Η Προβηγκιανή πόρνη και οι «κατοικίες της ευτυχίας».
Σήμερα γιορτάζει το πιο δημοφιλές και αγαπημένο φαγητό στον κόσμο! Η 25η Οκτωβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια ημέρα ζυμαρικών, το 1995 από 40 διεθνείς παραγωγούς ζυμαρικών οι οποίοι συμμετείχαν στην ίδρυση του World Pasta στη Ρώμη. Κάθε χρόνο ο Διεθνής Οργανισμός Ζυμαρικών (IPO) διοργανώνει ποικίλες εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο. Ο στόχος πίσω από αυτές τις εκδηλώσεις είναι να μεγιστοποιηθεί η προώθηση αυτού του θρεπτικού και βιώσιμου τροφίμου. Σπαγγέτι, λαζάνια, ροτίνι, τορτελίνια – υπάρχουν πάνω από 600 γνωστά σχήματα ζυμαρικών, είτε φρέσκα είτε συσκευασμένα αποξηραμένα.
Είναι νόστιμα, είναι θρεπτικά, είναι ευέλικτα και πολυχρηστικά. Μπορείτε να το απολαύσετε ως κυρίως ή ως συνοδευτικό. Η πλειονότητα των ανθρώπων έχουν φάει ζυμαρικά κάποια στιγμή στη ζωή τους. Στο δυτικό κόσμο, η κατανάλωση τους γίνεται πάνω από δυο φορές την εβδομάδα ενώ η παγκόσμια αγορά ζυμαρικών έφτασε σε αξία περίπου 25,67 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2022.
Με αφορμή τον σημερινό εορτασμό σε όλους τους σταθμούς μετρό του Λονδίνου διανέμονται δωρεάν ζυμαρικά φτιαγμένα με διάφορους τρόπους από την Pasta Evangelists, ο Independent δημοσίευσε συνταγή ζυμαρικών με Marmite που «ή θα το αγαπήσεις ή θα το… μισήσεις», όλα τα παγκόσμια site μαγειρικής έχουν ειδικά αφιερώματα αλλά εμείς επιλέξαμε να υπενθυμίσουμε την ιστορία του σπαγγέτι πουτανέσκα… Πριν από αυτό όμως ας κάνουμε μία μικρή ιστορική αναδρομή…
Στην Ελλάδα η Παράδοση στα ζυμαρικά είναι μεγάλη (σύμφωνα με αναφορές τελικά εμείς τα δώσαμε στους Ιταλούς!). Μερικά ελληνικά παραδοσιακά ζυμαρικά είναι οι χυλοπίτες, τα φλομάρια, τα σκιουφιχτά, οι μακαρούνες, το κριθαράκι, οι γκόγκες και ο τραχανάς.
H πρώτη αναφορά ύπαρξης ζυμαρικών φαίνεται να προέρχεται από την Ελλάδα κατά το 1.000 π.Χ. όπου η λέξη “λάγανον”, που εντοπιζόταν σε κείμενα της εποχής, περιέγραφε την ζύμη από νερό και αλεύρι την οποία έκοβαν σε λωρίδες και τα μαγείρευαν. Η ζύμη αυτή, φαίνεται πως πέρασε στην Ιταλία από Έλληνες εποίκους τον 8ο αιώνα π.Χ. και μετονομάστηκε σε “laganum”.
Οι πρώτοι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν μια πολύ απλή ζύμη αλευριού και νερού. Στην Αμερική τα ζυμαρικά έφτασαν μέσω του Thomas Jefferson αφού τα δοκίμασε πρώτα στη Νάπολη της Ιταλίας. Η τέχνη της παρασκευής ζυμαρικών εξελίχθηκε από την πρώτη στιγμή που σχεδιάστηκαν τα ζυμαρικά. Το 2008 υπολογίστηκε ότι οι Ιταλοί έτρωγαν πάνω από 27 κιλά ζυμαρικών ανά άτομο, ετησίως, ξεπερνώντας τους Αμερικανούς, που έτρωγαν περίπου 9 κιλά ανά άτομο. Τα ζυμαρικά είναι τόσο αγαπημένα στην Ιταλία που η ατομική κατανάλωση υπερβαίνει τη μέση παραγωγή σιταριού της χώρας. Έτσι, η Ιταλία εισάγει συχνά σιτάρι για να ανταπεξέλθει στη ζήτηση.
Σπαγγέτι Πουτανέσκα: Οι οίκοι ανοχής της Νάπολης, η Προβηγκιανή πόρνη και οι «κατοικίες της ευτυχίας»
“Spaghetti alla puttanesca” ή απλά ” aulive e cchiapparielle” (ελιές και κάπαρη), είναι ένα τυπικό πρώτο πιάτο της ναπολιτάνικης κουζίνας. Παρασκευάζεται με σάλτσα, ντομάτα, ελαιόλαδο, σκόρδο, μαύρες ελιές, κάπαρη και ρίγανη. Υπάρχει επίσης μια ρωμαϊκή εκδοχή του ίδιου πιάτου που περιλαμβάνει την προσθήκη ενός άλλου συστατικού: του αλατισμένου γαύρου.
Σύμφωνα με ορισμένους, αυτό το πιάτο γεννήθηκε στις αρχές του εικοστού αιώνα στις Ισπανικές Συνοικίες της Νάπολης, όταν η περιοχή φιλοξενούσε πολλούς οίκους ανοχής που οι Ιταλοί τα ονόμαζαν “σπίτια αναψυχής”. Ο ιδιοκτήτης ενός από αυτά τα «αρχοντικά» εφηύρε αυτό το πιάτο και του έδωσε αυτό το προκλητικό όνομα για να προσελκύσει περισσότερους πελάτες στους οποίους το σέρβιρε πριν ή μετά την ερωτική συνεύρεση.
Οι εκδοχές για την καταγωγή του ονόματος αυτού του Ναπολιτάνικου πιάτου όμως, είναι πολλές. Ο όρος “puttanesca” ήταν το αντικείμενο των ευφάνταστων προσπαθειών πολλών ειδικών γαστρονομίας, οι οποίοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο να βρουν τη λύση στο γρίφο. Σύμφωνα με την παράδοση που θέλει τα ζυμαρικά alla puttanesca ως τυπικά ρωμαϊκά, στις αρχές του 20ού αιώνα, ένας ξενοδόχος συνέλαβε αυτό το πιάτο ειδικά για τους επισκέπτες ενός σπιτιού γνωριμιών που βρίσκεται στα περίχωρα της Ρώμης.
Μια πολύ παρόμοια εκδοχή, είναι αυτή που είπε ο γνωστός ειδικός γαστρονομίας Arthur Schwartz, ο οποίος στο βιβλίο του “Naples at table” υποθέτει ότι τα ζυμαρικά alla puttanesca γεννήθηκαν στη Νάπολη και πιο συγκεκριμένα στην Ισπανική Συνοικία. Στις αρχές του εικοστού αιώνα, η γνωστή ναπολιτάνικη περιοχή ήταν στην πραγματικότητα ο τόπος όλων των ειδών δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανομένων πολλών οίκων ανοχής. Στη Νάπολη υπήρχαν πολλά μέρη όπου γινόταν το παλαιότερο επάγγελμα στον κόσμο και μέχρι το 1958 υπήρχαν πάνω από 900 οίκοι ανοχής. Η πρωτεύουσα του Νότου ευδοκιμούσε με οίκους ανοχής κατάλληλους για όλους τους προϋπολογισμούς, από 200 λίρες σε πολυτελή σπίτια έως 50 λίρες σε οίκους ανοχής χωριών. Από το Quartieri Spagnoli έως τη Via Chiaia βρισκόταν η μεγαλύτερη περιοχή με κόκκινα φώτα στην Ευρώπη.
Μια μέρα ο ιδιοκτήτης μιας από αυτές τις “ευτυχισμένες κατοικίες” αποφάσισε να προσελκύσει νέους πελάτες και εφηύρε ένα απλό και γρήγορο πιάτο και έτσι σκέφτηκε αυτό το πολύχρωμο ζυμαρικό. Πολλοί λένε ότι η εικόνα της μακαρονάδας πουτανέσκα, παραπέμπει στα εσώρουχα των κοριτσιών του σπιτιού που, για να προσελκύσουν το βλέμμα και το ενδιαφέρον του πελάτη, φορούσαν πιθανώς όλα τα είδη εσώρουχων, σε έντονα χρώματα και γεμάτα πολλά υποσχόμενες διαφάνειες. Τα πολλά χρώματα αυτού του ρούχου θα βρεθούν στην ομώνυμη σάλτσα: το πράσινο του μαϊντανού, το κόκκινο της ντομάτας, το σκούρο μοβ των ελιών, το γκριζοπράσινο της κάπαρης… Άλλοι υποστηρίζουν, ότι η προέλευση του ονόματος πρέπει να αποδοθεί στη φαντασία μιας ιερόδουλης με το όνομας Yvette la Francese , μιας Προβηγκιανής πόρνης, η οποία αφού εμπνεύστηκε αυτό το πιάτο του έδωσε το όνομα πουτανέσκα προς τιμήν του επαγγέλματός της.
Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή ο αρχιτέκτων και εστιάτορας Sandro Petti ισχυρίζεται ότι ο ίδιος ανακάλυψε τη συνταγή στο εστιατόριο του, Ranio Fellone, στην Ischia. Αργά ένα βράδυ που οι μάγειρες είχαν σχολάσει, οι κολλητοί του Sandro, και γνωστοί σελέμπριτι της εποχής πεινούσαν και του ζήτησαν να κάνει “una puttanata qualsiasi”, δηλαδή χοντρικά να κάνει κάτι με ό,τι βρει. Αυτός έψαξε τι είχε μείνει στη κουζίνα και τελικά έφτιαξε το συγκεκριμένο πιάτο εκ των ενόντων. Οι φίλοι ενθουσιάστηκαν, τον ενθάρρυναν να το βάλει στο εστιατόριο ως συνταγή και την ονόμασαν puttanesca εις μνήμην της βραδιάς αυτής.
Ακολουθήστε το Cibum 
