Η σαλμονέλα “τρέφεται” από τον σίδηρο και εξαπλώνεται γρηγορότερα.
Πολλοί άνθρωποι εμφανίζουν υπερβολικές εναποθέσεις σιδήρου στην κυκλοφορία του αίματος τους, η οποία είναι μια ιατρική κατάσταση γνωστή ως αιμοχρωμάτωση. Αυτό συμβαίνει συχνότερα γενετικά, επηρεάζοντας άτομα στην εφηβεία ή στην ενήλικη ζωή. Η υπερβολική συσσώρευση σιδήρου προκαλεί ανησυχία για πολλούς λόγους, καθώς το σώμα δεν έχει φυσικό τρόπο να απορρίψει τον σίδηρο. Αυτές οι υπερβολικές εναποθέσεις θα βλάψουν τελικά τους ιστούς και τα όργανα. Επιπλέον, οι λοιμώξεις που εισέρχονται στο σώμα, βασίζονται στην κυτταρική πρόσβαση στον σίδηρο ως μέσο για την ταχύτερη εξάπλωση εντός του σώματος . Για παράδειγμα, το παθογόνο Salmonella – το οποίο οι άνθρωποι βιώνουν ως ένα είδος τροφικής δηλητηρίασης – τρέφεται με σίδηρο σε όλο το σώμα.
Σύμφωνα με εργασία που δημοσιεύτηκε στο Frontiers in Cellular Infection and Microbiology , με συγγραφέα τον Δρ Manfred Nairz και τους συνεργάτες του οι γενετικές και διατροφικές μορφές αιμοχρωμάτωσης – υπερφόρτωση σιδήρου – οδηγούν σε αποκλίνουσες πορείες σε σχέση με τη μόλυνση από σαλμονέλα .
Η αιμοχρωμάτωση οφείλεται σε κληρονομικότητα, σε μεταγγίσεις αίματος αλλά και λάθος διατροφή. Πολλά τρόφιμα, όπως ο τόνος και το κόκκινο κρέας, είναι ιδιαίτερα πλούσια σε σίδηρο. Ένα άτομο που καταναλώνει αυτές τις τροφές σε μεγαλύτερα από τα τυπικά επίπεδα έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει διατροφική αιμοχρωμάτωση.
Η ερευνητική ομάδα μόλυνε δύο διαφορετικά στελέχη ποντικών με σαλμονέλα – το ένα στέλεχος ποντικών είχε φυσιολογικά επίπεδα σιδήρου, το άλλο είχε υπερβολική ποσότητα σιδήρου (η οποία είναι περίπου ανάλογη με τους ανθρώπους που εμφανίζουν γενετική αιμοχρωμάτωση). Και τα δύο στελέχη ποντικών έλαβαν στη συνέχεια πρόσθετο σίδηρο από το στόμα, ως έναν τρόπο να αναπαραχθεί η υπερφόρτωση σιδήρου από τη διατροφή. Τα κανονικά ποντίκια, των οποίων η κύρια πηγή υπερβολικού σιδήρου ήταν μόνο διατροφικά και όχι γενετικά, έγιναν ιδιαίτερα ευαίσθητα στην εξάπλωση της σαλμονέλας. Τα ποντίκια που ήταν γενετικά ευαίσθητα στη συσσώρευση σιδήρου τα πήγαν καλύτερα με την προστασία από τη σαλμονέλα .
Τα γενετικά αιμοχρωματικά ποντίκια είχαν στην πραγματικότητα περισσότερο σίδηρο στο σώμα τους συνολικά από τα ποντίκια που είχαν μόνο διατροφικό σίδηρο. Ο λόγος είναι μια ουσιαστική διαφορά μεταξύ γενετικής και διατροφικής αιμοχρωμάτωσης. Στη γενετική εκδοχή της αιμοχρωμάτωσης υπάρχει στην πραγματικότητα ένα έλλειμμα σιδήρου στα μακροφάγα, που είναι ο κυτταρικός τύπος στον οποίο η σαλμονέλα εισβάλλει και αναπτύσσεται εντός. Αυτό συμβαίνει επειδή ο σίδηρος κατανέμεται αλλού σε όλο το σώμα των ποντικών σε αυτές τις γενετικές περιπτώσεις, σε μεγάλες ποσότητες. Η έλλειψη σιδήρου στα μακροφάγα λειτουργεί ως φρένο κατά της σαλμονέλας . Με την υπερφόρτωση σιδήρου από τη διατροφή, από την άλλη πλευρά, μεγάλο μέρος του σιδήρου περιέρχεται στα μακροφάγα του σώματος. Αυτό ακριβώς ελπίζει να βρει η Salmonella .
Η σημασία της μελέτης, εκτείνεται πέρα από την κατανόηση του τι κάνει τη σαλμονέλα να αναπτύσσεται. Πολλοί άνθρωποι υποφέρουν από αναιμία λόγω έλλειψης σιδήρου, που είναι ακριβώς το αντίθετο της αιμοχρωμάτωσης. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε κόπωση και γενικό λήθαργο και η έγχυση σιδήρου είναι μια κοινή θεραπεία. Μια υπερβολική έγχυση σιδήρου, δυστυχώς, είναι πιθανό να οδηγήσει σε αύξηση της σαλμονέλας και άλλων παρόμοιων λοιμώξεων. Ο Δρ Nairz δήλωσε πως, «η αλόγιστη λήψη συμπληρωμάτων σιδήρου για τη θεραπεία της αναιμίας, χωρίς σωστή ερμηνεία της εργαστηριακής εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των δεικτών σιδήρου, μπορεί να βλάψει την ικανότητα του ξενιστή να καταπολεμά βακτήρια όπως η σαλμονέλα ».
Πηγή: Frontiers Science News
Ακολουθήστε το Cibum 
