Πως δημιουργήθηκε η Ceasar’s σαλάτα- Η θέση του ντάκου στην παγκόσμια κατάταξη.
Υπάρχει σε όλους τους καταλόγους, σε όλα τα εστιατόρια παγκοσμίως. Μπορεί κάποιος να την απολαύσει ως ορεκτικό αλλά και ως κυρίως πιάτο. Μπορεί να περιλαμβάνει κυριολεκτικά τα πάντα, από λαχανικά, δημητριακά, όσπρια, ζυμαρικά και ρύζι έως κρεατικά, μαλάκια, ψαρικά κ.α. Είναι μια κατηγορία φαγητού που έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται στην εκάστοτε κουλτούρα και να αντικατοπτρίζει τόσο διαφορετικές γαστρονομικές καταβολές. Αν ακόμα αναρωτιέστε σε ποιο φαγητό αναφερόμαστε, φυσικά ο λόγος για τη σαλάτα! Από το λιτό ξεκίνημα της, έχει εξελιχθεί με το πέρασμα των χρόνων, σε γαστρονομικό αριστούργημα.
Οι ρίζες της πάνε χιλιάδες χρόνια πίσω, όταν οι αρχαίοι Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Έλληνες και Ρωμαίοι ήταν γνωστό ότι κατανάλωναν ανάμεικτα χόρτα με συνδυασμό αλατιού, λαδιού και ξιδιού. Αυτές οι πρώιμες σαλάτες παρασκευάζονταν συχνά με συστατικά όπως μαρούλι, σέλινο, ραπανάκια και κρεμμύδια, τα οποία θεωρούνταν ευεργετικά για την πέψη και τη γενική υγεία.
Σύμφωνα με το Oxford University, o όρος σαλάτα προέρχεται από το λατινικό sal (αλάτι), που έδωσε τη θέση του στο salata, «αλατισμένα πράγματα», όπως τα ωμά λαχανικά στην κλασική εποχή με ένα dressing από λάδι, ξύδι ή αλάτι. Η λέξη εμφανίζεται στα παλιά γαλλικά ως σαλάτα και στη συνέχεια στα τέλη του 14ου αιώνα τα αγγλικά ως σαλάτα ή σαλέτα.
Με το πέρασμα το χρόνων το μαρούλι παρέμεινε μια δημοφιλής βάση, ενώ κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, οι σαλάτες αποτελούνταν συνήθως από ένα μείγμα μαγειρεμένων και πρώτων υλών. Άλλα συστατικά όπως βότανα, φρούτα και ξηροί καρποί προστέθηκαν για να βελτιώσουν τις γεύσεις και τις υφές.
Η περίοδος της Αναγέννησης σηματοδότησε μια σημαντική καμπή για τις σαλάτες. Η πλούσια ανώτερη τάξη άρχισε να αγκαλιάζει τις σαλάτες ως ουσιαστικό μέρος των περίτεχνων συμποσίων τους. Οι περίπλοκες συνθέσεις και οι γαρνιτούρες έγιναν χαρακτηριστικό γνώρισμα των σαλατών αυτής της εποχής, οι οποίες συχνά παρουσιάζονταν ως οπτικά εντυπωσιακά έργα τέχνης. Φρούτα, λαχανικά, ακόμη και λουλούδια συνδυάστηκαν για να δημιουργήσουν εντυπωσιακές και ζωντανές συνθέσεις.
Τον 18ο και τον 19ο αιώνα, οι σαλάτες υπέστησαν περαιτέρω μετατροπές. Οι Γάλλοι έπαιξαν ζωτικό ρόλο στη διαμόρφωση της σύγχρονης σαλάτας, ενώ εισαγωγή της μαγιονέζας ως ντρέσινγκ στα μέσα του 18ου αιώνα άνοιξε το δρόμο για κρεμώδεις και πλούσιες σαλάτες. Σεφ με επιρροή όπως ο Auguste Escoffier διέδιδαν τις κλασικές σαλάτες όπως η σαλάτα του Καίσαρα, η σαλάτα Niçoise και η σαλάτα Waldorf, καθεμία με τον δικό της μοναδικό συνδυασμό συστατικών.
Η επανάσταση της σαλάτας Ceasar’s
Με σκοπό να μπορεί ελεύθερα να καταναλώνει και να σερβίρει αλκοόλ, το 1924, κατά την εποχή της ποτοαπαγόρευσης (1920–33), ένας ιταλικής καταγωγής εστιάτορας ονόματι Cesare Cardini (1896–1956) μετέφερε το εστιατόριό του από το Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια στην Τιχουάνα του Μεξικού. Σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια Britannica, το εστιατόριό του, γνωστό ως Caesar’s, βρισκόταν ακριβώς απέναντι από τα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού και ήταν δημοφιλές τόσο στους Αμερικανούς όσο και στους Μεξικανούς, τόσο που ο Cardini ξέμενε συχνά από φαγητό. Όπως είπε ο Cardini, σε ένα πολυσύχναστο Σαββατοκύριακο διακοπών το 1924, διαπίστωσε ότι δεν είχε κάποια από τα συνηθισμένα συστατικά για τη σαλάτα του. Έτσι συγκέντρωσε ό,τι μπορούσε από τα κοντινά μαγαζιά και τα ντουλάπια του: μαρούλι romaine, τυρί παρμεζάνα, λεμόνια, κύβους ψωμιού, ελαιόλαδο, αυγά και σάλτσα Worcestershire. Έπειτα έδωσε εντολή στους σεφ του να ανακατέψουν και να “πετάξουν” αυτά τα υλικά στο τραπέζι, ένα απολαυστικό κομμάτι επίδειξης.
Δέκα χρόνια αργότερα, και αφού είχε ήδη τελειώσει η ποτοαπαγόρευση, ο Cardini μετακόμισε στο Λος Άντζελες και εργάστηκε ως έμπορος αλκοολούχων ποτών ενώ εμπορευόταν το dressing του για τη σαλάτα, το οποίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Τα συστατικά ήταν φυτικό λάδι, χυμός λεμονιού, αυγό, ελαιόλαδο, ξύδι από κρασί, τυρί παρμεζάνα, αλάτι, σκόρδο και ένα μείγμα μπαχαρικών και βοτάνων που δεν αποκάλυψε. Το dressing γνωρισε τόσο μεγαλη επιτυχια, που μέχρι τη δεκαετία του 40’ η σαλάτα του Καίσαρα, ήταν στα μενού μεγάλων εστιατορίων από ολόκληρο τον κόσμο.
Μετά το θάνατό του Cardini, η κόρη του Ρόζα Καρντίνι το 1986 δημοσίευσε την αυθεντική συνταγή του πατέρα της για τη σαλάτα του Καίσαρα, η οποία περιελάμβανε ελαιόλαδο με σκόρδο, αυγά μαλακά, χυμό λεμονιού, σάλτσα Worcestershire, τυρί παρμεζάνα και αλάτι και πιπέρι πάνω από φύλλα μαρουλιού και κρουτόν. Η εποχή του αυθεντικού εστιατορίου του Cesare Cardini τελείωσε το 2009. Το όνομα Cardini παραμένει, ωστόσο, σε μια μάρκα εμφιαλωμένης σάλτσας σαλάτας Caesar, ενώ η σαλάτα που δημιούργησε ο Cesare Cardini είναι μια τυπική προσθήκη στα μενού εστιατορίων παγκοσμίως.
Ο 20ός αιώνας γνώρισε την άνοδο των σαλατών ως δημοφιλής γαστρονομική επιλογή σε όλο τον κόσμο. Η εμφάνιση της κουλτούρας του γρήγορου φαγητού στην Αμερική έφερε στο προσκήνιο τις σαλάτες σε διάφορες μορφές, συμπεριλαμβανομένης της σαλάτας Caesar, της σαλάτας Cobb και της σαλάτας σεφ, προσφέροντας μια πιο υγιεινή εναλλακτική λύση στις παραδοσιακές επιλογές γρήγορου φαγητού. Οι σαλάτες και οι προσυσκευασμένες σαλάτες διευκολύνουν τους ανθρώπους να ενσωματώνουν φρέσκα χόρτα και ποικιλία επικαλύψεων στα γεύματά τους.
Τα τελευταία χρόνια, το τοπίο της σαλάτας έχει επεκταθεί ακόμη περισσότερο, με έμφαση στα δημιουργικά και ποικίλα γευστικά προφίλ, χωρίς ωστόσο να μένουν απ΄έξω και σαλάτες πιο παραδοσιακές. Λίγους μήνες πριν, ο κρητικής καταγωγής, ντάκος, κατέλαβε την πρώτη θέση στη λίστα με τις 50 καλύτερες σαλάτες παγκοσμίως, σύμφωνα με το γαστρονομικό ιστότοπο TasteAtlas, ο οποίος προωθεί «τοπικά τρόφιμα σε όλο τον κόσμο». Στην πέμπτη θέση ακολούθησε η επίσης ελληνική σαλάτα, χωριάτικη, για να υπενθυμίσει τη σημασία της ποιότητας στην παράδοση.
Ακολουθήστε το Cibum 
