Του Γιάννη Ζαμπετάκη*
Η είδηση που διάβασα στο cibum.gr την περασμένη εβδομάδα ήταν χαρμόσυνη!
Η κ. Όλγα Καραπάνου-Crawford, έγινε «Master of Wine (MW)», τίτλος που κατέχουν μόλις 419 άνθρωποι παγκοσμίως, εκ των οποίων οι 151 γυναίκες (η Όλγα έγινε η πρώτη Ελληνίδα ΜW). Τίτλος που απονέμει το «Institute of Masters of Wine» στο Λονδίνο.
Στην συνέντευξη της Όλγας διαβάσαμε πολλά και χρήσιμα για το Ελληνικό κρασί. Και μου ήρθε στο μυαλό κάτι που έγραψα ως Αριστερό Εξτρέμ στις 31.1.22.
Το Ελληνικό κρασί έχει τρομερό δυναμικό αλλά δεν αξιοποιείται το λεγόμενο USP (Unique Selling Point) των κρασιών μας.
Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε λοιπόν; Όχι μόνο για τα κρασιά αλλά για όλα τα Ελληνικά τρόφιμα;
Θα πρέπει να δούμε πώς μπορούμε να φτιάξουμε μια «ιστορία» για το κάθε τρόφιμο, μια ιστορία για τον τόπο όπου παράγεται, τις πρώτες ύλες, τον τρόπο παραγωγής, τις λειτουργικές του ιδιότητες και τα οργανοληπτικά του χαρακτηριστικά.
Εδώ στο Λίμερικ, στη Δυτική Ιρλανδία, υπάρχει μόνο μια κάβα όπου μπορώ να βρω Ελληνικά κρασιά. Και αυτές οι 3 ετικέτες από Ελλάδα είναι πάνω πάνω σε ένα ράφι που αν δεν το ψάξει κανείς…δεν θα το βρει ποτέ.
Και είναι στενάχωρο αυτά τα καλά κρασιά να μην είναι σε κεντρικό ράφι…
Αν δεν δούμε μεθοδικά το θέμα του marketing μέσα από την δημιουργία μιας ιστορίας για το κάθε τρόφιμο, πολύ φοβάμαι ότι θα μείνουμε στις… other countries.
Ακολουθήστε το Cibum 
