Του Κώστα Τσαγκά*
Μικρός το είχα ακούσει στο νησί της Ικαρίας και σίγουρα μου έμεινε χαραγμένο στην μνήμη μου. Μεγαλώνοντας στην μετεφηβική μου ηλικία, δοκίμασα κολοκάσι στην σαλάτα. Όντας ερωτευμένος με το νησί της καταγωγής μου, ερωτεύομαι και όλα τα Ικαριώτικα, από τον χορό της, που κρατάει μερόνυχτα, από τα πανηγύρια της, τους ανθρώπους της, τα ηλιοβασιλέματά της, τα ζώα τα φυτά, τον αέρα… έτσι ερωτεύτηκα και το κολοκάσι. Εξαιρετικό στη γεύση και μάλιστα πολλοί κάνουν λόγο για την υπερτροφή των Ικαριωτών στην οποία –λένε- ότι οφείλεται και το γεγονός πως ζουν περισσότερο…
Πρόκειται λοιπόν περί βολβού σαν την πατάτα ή την σελινόριζα, με γεύση γλυκοπατάτας. Στο νησί είναι ως επί των πλείστον αυτοφυές, δεν το καλλιεργούν αλλά το βρίσκουν κοντά σε γραφικά ρυάκια, κρυστάλλινες πηγές και μικρούς χειμάρρους. Μάλιστα με την υπέρ-συλλογή των τελευταίων 10 -15 ετών, δυστυχώς παραλίγο να εξαφανιστεί εντελώς από την χλωρίδα του νησιού μας. Το φαινόμενο βέβαια παρατηρείται σε όλο το ελλαδικό χώρο και σε αλλά είδη. Συντελείται μία οργανωμένη καταστροφή, μια «ληστεία» στην χλωρίδα, ειδικά σε αρωματικά, θεραπευτικά φυτά. Στην Ικαριά δεν μπορείς να πεις ότι γίνεται οργανωμένα… οι Ικαριώτες, όταν το βρίσκουν το απολαμβάνουν, όπως και πολλά άλλα, όπως την ζωή γενικότερα. Αυτό είναι και το χαρακτηριστικό τους…
Ακολουθήστε το Cibum 
