Ακούμια Σύμης

«Π΄ όχουνε μέσα τη χαρά και τ’ αγγέλου το νερό…»

Η  συνταγή αυτή, είναι μαγική για δύο λόγους.  Ο ένας είναι  η  γεύση,  κι ο άλλος  η  ανάμνηση του  παραμυθόκοσμου   των παιδικών μου  χρόνων. Από  μια άλλη εποχή… Τότε, που δεν γέμιζε  ντουλάπια και ψυγεία το συσκευασμένο,  που το γλυκό του κουταλιού ήτανε  κλειδωμένο για τους «ξένους»  στο μπουφέ, και που συνήθως έλειπε απ’ το βάζο, ακριβώς την ώρα που  ο ξένος κόπιαζε, αφού  τα παιδιά  είχαν ήδη ανακαλύψει το κλειδί του χαμένου θησαυρού.

Μιλάω για “τα ακούμια΄΄ το παραδοσιακό γλυκό της Σύμης. Στο νησί  «ακούμε ακούμια» λένε για τις  χαρμόσυνες ειδήσεις, γιατί είναι το γλυκό των καλών μαντάτων και της  χαράς. Τα προσφέρουν στα ξωκλήσια όταν γιορτάζουν, στον Πανορμίτη, αλλά και  την Πρωτοχρονιά με ένα   τυχερό  φλουρί τα φτιάχνουν για  βασιλόπιτα.

 Η γιαγιά μου η Στελιανή η Συμιακιά,  που ήτανε παραμυθού κι  ήξερε πόσο λιχούδω ήμουνα, και πόσο μου άρεσαν τα ακούμια, τα μεταμόρφωσε στα μάτια μου, τα έκανε  μαγικά  αλλά και θαυματουργά σαν τρόπο για   να με βάζει στο δρόμο το καλό.

Μου’ λεγε λοιπόν, πως τα ακούμια δεν τα φτιάχνουν όποτε να΄ ναι. Τα φτιάχνουν όταν φχαριστιέται ο Θεός.  Για  τα καλά παιδιά.   Όταν  αντί για σκανταλιά  κάνουνε  το καλό και  το σωστό κι  έτσι έχουνε μέσα την χαρά του και του αγγέλου το νερό.   Και τότε μεγαλώνουνε γρήγορα, γίνονται χαρούμενα και τυχερά.  Κι αρχίζανε οι ερωτήσεις.

–              Και πως καταλαβαίνεις γιαγιά  ότι ο θεός θέλει να φτιάξεις ακούμια;

–              Βρίσκω, χυμένο λίγο αλεύρι και λίγα σπυριά ρύζι στο τραπέζι της κουζίνας, και τότε καταλαβαίνω πως ήρθε ο άγγελος των παιδιών και ζητάει  ακούμια του καλού, για κάποιο καλό παιδί. Για σένα.

–              Δηλαδή; Πως γίνονται τ’ ακούμια του καλού; .

–              Είπαμε. Με  του αγγέλου το νερό.

–              Του αγγέλου το νερό;

–              Ναι,  ο άγγελος των παιδιών έρχεται και ρίχνει  μέσα στη ζύμη νερό  και γίνονται άγια. Όταν μοσχοβολάει η ζύμη ξαφνικά, τότε ξέρω πως ήρθε και το ‘ριξε.

Αυτή η στιγμή της μυθοπλασίας ήταν συναρπαστική. Πώς έρχονταν, πως το’ ριχνε, πως δεν τον βλέπαμε όσες φορές κι αν παραμόνευα;

–              Γιαγιά,  τα κακά παιδιά τρώνε ακούμια;

–              Χμ… Αυτά τρώνε τα ακούμια τα ανευλόγητα που δεν έχουνε τ’ αγγέλου το νερό. Να προσέχεις λοιπόν, να κάνεις το καλό γιατί αλλιώς θα τρως κι εσύ απ’ τα ανευλόγητα  και θα χαλάσει το συκώτι σου κι η τύχη σου. Τράβα να μαζέψεις το κρεβάτι σου τώρα και να τελειώσεις τα μαθήματά σου.

Όσο μπορούσα πρόσεχα  και χτυπιόμουνα  να είμαι καλό παιδί για να φχαριστιέται ο Θεός και να φτιάχνει  η γιαγιά ακούμια.  Μεγάλωσα και  ρωτάω ακόμα  τον εαυτό μου αν έχω κάνει το καλό  να φχαριστηθεί ο Θεός, κι ας έχω αμφιβολίες για πολλά, κι ας μην περιμένω την γιαγιά μου με τ’ ακούμια της.                                                                                                Κατάλαβα άλλωστε  και χωρίς καμμιά αμφιβολία, πως είναι ευλογημένο ό,τι μοιράζεται κι είναι ανακατεμένο με αγάπη, αφοσίωση κι  απόλαυση.                                                                                                                         

Σας δίνω την συνταγή της κυρά Στελιανής, λοιπόν,  για ακούμια ευλογημένα.

Υλικά:

• 1 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις
• 250 γραμ. ρύζι γλασέ [το βράζουμε να γίνει λαπάς]
• ½ φλιτζάνι τσαγιού ούζο
• ½ φλιτζάνι τσαγιού σπορέλαιο
• ½ φλιτζάνι πορτοκαλάδα
• 1 κουταλάκι ζάχαρη
• ½ φακελάκι μπεικιν πάουντερ
• 40 γραμ. μαγιά φρέσκια
• 1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
• Μισό λίτρο περίπου χλιαρό νερό
• 2 λίτρα σπορέλαιο για το τηγάνι
• ανθόνερο

Για το πασπάλισμα:

• 250 γραμ. ζάχαρη αχνή
• 250 γραμ ζάχαρη κρυσταλιζέ
• 2-3 κουταλιές κανέλα.

Βράζουμε το ρύζι μέχρι να γίνει λαπάς, να χυλώσει, δηλαδή, εντελώς.

 Διαλύουμε τη μαγιά σε ένα φλιτζάνι χλιαρό νερό, και προσθέτουμε ένα φλιτζάνι αλεύρι ώστε να γίνει ένας πηχτός χυλός.

 Τα αφήνουμε για μισή ώρα να φουσκώσει .και  στη συνέχεια σε μια λεκάνη ρίχνουμε όλα τα υλικά, εκτός από το νερό, το οποίο προσθέτουμε σιγά-σιγά δουλεύοντας το ζυμάρι, μέχρι να γίνει λίγο πιο πηχτό από τον χυλό των κλασικών λουκουμάδων.

Σκεπάζουμε τη λεκάνη και αφήνουμε το ζυμάρι να ξεκουραστεί και να φουσκώσει για περίπου  1 ώρα. Θα δούμε στην  επιφάνεια της ζύμης να σχηματίζονται  μικρές φουσκαλίτσες που όταν  αρχίζουν να σκάνε πάει να πει πως η ζύμη είναι έτοιμη για τηγάνισμα.” στο ηλιέλαιο.

Εδώ οι  έμπειρες Συμιακές  έχουνε τρόπο στο πως πιάνουν  το  ζυμάρι.  Παίρνουν μια χούφτα  τινάζοντας ταυτόχρονα τα δάχτυλα με τρόπο τέτοιο που βγαίνει το ακούμι μακρουλό και κυματιστό. Εγώ  που δεν μπορώ να το κάνω ρίχνω κλασικά το χυλό με κουτάλι στο τηγάνι. Αφού χρυσίσουνε τα βγάζουμε  απ’ το τηγάνι με την τρυπητή κουτάλα, τα ραντίζουμε με ανθόνερο και μετά τα πασπαλίζουμε με το μείγμα  ζάχαρης άχνης, κρυσταλλικής και κανέλας.

Εύχομαι να τα ευχαριστηθείτε όπως κι εγώ.

Και να’ χουνε για όλους σας τ’ αγγέλου το νερό.