Or Not?

H φράση του σημερινού μας τίτλου προέρχεται από τον James Carville, τον σύμβουλο στρατηγικής του Bill Clinton το 1992. Τότε η μάχη ήταν μεταξύ Clinton και Bush και αυτή η φράση έμεινε από τότε στην Ιστορία.

H φράση αυτή μου ήρθε στο μυαλό τώρα που έχει κοπάσει ο πολύς θόρυβος και ο κουρνιαχτός από τις εκλογές στις 21 Μάη. Ο λαός μίλησε, και το μήνυμα που έστειλε ήταν ξεκάθαρο…

Ας δούμε όμως μερικά οικονομικά στοιχεία: σήμερα στην Ελλάδα έχουμε την δεύτερη υψηλότερη ανεργία νέων στην ΕΕ (μας περνά μόνο η Ισπανία), 30,05%. Ένα ποσοστό που από μόνο του αποτελεί μια τραγωδία. Στην Ελλάδα, έχουμε ένα κατώτατο μισθό στα όρια της πείνας, €780 προ φόρων.

Αν συνδυάσουμε την υψηλή ανεργία με τον βασικό μισθό πείνας, αυτό σημαίνει ότι οι εργοδότες ζουν στην γη της επαγγελίας: έχουν φτηνό εργατικό δυναμικό και με τον «μπαμπούλα» της ανεργίας, το δυναμικό αυτό δεν έχει και πολλές επιλογές διεκδίκησης καλύτερου μισθού…

Από το site η Ελλάδα σε αριθμούς, μπορούμε να δούμε ότι από το 2017 ως το 2021, κάθε χρονιά έχουμε πολύ μεγαλύτερο αριθμό θανάτων σε σχέση με τις γεννήσεις. Το 2021, αυτή η διαφορά ήταν -58.573. Με άλλα λόγια, ο πληθυσμός μας συρρικνώνεται με γοργό ρυθμό. Ποιο εργατικό δυναμικό θα στηρίξει σε λίγα χρόνια το συνταξιοδοτικό;

Ας δούμε και μια μικρή σύγκριση μεταξύ Ελλάδας και Ιρλανδίας.

Το 1980, το ΑΕΠ της Ελλάδας ήταν 57 δις USD, της Ιρλανδίας ήταν 20 δις USD. To 2010, μπήκαν και οι δυο χώρες σε μνημόνιο. Η Ιρλανδία βγήκε όμως μετά από 3 χρόνια, η Ελλάδα ακόμα ακολουθεί μνημονιακά μέτρα (π.χ. οι μισθοί των δημοσιών υπαλλήλων και οι συντάξεις δεν έχουν επανέλθει στα προ του 2012 επίπεδα (όταν και έγινε ορίζοντιο κούρεμα) και ας μας λένε ότι βγήκαμε από τα μνημόνια…). Στην Ιρλανδία, οι μισθοί των δημοσίων υπάλληλων αυξήθηκαν στα επίπεδα που ήταν προ μνημονίων το 2017. Στην Ελλάδα, πότε; Μάλλον ποτέ…

Το 2020, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ιρλανδίας ήταν 84.000 USD, στην Ελλάδα 17.000 USD.

Το κατά κεφαλήν ακαθάριστο εγχώριο προϊόν σε μονάδες αγοραστικής δύναμης το 2022, με βάση το 100 για την ΕΕ, στην Ελλάδα ήταν 68, το δεύτερο χειρότερο, με τελευταία την Σλοβακία (67). H Ιρλανδία… 234! Το δεύτερο μεγαλύτερο στην ΕΕ!

Έχοντας αυτά τα λίγα ενδεικτικά στοιχεία υπόψη μας, πραγματικά είναι δύσκολο να κατανοήσουμε με ποια κριτήρια ψήφισαν οι μη προνομιούχοι στις 21 Μάη. Μάλλον για εκείνους, it’s not the economy, stupid!

Υ.Γ. Ας θυμηθούμε τον Γιάννη Ρίτσο, ένα ποίημά του που γράφτηκε στις 21 Μάρτη του 1968 : Μετά την ήττα

Μετά την ήττα

Ύστερ’ απ’ την πανωλεθρία των Αθηναίων στους Αιγός Ποταμούς, και λίγο αργότερα
μετά την τελική μας ήττα, — πάνε πια οι ελεύθερες κουβέντες μας, πάει κι η Περίκλεια αίγλη,
η άνθηση των Τεχνών, τα Γυμναστήρια και τα Συμπόσια των σοφών μας. Τώρα
βαριά σιωπή στην Αγορά και κατήφεια, κι η ασυδοσία των Τριάντα Τυράννων.
Τα πάντα (και τα πιο δικά μας) γίνονται ερήμην μας, χωρίς καθόλου
τη δυνατότητα μιας κάποιας προσφυγής, μιας υπεράσπισης ή απολογίας,
μιας έστω τυπικής διαμαρτυρίας. Στη φωτιά τα χαρτιά και τα βιβλία μας·
κι η τιμή της πατρίδας στα σκουπίδια. Κι αν γινόταν ποτέ να μας επέτρεπαν
να φέρουμε για μάρτυρα κάποιον παλιό μας φίλο, αυτός δε θα δεχόταν από φόβο
μήπως και πάθει τα δικά μας — με το δίκιο του ο άνθρωπος. Γι’ αυτό
καλά είναι εδώ, — μπορεί και ν’ αποχτήσουμε μια νέα επαφή με τη φύση
κοιτώντας πίσω από το σύρμα ένα κομμάτι θάλασσα, τις πέτρες, τα χορτάρια,
ή κάποιο σύννεφο στο λιόγερμα, βαθύ, βιολετί, συγκινημένο. Κι ίσως
μια μέρα να βρεθεί ένας νέος Κίμωνας, μυστικά οδηγημένος
από τον ίδιο αϊτό, να σκάψει και να βρει τη σιδερένια αιχμή απ’ το δόρυ μας,
σκουριασμένη, λιωμένη κι αυτήν, και να την κουβαλήσει επίσημα
σε πένθιμη ή δοξαστική πομπή, με μουσική και στεφάνια στην Αθήνα.