Συντονισμός της απελευθέρωσης κυτταρικής ινσουλίνης από μουσική για έλεγχο του διαβήτη σε πραγματικό χρόνο.
Διαβήτης σημαίνει ότι ο οργανισμός παράγει πολύ λίγη ή καθόλου ινσουλίνη και όσοι ζουν με διαβήτη, εξαρτώνται από εξωτερική παροχή ινσουλίνης μέσω ένεσης ή αντλίας. Ελβετοί ερευνητές από το Τμήμα Επιστήμης και Μηχανικής Βιοσυστημάτων στο ETH Zurich, αναζητώντας καλύτερες λύσεις για τους διαβητικούς, δημιούργησαν κάψουλες που παράγουν ινσουλίνη και εμφυτεύονται στο σώμα. Για να μπορέσουν να ελέγξουν από έξω πότε και πόση ινσουλίνη απελευθερώνουν αυτές οι κάψουλες στο αίμα, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μουσική!
Ο επικεφαλής της μελέτης που δημοσιεύτηκε στο Lancet Diabetes & Endocrinology, Martin Fussenegger και οι συνεργάτες του βρήκαν ότι η μέθοδος λειτουργεί πιο καλά με το “We Will Rock You”, μια παγκόσμια επιτυχία του βρετανικού ροκ συγκροτήματος Queen αλλά και το soundtrack της ταινίας δράσης The Avengers. Η ανταπόκριση στην ινσουλίνη στην κλασική μουσική και τη μουσική κιθάρας ήταν μάλλον αδύναμη σε σύγκριση. Το “We Will Rock You” πυροδότησε περίπου το 70 τοις εκατό της ανταπόκρισης στην ινσουλίνη μέσα σε 5 λεπτά και όλη μέσα σε 15 λεπτά. Αυτό είναι συγκρίσιμο με τη φυσική απόκριση ινσουλίνης που προκαλείται από τη γλυκόζη σε υγιή άτομα, λέει ο Fussenegger.
Για να κάνουν τα κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη δεκτικά στα ηχητικά κύματα, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια πρωτεΐνη από το βακτήριο E. coli. Τέτοιες πρωτεΐνες ανταποκρίνονται σε μηχανικά ερεθίσματα και είναι κοινές σε ζώα και βακτήρια. Όπως μπόρεσαν να δείξουν οι επιστήμονες, το κανάλι σε αυτά τα κύτταρα ανοίγει ως απόκριση στον ήχο, επιτρέποντας σε θετικά φορτισμένα ιόντα ασβεστίου να ρέουν μέσα στο κύτταρο της κάψουλας.
Σύμφωνα με τη μελέτη, τα επίπεδα έντασης περίπου 60 ντεσιμπέλ (dB) και οι συχνότητες μπάσων των 50 hertz ήταν τα πιο αποτελεσματικά στην ενεργοποίηση της κάψουλας. Για να ενεργοποιηθεί η μέγιστη απελευθέρωση ινσουλίνης, ο ήχος ή η μουσική έπρεπε να συνεχιστεί για τουλάχιστον τρία δευτερόλεπτα και να σταματήσει για το πολύ στα πέντε δευτερόλεπτα. Εάν τα μεσοδιαστήματα είναι πολύ μεγάλα, απελευθερώνεται σημαντικά λιγότερη ινσουλίνη.
Η πηγή ήχου πρέπει να βρίσκεται ακριβώς πάνω από το εμφύτευμα
Για να δοκιμάσουν το σύστημα στο σύνολό του, οι ερευνητές εμφύτευσαν τα κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη σε ποντίκια και τοποθέτησαν τα ζώα έτσι ώστε οι κοιλιές τους να βρίσκονται απευθείας στο μεγάφωνο. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος που οι ερευνητές μπορούσαν να παρατηρήσουν μια απόκριση στην ινσουλίνη. Εάν, ωστόσο, τα ζώα ήταν σε θέση να κινούνται ελεύθερα σε μια «ντίσκο ποντικιού», η μουσική απέτυχε να προκαλέσει την απελευθέρωση ινσουλίνης. «Τα σχεδιαστικά μας κύτταρα απελευθερώνουν ινσουλίνη μόνο όταν η πηγή ήχου με τον σωστό ήχο αναπαράγεται απευθείας στο δέρμα πάνω από το εμφύτευμα», εξηγεί ο Fussenegger. Ινσουλίνης σε απελευθερώθηκε από θόρυβο του περιβάλλοντος, όπως θόρυβο αεροσκαφών, χλοοκοπτικά, σειρήνες πυροσβεστικής ή συνομιλίες.
Η κλινική εφαρμογή της μεθόδου έχει ακόμη πολύ δρόμο σύμφωνα με το sciencedaily. Οι ερευνητές παρείχαν απλώς μια απόδειξη της ιδέας, δείχνοντας ότι τα γενετικά δίκτυα μπορούν να ελεγχθούν από μηχανικά ερεθίσματα όπως τα ηχητικά κύματα. Το εάν αυτή η αρχή θα χρησιμοποιηθεί ποτέ στην πράξη εξαρτάται από το εάν μια φαρμακευτική εταιρεία ενδιαφέρεται να το κάνει. Θα μπορούσε, τελικά, να εφαρμοστεί ευρέως: το σύστημα λειτουργεί όχι μόνο με την ινσουλίνη, αλλά με οποιαδήποτε πρωτεΐνη προσφέρεται για θεραπευτική χρήση.
Για να διαβάσετε τη μελέτη πατήστε ΕΔΩ.
Ακολουθήστε το Cibum 
