Συναισθηματική κατανάλωση: Η αλληλεπίδραση μεταξύ των πρακτικών σίτισης των γονέων και της ιδιοσυγκρασίας του παιδιού.
Η «συναισθηματική κατανάλωση», ορίζεται ως η κατανάλωση τροφής ως απάντηση σε συναισθήματα, ιδιαίτερα σε αυτά που είναι αρνητικά (π.χ. θλίψη, θυμός, πλήξη) και απουσία πείνας. Τα τρόφιμα που καταναλώνονται είναι συχνά εύγευστα και επομένως παρέχουν ηδονική ευχαρίστηση για την ανακούφιση της αρνητικής διάθεσης. Η «συναισθηματική κατανάλωση» είναι εμφανής σε παιδιά ηλικίας έως δύο ετών και επομένως πιστεύεται ότι αναπτύσσεται κατά την πρώιμη ζωή. Η προέλευση της είναι ασαφής, αλλά οι εκτιμήσεις κληρονομικότητας αυτής της διατροφικής συμπεριφοράς είναι χαμηλές, υποδηλώνοντας ότι μπορεί να θεωρηθεί ως μια συμπεριφορά που είναι επίκτητη.
Μέχρι σήμερα καμία μελέτη δεν είχε αξιολογήσει την επίδραση της ιδιοσυγκρασίας του παιδιού και, της συμπεριφοράς των γονέων σε σχέση με πρακτικές σίτισης στο θέμα της παιδικής «συναισθηματικής κατανάλωσης». Επιπλέον, οι περισσότερες έρευνες έχουν διερευνήσει τα παιδιά που τρώνε ανάλογα με το πώς αισθάνονται, ως απόκριση στη γενική «αρνητική» διάθεση και όχι σε συγκεκριμένα αρνητικά συναισθήματα, όπως η πλήξη, που δεν έχει διερευνηθεί ποτέ σε αυτό το πλαίσιο.
Μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Food Quality and Preference διερεύνησε τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ της διάθεσης (λύπη, πλήξη, έλεγχος), των γονικών πρακτικών σίτισης που αναφέρθηκαν από τους γονείς και της ιδιοσυγκρασίας του παιδιού που αναφέρθηκε από τους γονείς (αρνητικό συναίσθημα, χειρουργική επέμβαση, έλεγχος με προσπάθεια) στην πρόβλεψη θερμίδων που καταναλώνουν παιδιά ηλικίας 4 ετών 5 χρόνια σε εργαστηριακό περιβάλλον.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα παιδιά που βίωσαν πλήξη κατανάλωναν σημαντικά περισσότερες συνολικές θερμίδες από τα παιδιά στην κατάσταση ελέγχου (79% περισσότερες συνολικές θερμίδες και 76% περισσότερες συνολικές γλυκές θερμίδες στην κατάσταση πλήξης σε σύγκριση με τη ομάδα παιδιών ελέγχου). Το γεγονός ότι η κύρια επίδραση της πλήξης στη συναισθηματική κατανάλωση, εμφανίστηκε ανεξάρτητα από την ιδιοσυγκρασία του παιδιού ή τις γονικές πρακτικές σίτισης υπογραμμίζει τη σημασία αυτού του συναισθήματος ως κινητήρια δύναμη για το φαγητό στα μικρά παιδιά, το οποίο θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη από οικογένειες που ανησυχούν για το ότι τα παιδιά τρώνε χωρίς να πεινάνε.
Επιπλέον, παιδιά με υψηλό αρνητικό συναίσθημα που είχαν επίσης γονείς που ανέφεραν υψηλή κατανάλωση τροφής για τη ρύθμιση των συναισθημάτων, κατανάλωναν σημαντικά περισσότερες θερμίδες (μέσω γλυκών) όταν αντιμετώπιζαν πλήξη σε σύγκριση με την κατάσταση ελέγχου αλλά και τα παιδιά με υψηλή αρνητική επίδραση που είχαν γονείς που ανέφεραν χαμηλή κατανάλωση φαγητού ως ανταμοιβή, κατανάλωναν σημαντικά περισσότερες θερμίδες από το γλυκό φαγητό όταν βίωναν πλήξη σε σύγκριση με την κατάσταση ελέγχου.
Για να διαβάσετε τη μελέτη πατήστε ΕΔΩ
Ακολουθήστε το Cibum 
