Με πυρήνα την κοινή συνεύρεση γύρω από ένα τραπέζι, που έλειψε σε όλους την περίοδο του εγκλεισμού, ο Δημήτρης Γκύζης δημιούργησε μια σειρά έργων, που με τη σειρά τους οδήγησαν σε ένα ολόκληρο πρότζεκτ, το οποίο βρήκε τη θέση του στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στις «Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ».
Εμπνευσμένος από τα έργα του Γκύζη, αλλά και από την ένταξη της Θεσσαλονίκης στο Δίκτυο Δημιουργικών Πόλεων Γαστρονομίας της Unesco τον περασμένο Νοέμβριο, ο εικαστικός Γιάννης Αργυριάδης, με τη στήριξη της Parallaxi, κάλεσε δέκα σεφ της πόλης κι έναν οινοποιό να εκφράσουν την ερμηνεία τους για το τι σημαίνει για εκείνους «γύρω από το τραπέζι», παρατηρώντας τα έργα, καθισμένοι σ’ ένα τραπέζι που στήθηκε, ως σημειολογική αναφορά στο θέμα.
Για τον οινοποιό Βαγγέλη Γεροβασιλείου, «η καλύτερη στιγμή της μέρας, με βρίσκει γύρω από ένα τραπέζι, με αγαπημένους ανθρώπους, να ανοίγω ένα μπουκάλι κρασί και να μοιράζομαι ιστορίες, γεύσεις και συναισθήματα», ενώ τραπέζι για τον Σωτήρη Ευαγγέλου από το Salonica-Makedonia Palace «είναι μια βραδιά στη Σαλονίκη».
Ο Στέφανος Σταμίδης από το Dome-Nikopolis εύχεται «να γίνουν και πάλι τα τραπέζια μας εστία δυνατών αναμνήσεων». Για τον ίδιο «γύρω από το τραπέζι σημαίνει επικοινωνία αισθημάτων, ό,τι δηλαδή νιώθω και όταν μαγειρεύω», ενώ ο Λεωνίδας Παντσιούκας από το Μανιτάρι, κάνει λόγο για «μετάδοση της ελληνικής γαστρονομικής κουλτούρας από γενιά σε γενιά».
«Τραπέζι» για τον Μανώλη Παπουτσάκη από το Χαρούπι είναι «ανταλλαγή, επικοινωνία, ουσία, επαφή, χαμόγελα» και επικεντρώνοντας στη συνεύρεση τονίζει ότι «είμαστε ξανά μαζί». Με ταξίδια κυριολεκτικά, ταξίδια του νου, αλλά και ταξίδια στον χρόνο συνδέει το τραπέζι ο Κωνσταντίνος Μάρκου από την Ακαδημία, ο οποίος σημειώνει, με αφορμή το πρότζεκτ στις «Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ»:
«Το φαγητό είναι ένας τρόπος με τον οποίο μπορείς να ταξιδέψεις μέσω της γεύσης σε μέρη τα οποία δεν έχεις πάει ποτέ. Είναι τρόπος να δημιουργείς αναμνήσεις μέσα από τη συναισθηματική γαστρονομία με τους ανθρώπους, τον πολιτισμό και την παράδοση. Το φαγητό-τραπέζι μας ξυπνά μνήμες που νιώσαμε σαν παιδιά μαζί με τους παππούδες-γιαγιάδες που μας κάνουν να νοσταλγούμε πράγματα που ξεχάσαμε ότι ζήσαμε με την πάροδο του χρόνου, καθώς επίσης μας επαναφέρει αισθήματα όπως αγάπης, έρωτα, νίκες αλλά και ήττες, χαρές αλλά και λύπες. Το φαγητό δεν είναι μόνο μια φυσική ανάγκη του ανθρώπου, είναι κάτι ιερό που μας κρατάει κοντά με τους ανθρώπους γύρω μας».
Για την «απόλυτη επικοινωνία των ανθρώπων» κάνει λόγο ο Δημήτρης Παμπόρης από το TomDixon, σημειώνοντας ότι «το τραπέζι για μένα είναι μια ζεστή εικόνα ανθρώπων. Οικογένεια και φίλοι, γέλια και χαρές, συζητήσεις και αναζητήσεις. Ξεδιπλώνει τα συναισθήματά τους -αγαπούν, διαφωνούν, εύχονται, γιορτάζουν και πενθούν. Θα το χαρακτήριζα ως μηχανή εμβάθυνσης συναισθημάτων». Ενώ ο Γιάννης Κούρτης από τον Γλυκάνικο λέει ότι «γύρω από το τραπέζι δημιουργείται όλη μας η κουλτούρα, μας ξυπνάει μνήμες, μας ταξιδεύει. Είναι μια γιορτή, είναι η συναναστροφή».
Στην τελετουργία του μοιράσματος, «το νοιάξιμο μέσω της μαγειρικής, τη συμπερίληψη των συνδαιτημόνων στη ζωή μας», αναφέρεται ο Σωκράτης Μπεληγιάννης από το Μαιτρ και Μαργαρίτα. «Γαστρονομία είναι η τέχνη και οι τεχνικές της μετατροπής του φανταστικού σε κάτι συγκεκριμένο. Είναι μια διαρκής εξιστόρηση του από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε», σημειώνει, ενώ για τον Γιώργο Ζαννάκη και τη Βάσια Γκαμπράνη τραπέζι είναι το αντάμωμα. «Αυτό που μάθαμε εδώ και στα χωριά μας. Είναι η φροντίδα της μαμάς, είναι το καθαρό τραπεζομάντηλο της γιαγιάς, το κέρασμα του πατέρα κι ο παππούς να λέει φάτε εσείς, χορταίνω εγώ. Είναι οι φίλοι κι η προσμονή. Είναι τέσσερα πόδια και μια βάση πάνω στην οποία μοιράζονται αγάπη, γεύσεις κι αναμνήσεις».
Η ιδέα του πρότζεκτ είναι του Γιάννη Αργυριάδη, οι φωτογραφίες του Βασίλη Βαρσακέλη και το τραπέζι που έχει στηθεί είναι μια προσφορά από τις Αντίκες Μαραγκός.
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 8 Μαΐου.
ΑΠΕ
Ακολουθήστε το Cibum 
