H εκπαίδευση και η... "εκπαιδευσούλα"

Περί του εκπαιδευτικού συστήματος στην Ιρλανδία.

Αύριο 9 του Δεκέμβρη κλείνει τα 17 ο νεότερος γιος μου, ο Θησέας Αλέξιος.

Όταν ήρθαμε στην Ιρλανδία, ο Θησέας ήταν 9 ετών και ο Ναθάνιελ ήταν 11,5 και τώρα, 8 χρόνια μετά, ο Ναθάνιελ είναι πρωτοετής φοιτητής και ο Θησέας στην προτελευταία τάξη του εδώ «λυκείου».

Ας σας μιλήσω, λοιπόν, σήμερα για το εκπαιδευτικό σύστημα της Ιρλανδίας.

Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, τα σχολεία είναι εξατάξια, κάτι σαν γυμνάσιο και λύκειο μαζί.

Στην αντίστοιχη πρώτη Λυκείου, τα παιδιά κάνουν το λεγόμενο «transition year», όπου δεν κάνουν κανονικά μαθήματα αλλά παίρνουν μια γεύση από όλα τα μαθήματα που διδάσκονται στο σχολείο τους ώστε να επιλέξουν επτά (7) μαθήματα για την δευτέρα και την τρίτη λυκείου. Στις δυο τελευταίες τάξεις του σχολείου, θα κάνουν ΜΟΝΟ αυτά τα 7 μαθήματα και σε αυτά τα 7 μαθήματα θα εξετασθούν στις αντίστοιχες Πανελλήνιες εξετάσεις στο τέλος της τρίτης λυκείου. Στο transition year, «ανεβάζουν» μιούζικαλ στο οποίο συμμετέχουν όλα τα παδιά της τάξης και κάνουν πρακτική σε δυο εργοδότες.

Το μόνο αρνητικό είναι ότι τα πιο πολλά δευτεροβάθμια σχολεία εδώ είναι είτε αρρένων είτε θηλέων.

Φροντιστήρια εδώ δεν έχουμε! Έχουμε τα λεγόμενα grinds, κάτι σαν φροντιστήριο σε ολιγομελή γκρουπ μαθητών, αλλά αυτό το κάνουν μόνο στην τρίτη λυκείου. Και όχι πάνω από 7-8 ώρες την… εβδομάδα!

Η φοίτηση στα Ιρλανδικά ΑΕΙ είναι τετραετής με το εξής σύστημα: αν ο πρωτοετής φοιτητής «κοπεί» σε κάποιο μάθημα του χειμερινού ή του εαρινού εξαμήνου, τότε πρέπει να το ξαναδώσει τον Αύγουστο. Αν αποτύχει και τον Αύγουστο, τότε χάνει μια χρονιά, στη διάρκεια της οποίας θα πρέπει να περάσει το (ή τα) μάθημα (ή μαθήματα) που απέτυχε τον Αύγουστο. Μόνο όταν περάσει και αυτά τα μαθήματα, έχει δικαίωμα να προχωρήσει στο επόμενο έτος. Με άλλα λόγια, εδώ δεν παίζει το… «επί πτυχίω φοιτητής».

Το 75-80% των αποφοίτων των Ιρλανδικών ΑΕΙ βρίσκει δουλειά μέσα σε 6-9 μήνες μετά την αποφοίτησή τους, με πρώτο μισθό περίπου (μικτά σε ετήσια βάση) €30.000-35.000.

Και κάτι τελευταίο: εδώ δεν υπάρχουν στα ΑΕΙ φοιτητικές κομματικές οργανώσεις, ούτε graffiti στους τοίχους. Οι Πανεπιστημιουπόλεις λάμπουν από καθαριότητα και το κάθε ΑΕΙ έχει την δική του security ομάδα (περίπου 10-20 εργαζόμενοι ανάλογα με το μέγεθος του ΑΕΙ, που προσλαμβάνονται και εργάζονται για το συγκεκριμένο ΑΕΙ!) και δεν έχουμε το παραμικρό θέμα.

Κλείνω με αυτό το drone video της Πανεπιστημιούπολης του Πανεπιστημίου του Λίμερικ. Ωραίο;