Ο Αμερικάνικος νόμος που επιβάλει αποζημιώσεις και δικηγορικές αμοιβές μόνο για τους ενάγοντες, ανεξάρτητα από την έκβαση της υπόθεσης.
Οι νόμοι για τη συκοφαντική δυσφήμιση τροφίμων, είναι νόμοι που ψηφίστηκαν σε δεκατρείς πολιτείες των ΗΠΑ και διευκολύνουν τους παραγωγούς τροφίμων να μηνύσουν τους επικριτές τους για συκοφαντική δυσφήμιση. Πολλοί από τους νόμους περί απαξίωσης τροφίμων θεσπίζουν χαμηλότερο επίπεδο αστικής ευθύνης και επιτρέπουν τιμωρητικές αποζημιώσεις και δικηγορικές αμοιβές μόνο για τους ενάγοντες , ανεξάρτητα από την έκβαση της υπόθεσης.
Αυτοί οι νόμοι διαφέρουν σημαντικά από πολιτεία σε πολιτεία, αλλά οι νόμοι για τη συκοφαντία τροφίμων συνήθως επιτρέπουν σε έναν παραγωγό ή μεταποιητή τροφίμων να μηνύσει ένα άτομο ή μια ομάδα που κάνει απαξιωτικά σχόλια για τα προϊόντα διατροφής τους. Σε ορισμένες πολιτείες, αυτοί οι νόμοι θεσπίζουν επίσης διαφορετικά πρότυπα αποδείξεων από αυτά που χρησιμοποιούνται στις παραδοσιακές αμερικανικές δίκες για συκοφαντική δυσφήμιση, συμπεριλαμβανομένης της πρακτικής να βαρύνει τον ενάγοντα το βάρος της απόδειξης.
Οι νόμοι για τη συκοφαντική δυσφήμιση των τροφίμων αντιμετώπισαν αντιδράσεις από υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι περιορίζουν την κριτική για τα γεωργικά προϊόντα σε βαθμό που είναι αντισυνταγματικός. Οι νόμοι αυτοί, έχουν επίσης επικριθεί για τη μη παραδοσιακή τους τοποθέτηση του βάρους απόδειξης στον εναγόμενο και όχι στον ενάγοντα. Τόσο στη νομοθεσία περί δυσφήμισης όσο και στη νομοθεσία περί δυσφήμισης του εμπορίου, οι ενάγοντες έχουν καθήκον να αποδείξουν στο δικαστήριο ότι η εν λόγω μαρτυρία είναι ψευδής. Αντίθετα στη νομοθεσία περί συκοφαντίας τροφίμων, οι κατηγορούμενοι έχουν την αποστολή να αποδείξουν στα δικαστήρια ότι οι δικές τους δηλώσεις, σχετικά με το εν λόγω γεωργικό προϊόν είναι αληθείς. Αυτό γίνεται με την παρουσίαση επιστημονικών στοιχείων για την υποστήριξη των ισχυρισμών που διατυπώνονται σχετικά με την ασφάλεια των προϊόντων και τη συγκέντρωση ειδικών μαρτύρων για να τεκμηριώσουν αυτούς τους ισχυρισμούς. Επειδή αυτά τα βήματα είναι τόσο δαπανηρά, υπάρχει ανησυχία ότι μόνο οι πολύ πλούσιοι κατηγορούμενοι θα μπορούσαν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Η εκπομπή 60 Minutes του CBS News
Στις 26 Φεβρουαρίου 1989, το 60 Minutes του CBS News μετέδωσε ένα επεισόδιο με τίτλο ” Το “A” είναι για την Apple”, στο οποίο οι παρουσιαστές του 60 Minutes ερεύνησαν μια έκθεση που δημοσιεύτηκε από το Συμβούλιο Άμυνας Φυσικών Πόρων σχετικά με την ασφάλεια της δαμινοζίδης, ενός ρυθμιστή ανάπτυξης που χρησιμοποιείται στην μήλα για να διατηρήσουν τη φρεσκάδα τους. Το NRDC, και το 60 Minutes μαζί τους, ισχυρίστηκαν ότι το daminozide, που πωλείται με την εμπορική ονομασία Alar, ήταν καρκινογόνο , ειδικά όταν καταναλώνεται από παιδιά. Σύμφωνα με την έκθεση, το Alar παρέμεινε στο δέρμα του μήλου ακόμη και μετά την επεξεργασία, πράγμα που σημαίνει ότι όχι μόνο τα ωμά μήλα, αλλά και τα προϊόντα μήλου, όπως ο χυμός μήλου και η σάλτσα μήλου, θα μπορούσαν να ενέχουν κινδύνους για την υγεία.
Αμέσως μετά την προβολή της εκπομπής, οι καταναλωτές πανικοβλήθηκαν και οι πωλήσεις μήλων μειώθηκαν σχεδόν κατά 60% σε εθνικό επίπεδο. Ως αποτέλεσμα, οι παραγωγοί ανέφεραν απώλειες εσόδων ύψους 100 εκατομμυρίων δολαρίων.
Αναζητώντας αποζημίωση, έντεκα παραγωγοί μήλων στην Πολιτεία της Ουάσιγκτον ενώθηκαν για να μηνύσουν το CBS για εμπορική συκοφαντία: Σκόπιμη δημοσίευση ψευδών πληροφοριών σχετικά με ένα προϊόν. Οι νόμοι περί εμπορικής συκοφαντίας ορίζουν ότι το βάρος της απόδειξης βαρύνει τον ενάγοντα, πράγμα που σημαίνει ότι οι καλλιεργητές έπρεπε να αποδείξουν στο δικαστήριο ότι οι ισχυρισμοί του 60 Minutes σχετικά με την καρκινογένεση της δαμινοζίδης ήταν αμφίβολοι. Οι καλλιεργητές απέτυχαν να το πράξουν και η υπόθεσή τους απορρίφθηκε.
Σε απάντηση, οι λομπίστες που συνδέονται με τη γεωργική βιομηχανία άρχισαν να μία εκστρατεία για αυστηρότερους νόμους για τη συκοφαντική δυσφήμιση του εμπορίου ειδικά για τα γεωργικά προϊόντα. Υποστήριξαν ότι τα γεωργικά προϊόντα άξιζαν ειδικής προστασίας λόγω ης διάρκειας ζωής τους καθώς ενδέχεται να χαλάσουν πριν επαληθευτεί η αλήθεια των ισχυρισμών σχετικά με την ασφάλειά τους. Ως αποτέλεσμα, δεκατρείς πολιτείες υιοθέτησαν νόμους για τη συκοφαντική δυσφήμηση τροφίμων, οι οποίοι προσφέρουν μεγαλύτερα ποσά διευθέτησης από τους κανονικούς νόμους για τη συκοφαντική δυσφήμηση του εμπορίου και, σε αντίθεση με τους νόμους για τη συκοφαντική δυσφήμηση, συχνά τοποθετούν το βάρος της απόδειξης στον εναγόμενο της υπόθεσης και όχι στον ενάγοντα.
Για την ιστορία να αναφ’ερουμε πως σύμφωνα με το Economist «η Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος (EPA) αποφάσισε τελικά ότι το Alar ήταν πράγματι καρκινογόνο»
Πηγή: Wikipedia
Ακολουθήστε το Cibum 
