Γνωρίστε την μπύρα που η γεύση της συγκρίνεται με τον καφέ και τη σοκολάτα.
Όταν αναφερόμαστε σε μπίρα stout, συνήθως ορίζουμε μια πολύ μαύρη μπίρα που είναι μέλος της οικογένειας των ale και είναι δημοφιλής στη Μεγάλη Βρετανία και την Ιρλανδία. Οι Stouts είναι πιο δυνατές εκδοχές της ήπιας μπίρας, ενώ υπάρχουν διάφοροι τύποι, συμπεριλαμβανομένου του oatmeal stout, του milk stout, και του imperial stout. Τα δημοφιλή stouts περιλαμβάνουν τα λεγόμενα dry Irish stouts, κυρίως Guinness.
Μια stout είναι συνήθως πιο παχιά από μια παραδοσιακή μπύρα λόγω της χρήσης βύνης και καπνιστού κριθαριού στη διαδικασία παρασκευής της. Μπορεί να έχετε ακούσει ακόμη μια stout να αναφέρεται ως «γεύμα σε ποτήρι», λόγω της παχύρρευστης υφής και της πλούσιας, έντονης γεύσης του. Ωστόσο, έντονη γεύση δεν σημαίνει και πικρή γεύση. Αντίθετα, συχνά συγκρίνεται με γεύσεις όπως ο καφές και η σοκολάτα. Σε αντίθεση με την καθαρή εμφάνιση μιας ξανθιάς μπίρας, η stout είναι ένα ανάγλυφο και αδιαφανές σκούρο καφέ χρώμα με ένα μεγάλο αφρώδες “κεφάλι”. Έχει πραγματικά ξεχωριστή εμφάνιση που μπορεί να μοιάζει ακόμα και με καφέ, για να ταιριάζει με τη χαρακτηριστική του γεύση.
Ιστορικά, ο όρος stout χρησιμοποιήθηκε σε σχέση με τις έντονα αλκοολούχες μπίρες. Τον 18ο αιώνα, για παράδειγμα, ο όρος stout porter χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τη μαύρη μπίρα, με περιεκτικότητα σε αλκοόλ πάνω από 7%, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις το stout χρησιμοποιήθηκε απλώς ως άλλο όνομα για τη μαύρη μπίρα. Οι μπίρες αυτές εμφανίστηκαν για πρώτη φορά το 1700 στο Λονδίνο καθώς ήταν φθηνές, κρατούσαν περισσότερο από άλλες και ήταν αμετάβλητες στις θερμοκρασίες και τη ζέστη. Μεγάλοι όγκοι εξήχθησαν στην Ιρλανδία και μέχρι το 1776 παρασκευαζόταν από τον Arthur Guinness στο ζυθοποιείο του St. James’s Gate. Τον 19ο αιώνα, η μπύρα απέκτησε το συνηθισμένο μαύρο χρώμα της μέσω της χρήσης μαύρης βύνης και έγινε πιο δυνατή στη γεύση. Ο ορισμός της λέξης «stout» αρχικά σήμαινε «περήφανος» ή «γενναίος», αλλά μετά τον 14ο αιώνα πήρε την έννοια του «ισχυρού». Η πρώτη γνωστή χρήση της λέξης stout για μπύρα ήταν σε ένα έγγραφο του 1677 που βρέθηκε στο Χειρόγραφο του Egerton, με την έννοια ότι μια δυνατή μπύρα ήταν μια stout μπύρα.
Καθώς η δημοτικότητα αυξανόταν, η μπίρα έγινε διαθέσιμη σε διάφορα ABV και εξακολουθούσε να είναι το κορυφαίο φαβορί ακόμα και μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Σήμερα η διαδικασία παρασκευής της αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο σε πόλεις όπως το Λονδίνο και η Ιρλανδία, ενώ είναι ευρέως διαθέσιμη σε περισσότερες από 120 χώρες.
Εντωμεταξύ η διάκριση μεταξύ stout και porte παραμένει ασαφής, με ορισμένους ζυθοποιούς να διακρίνουν την stout από την porter με βάση την ξηρότητα, αφού το stout είναι φτιαγμένο με μη βυνοποιημένο ψητό κριθάρι (σε αντίθεση με το βυνοποιημένο ψητό κριθάρι για μια porter) ή τη γλυκύτητα, αφού το stout είναι φτιαγμένο με λακτόζη (όπως στο milk stout). Ωστόσο, ορισμένες εύρωστες συνταγές ενσωματώνουν βυνοποιημένα ψητά. Επιπλέον, παραλλαγές σε αυτά τα θέματα, όπως η προσθήκη βρώμης κατά την παρασκευή (oatmeal stout) ή η χρήση πολύ σκούρας βύνης (chocolate stout), που προσδίδουν χαρακτηριστικά όπως απαλότητα ή γεύσεις και αρώματα σοκολάτας, μπορούν επίσης να βρεθούν στο porter συνταγές.
Ακολουθήστε το Cibum 
