος των εργαζομένων», αναφέρει ο Wright.
3. Απουσία εξέλιξης
Αρκετοί εργοδότες “μοιράζουν” τίτλους σε εργαζόμενους, για να γλιτώσουν μια ενδεχόμενη αύξηση μισθού, βασιζόμενοι στην ανάγκη τους για εξέλιξη. Το ζήτημα είναι πως η εξέλιξη δεν γίνεται να προκύψει αμισθί. Ακόμα κι αν ένας εργοδότης δεν είναι σε θέση να προσφέρει το κάτι παραπάνω στον εργαζόμενο, η υποστήριξη για μια καλύτερη ευκαιρία θα δημιουργήσει ισχυρούς επαγγελματικούς δεσμούς. «Ενώ δεν είναι πάντα δυνατή η προώθηση εργαζομένων για διάφορους λόγους, ένας καλός διευθυντής θα μπορούσε να βοηθήσει με διακριτικότητα τον εργαζόμενο προσφέροντας του κίνητρα ν’ ανελιχθεί στον ευρύτερο κλάδο. Οι ισχυρές σχέσεις μεταξύ των διευθυντών και των εργαζομένων δημιουργούν δίκτυα δια βίου που μπορούν να αποδώσουν καρπούς με την πάροδο του χρόνου για όλα τα μέρη», προσθέται ο Wright.
4. Διαχείριση μη ρεαλιστικών προσδοκιών
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν δημιουργήσει μια ακμάζουσα κοινότητα πελατών οι οποίοι αποζητούν την προσοχή μέσω αρνητικών σχολίων. Οι “δημοσιογράφοι του διαδικτύου” δεν προσπαθούν απλώς να επισημάνουν μια αστοχία, αλλά να υπογραμμίζουν και την πιο απρόβλεπτη συνθήκη. Οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες, όπως είναι αναμενόμενο είναι αδύνατο να ικανοποιηθούν. «Λόγω εταιρειών όπως η Amazon και η Google, οι πελάτες πιστεύουν ότι μπορούν να πάρουν ό,τι θέλουν. Αν δεν πραγματοποιηθούν οι επιθυμίες τους, κάνουν tweet για αυτό και θα το κερδίσουν μέσω παραπόνων στα social media. Σήμερα, όχι μόνο πρέπει να διαχειριστούμε την απόδοση των ομάδων μας, τις καθημερινές λειτουργίες του ξενοδοχείου, αλλά και την ηλεκτρονική κοινότητα που έχει προσθέσει ένα σημαντικό επίπεδο πολυπλοκότητας όχι μόνο στην πλευρά των κρατήσεων του κλάδου αλλά και στην πλευρά των υπηρεσιών. Δεν έχω λύση… αν είχα, θα γινόμουν εκατομμυριούχος», δηλώνει η Amanda Singer, εκπαιδεύτρια στον όμιλο Intercontinental.
Ακολουθήστε το Cibum 
