Η παρατεταμένη χρήση ενός χαπιού αντισύλληψης συνδέεται με μικρή αύξηση του κινδύνου εμφάνισης όγκου στον εγκέφαλο
Η συνεχής λήψη του αντισυλληπτικού χαπιού δεσογεστρέλης που περιέχει μόνο προγεστερόνη για περισσότερο από πέντε χρόνια σχετίζεται με μια μικρή αύξηση του κινδύνου ανάπτυξης ενός τύπου όγκου στον εγκέφαλο που ονομάζεται ενδοκρανιακό μηνιγγίωμα, σύμφωνα με μελέτη από τη Γαλλία που δημοσιεύθηκε σήμερα στο The BMJ.
Ωστόσο, οι ερευνητές τονίζουν ότι ο κίνδυνος είναι χαμηλός σε σύγκριση με ορισμένα άλλα προγεσταγόνα (για κάθε 67.000 γυναίκες που λαμβάνουν δεσογεστρέλη, μία μπορεί να χρειαστεί χειρουργική επέμβαση για μηνιγγίωμα) και εξαφανίστηκε ένα χρόνο μετά τη διακοπή της θεραπείας.
Τα ενδοκρανιακά μηνιγγιώματα είναι συνήθως μη καρκινικοί όγκοι εγκεφάλου που περιστασιακά απαιτούν χειρουργική επέμβαση. Είναι πιο συχνά σε μεγαλύτερες γυναίκες, αλλά πολλές μελέτες δεν διαθέτουν πληροφορίες σχετικά με τον συγκεκριμένο τύπο προγεστερόνης που χρησιμοποιείται και ο κίνδυνος δεν έχει μετρηθεί για συνεχή, τρέχουσα και μακροχρόνια χρήση.
Για να καλύψουν αυτό το κενό γνώσεων, οι ερευνητές ξεκίνησαν να αξιολογήσουν τον πραγματικό κίνδυνο εμφάνισης ενδοκρανιακού μηνιγγιώματος που σχετίζεται με τη βραχυπρόθεσμη (λιγότερο από 1 έτος) και παρατεταμένη (1-7 ή περισσότερα έτη) χρήση από του στόματος αντισυλληπτικών που περιέχουν δεσογεστρέλη 75µg, λεβονοργεστρέλη 30µg ή λεβονοργεστρέλη 50-150µg σε συνδυασμό με οιστρογόνα.
Τα ευρήματά τους βασίζονται σε δεδομένα από το γαλλικό εθνικό σύστημα δεδομένων υγείας (SNDS) για 8.391 γυναίκες (μέση ηλικία 60 ετών· 75% άνω των 45 ετών) που είχαν υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση για ενδοκρανιακό μηνιγγίωμα την περίοδο 2020-2023. Κάθε περίπτωση αντιστοιχίστηκε με 10 γυναίκες ελέγχου χωρίς μηνιγγίωμα (σύνολο 83.910) της ίδιας ηλικίας και περιοχής διαμονής. Στη μελέτη ελήφθησαν υπόψη πιθανοί παράγοντες που επηρεάζουν την εικόνα, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης ενός γνωστού προγεστερονικού υψηλού κινδύνου κατά τα έξι χρόνια πριν από τη μελέτη.
Τα αποτελέσματα δείχνουν μια μικρή αύξηση του κινδύνου που σχετίζεται με τη χρήση δεσογεστρέλης για περισσότερα από πέντε συνεχόμενα έτη. Δεν διαπιστώθηκε αυξημένος κίνδυνος για μικρότερες διάρκειες ή όταν η δεσογεστρέλη είχε διακοπεί για περισσότερο από ένα έτος, αλλά ίσχυε εάν είχαν χρησιμοποιηθεί άλλα προγεσταγόνα με γνωστό σχετιζόμενο αυξημένο κίνδυνο μηνιγγιώματος κατά τα έξι έτη πριν από τη δεσογεστρέλη.
Αυτός ο αυξημένος κίνδυνος ήταν μεγαλύτερος σε γυναίκες άνω των 45 ετών, σε γυναίκες με μηνιγγίωμα που εντοπίζεται στο μπροστινό ή στο μέσο μέρος του κρανίου και μετά από παρατεταμένη χρήση ενός από τα γνωστά προγεσταγόνα υψηλού κινδύνου πριν από τη δεσογεστρέλη. Οι συγγραφείς εκτιμούν ότι 67.000 γυναίκες θα χρειάζονταν να χρησιμοποιήσουν δεσογεστρέλη για να χρειαστεί χειρουργική επέμβαση μίας γυναίκας για ενδοκρανιακό μηνιγγίωμα και 17.000 γυναίκες εάν η τρέχουσα χρήση ήταν για περισσότερα από πέντε χρόνια.
Είναι καθησυχαστικό ότι δεν διαπιστώθηκε αυξημένος κίνδυνος μηνιγγιώματος για τη λεβονοργεστρέλη, μόνη της ή σε συνδυασμό με οιστρογόνα, ανεξάρτητα από τη διάρκεια χρήσης. Πρόκειται για μια παρατηρητική μελέτη, επομένως δεν είναι δυνατή η διαπίστωση της σχέσης αιτίας και αποτελέσματος και οι συγγραφείς αναγνωρίζουν ότι ορισμένες πληροφορίες ενδέχεται να λείπουν από τη βάση δεδομένων SNDS. Ούτε μπόρεσαν να λάβουν υπόψη τη γενετική προδιάθεση και την έκθεση σε υψηλή δόση ακτινοβολίας – παράγοντες που μπορεί να επηρέασαν τα αποτελέσματα.
Ωστόσο, χρησιμοποιώντας ολοκληρωμένα δεδομένα από την πραγματική ζωή, συμπεριλαμβανομένου του ιστορικού χρήσης άλλων γνωστών προγεσταγόνων υψηλού κινδύνου, κατάφεραν να βελτιώσουν την αξιοπιστία και να ελαχιστοποιήσουν τη μεροληψία. Ως εκ τούτου, προτείνουν ότι η δεσογεστρέλη θα πρέπει να διακόπτεται εάν εντοπιστεί ενδοκρανιακό μηνιγγίωμα και οι ασθενείς να παρακολουθούνται αντί να υποβάλλονται άμεσα σε χειρουργική επέμβαση.
Παρόλο που εξακολουθούν να μην υπάρχουν άμεσα στοιχεία, η διακοπή της θεραπείας όταν διαγνωστεί μηνιγγίωμα που σχετίζεται με τη δεσογεστρέλη μπορεί να αποκλείσει την ανάγκη για χειρουργική επέμβαση, λέει ο νευροχειρουργός Gilles Reuter σε σχετικό άρθρο. «Είναι ήδη ευρέως γνωστό ότι η διακοπή της κυπροτερόνης, της νομεγεστρόλης, της χλωρμαδινόνης, της προμεγεστόνης, της μεδροξυπρογεστερόνης ή της μεδρογεστερόνης αποκλείει την ανάγκη για χειρουργική επέμβαση», εξηγεί. «Τώρα γνωρίζουμε ότι η διακοπή της δεσογεστρέλης μπορεί επίσης να αποτρέψει περιττές δυνητικά επιβλαβείς θεραπείες».
Ακολουθήστε το Cibum 
