O παππούς ο Μάκης...

–«Πού είναι τα παιδιά;», ρώτησε. – «Τα παιδιά είναι στα γίδια. Θα γυρίσουνε σε κανένα μήνα», του απάντησαν».

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Παππούς μου ο Μάκης (όπως τον αποκαλούσε η γιαγιά η Βούλα και σύντροφός του), το… 1903.

Για τον παππού, η μητέρα μου γράφει αυτές τις λέξεις:

Δεκαετία του 1920 στην Ελλάδα

«Ο πατέρας μου, Χρυσόστομος Καπετάνος, πριν να συμπληρώσει το 17^ο έτος της ηλικίας του (είχε γεννηθεί το 1903), διορίζεται, από το Υπουργείο Παιδείας, ως προσωρινός υποδιδάσκαλος (δημοδιδάσκαλος κατώτερου βαθμού), σε χωριά της περιοχής των Τρικάλων. Στον Κόκκινο Πύργο και στους Καλογήρους υπηρέτησε από τον Απρίλιο του 1920 μέχρι και το Σεπτέμβριο του 1921.

Την εποχή εκείνη οι δάσκαλοι είχανε στρατευτεί και σταλεί στη Μικρά Ασία και, προκειμένου να κρατηθούν τα σχολεία ανοικτά, το Υπουργείο διόριζε, ως υποδιδάσκαλους, νέους με γυμνασιακές σπουδές.

Οι Καλόγηροι απήχαν από τα Τρίκαλα έξι ώρες με τα πόδια. Όταν ο πατέρας μου παρουσιάστηκε στο σχολείο τους το Σεπτέμβριο του 1921, δεν βρήκε τους μαθητές.

– «Πού είναι τα παιδιά;», ρώτησε.

– «Τα παιδιά είναι στα γίδια. Θα γυρίσουνε σε κανένα μήνα», του απάντησαν».

= = =

Με την αγαπημένη του σύντροφο και σύζυγο, την Γιαγιά την Βούλα, άφησαν το νομό Καρδίτσας τα χρόνια της κατοχής και κατέβηκαν στην Αθήνα, στο Θησείο.

Στο Θησείο έκαναν οικογένεια. O παππούς εργάστηκε ως Δικαστικός Υπάλληλος και μετά την συνταξιοδότησή του, συνέχισε να εργάζεται πάνω από μια γραφομηχανή, στην τότε «Στοά Δημοσίων Υπαλλήλων» (βλ. Σύνδεσμο, σελ. 34), που ενδεχομένως ονομάστηκε έτσι επειδή εντός της στοάς στεγάζονταν το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων).

Ώρες ατελείωτες πάνω από την γραφομηχανή σε ένα μικρό και σκοτεινό γραφείο σε μια στοά…

Τότε βλέπετε δεν υπήρχαν φωτοαντιγραφικά μηχανήματα…

Εργασία για χρόνια ατελείωτα για να αφήσουν κάτι πίσω τους για τα παιδιά τους και τα εγγονιά τους…

Από την γιαγιά μου και τον παππού μου, έμαθα πολλά και τους χρωστάω πολλά. Έμαθα για την αληθινή αγάπη, τις αγκαλιές, τις εφημερίδες και… το τάβλι. Ο παππούς ήταν πολύ καλός στο τάβλι και με έμαθε μερικά μυστικά. Το τάβλι που παίζαμε στο σπίτι τους, το έχω κειμήλιο και φυλακτό σήμερα και παίζουμε με τα δικά μου παιδιά. The Circle of Life όπως λέει και το μιούζικαλ «The Lion King». Έμαθα επίσης να αγαπώ τις εφημερίδες, ο παππούς διάβαζε καθημερινά ΤΟ ΒΗΜΑ, τότε ήταν μια πραγματικά καλή εφημερίδα. Μάλιστα την έραβε κάθε μέρα για να μην χάνει το τέλειο σχήμα της κατά το ξεφύλλισμα.

Πέρασα πολλά καλοκαίρια μαζί τους, στη Νέα Χαλκηδόνα και στο Μπλε Λιμανάκι στη Σαλαμίνα. Όμορφα καλοκαίρια! Ο παπούς με πήγαινε στις «κούνιες» στο Άλσος στη Νέα Φιλαδέλφεια αλλά και με το μετρό στο Νέο Φάληρο, εκεί είχε τότε πολύ «προχώ» κούνιες!

Όταν έφυγα για την Αγγλία για να κάνω το διδακτορικό μου, με τον παππού είχαμε συχνή αλληλογραφία. Συμπληρωμένα τα 90 (!), μου έγραφε τα νέα τους, τα νέα της πατρίδας.

Ο Παππούς μου ήταν ένθερμος αναγνώστης του Μπαζαίου και του άρεσαν τα …σκόρδα, όπως έγραφα εδώ. Όλα με μέτρο, έλεγε ο παππούς! Και έκανε καθημερινά ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, ελαφρό τροχάδην μέσα στο σπίτι. Κάποια στιγμή έκανε εγχείρηση κοίλης και μετά από 2-3 χρόνια, κάνοντας κοιλιακούς…έσπασε τα ράματα και ξαναμπήκε στο νοσοκομείο. Όταν το Μάρτη του 2001, χάσαμε την Γιαγιά, ο Παππούς έμεινε μόνος του, ψυχολογικά. Του έλειπε η Βούλα του, και έτσι πέταξε κοντά της δυόμισι μήνες μετά…

Είμαι τόσο τυχερός που είχα στην ζωή μου την Γιαγιά και τον Παππού και σήμερα τους στέλνω ένα χαμόγελο εκεί ψηλά…