Η μυσταγωγία της παραγωγής τσίπουρου.
Στους βόρειους πρόποδες του Βερμίου, σε απόσταση μόλις λίγων χιλιομέτρων από την Έδεσσα, βρίσκεται το ημιορεινό χωριό Πλατάνη, με τους μερικούς εκατοντάδες κατοίκους του. Στο χωριό αυτό, που ίδρυσαν το μακρινό 1900 κάτοικοι του Άνω Λουτρακίου Αλμωπίας, οι οποίοι αγόρασαν την περιοχή από τον τοπικό μπέη, υπάρχει ένα καζάνι, που άπαξ και ανάψει δεν σβήνει. Καίει επί ώρες ώσπου να τελειώσουν όλα τα στέμφυλα που μέσα από μια διαδικασία που θυμίζει μυσταγωγία, θα δώσουν σιγά σιγά το -κατά το γνωστό άσμα- «…άγιο τσιπουράκι».
Στο παραδοσιακό αποστακτήριο των Χρήστου Καλιώση και Γιάννη Στουγιαννίδη, οι καζανιές διαδέχονται η μία την άλλη, όπως και το τσούγκρισμα των ποτηριών από όλους όσοι γίνονται κοινωνοί της γιορτής αυτής, αφού η απόσταξη προϋποθέτει καλή παρέα, μεζέδες, ψήσιμο στα κάρβουνα και μουσική (συνοδεία οργάνων για τους μερακλήδες!).
Την τιμητική τους στην «ιεροτελεστία», όπως αποκαλούν την όλη διαδικασία οι γνώστες του τσίπουρου, έχουν τα δύο μεγάλα μπρούτζινα καζάνια, όπου ο υγροποιημένος ατμός που δημιουργείται από τον βρασμό των στέμφυλων, αφού ψύχεται, καταλήγει σταγόνα σταγόνα σε ένα ειδικό δοχείο -αρωματισμένο με γλυκάνισο ή μη- όπου τα γραδόμετρα μετρούν τους αλκοολικούς βαθμούς του.
Οι μύστες βάζουν το τσίπουρο σε διαφανές ποτήρι, ρίχνουν μια ματιά στο φως για να διαπιστώσουν αν είναι διαυγές και άχρωμο, όπως πρέπει, το ανακατεύουν λιγάκι και το μυρίζουν προτού αναζητήσουν την ευχάριστη εκείνη γεύση στον ουρανίσκο τους, που δείχνει ότι όλα έχουν πάει καλά!
ΑΠΕ
Ακολουθήστε το Cibum 
