Χρειάστηκε η παρέμβαση υπνοθεραπευτή για να αρχίσει να τρώει και άλλες τροφές.
Ένα οκτάχρονο αγόρι από το Ίπσουιτς της Αγγλίας, έζησε σχεδόν ολόκληρη τη ζωή του με διατροφή βασισμένη μόνο με σοκολάτες και πατατάκια, ενώ χρειάστηκε παρέμβαση επαγγελματία για να μπορέσει να βάλει στην καθημερινότητα του κι άλλες τροφές. Σύμφωνα με τη MailOnline, ο Rocco O’Brien, δεν μπορούσε να καταναλώσει οποιαδήποτε άλλη τροφή καθώς αντιμετωπίζει διαταραχή Αποφυγής Περιοριστικής Πρόσληψης Τροφής (AFRID) και θα ξεσπούσε σε κλάματα μόνο στο θέαμα άλλης τροφής, όπως κοτόπουλο ή λαχανικό.
Πρόκειται για μια διαταραχή που απασχολεί αρκετά τα τελευταία χρόνια (από το 2013 που πρωτοεμφανίστηκε) αν και αρκετοί ακόμη δεν την γνωρίζουν, παρά το γεγονός ότι εντοπίζεται σχεδόν στο 3% του πληθυσμού. Πηγάζει κυρίως από κληρονομικά αιτία, σε αντίθεση από άλλες διατροφικές διαταραχές που οφείλονται σε ψυχολογικούς παράγοντες. Κατά τη διαταραχή αυτή, τα άτομα παρουσιάζουν περιορισμούς στο τι τρώνε και στο πόσο, παρουσιάζοντας μια “αισθητηριακή αποστροφή” σε τροφές λόγω της γεύσης, της μυρωδιάς ή και της υφής. Σε ακραίες μορφές η κατάσταση μπορεί να προκαλέσει εμετό, πνιγμό, φόβο ή αναστάτωση γύρω από το φαγητό, σύμφωνα με τη φιλανθρωπική οργάνωση διατροφικών διαταραχών Beat.
Ο οκτάχρονος, αντιμετώπιζε αυτή τη διαταραχή, ενώ η μητέρα του φαίνεται να αγνοούσε το λόγο για τον οποίο ο μικρός δεν μπορούσε να τραφεί με τίποτα εκτός από σοκολάτες Cadbury’s, άλειμμα Nutella και πατατάκια Pringles και Nesquik. Το παιδί θα ούρλιαζε και θα είχε ναυτία αν του έδιναν να δοκιμάσει άλλα φαγητά.
Η μητέρα του ήταν τόσο απελπισμένη για βοήθεια που επικοινώνησε με έναν υπνοθεραπευτή που ειδικεύεται στη θεραπεία ιδεοληπτικών καταστάσεων διατροφής. Μετά από λίγες μόνο συνεδρίες εντατικής θεραπείας, η διατροφή του παιδιού περιλαμβάνει πλέον δέκα νέες τροφές.
Η κυρία O’Brien, 45 ετών, είπε: «Η φασαρία του Ρόκο με το φαγητό ξεκίνησε μόλις αρχίσαμε να απογαλακτίζεται. Ήμουν από εκείνες τις μαμάδες της παλιάς σχολής που σταμάτησαν να θηλάζουν στους τέσσερις μήνες αντί για έξι”. “Ξεκίνησα να τον ταΐζω αργότερα αλλά δεν ήθελε φαγητό. Δεν αρνιόταν απλώς το φαγητό, του προκαλούσε αηδία. Δεν μπορούσαμε να πάμε σε εστιατόρια, δεν μπορούσε καν να είναι στο ίδιο δωμάτιο με φαγητό. Του άνοιγα το χέρι και του έβαζα ζυμαρικά και απλά ούρλιαζε σαν να του έβαζα αράχνες”, περιγράφει στο MailOnline.
«Οι επαγγελματίες δεν ενδιαφέρθηκαν, ήταν απαίσιοι. Έπειτα άκουσα το ARFID και οι διαιτολόγοι και η ψυχολόγος συμφώνησαν ότι ήταν αυτό. Δεν το είχαν ξανά ακούσει. Είμαι μητέρα και το έβλεπαν σαν να έφταιγα εγώ. Μου είπαν να τον αφήσω νηστικό, έδινα μια μάχη μαζί τους”, λέει ακόμα.
Τυπικά, απαιτείται μια εντατική και εξειδικευμένη θεραπευτική προσέγγιση για τη θεραπεία του ARFID. Επί του παρόντος, η θεραπεία για την πάθηση δεν περιλαμβάνεται στις οδηγίες του NICE για τις διατροφικές διαταραχές. Ωστόσο, οι θεραπείες που βασίζονται σε στοιχεία, όπως η θεραπεία με βάση την οικογένεια, για νέους, η γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία, οι συμπεριφορικές παρεμβάσεις όπως η εργασία έκθεσης και η εκπαίδευση διαχείρισης άγχους είναι γνωστό ότι λειτουργούν, σύμφωνα με την Beat. Οι θεραπείες θα μπορούσαν επίσης να περιλαμβάνουν φαρμακευτική αγωγή ή διατροφική διαχείριση μέσω υποστήριξης από διαιτολόγο και βοήθεια σε αισθητηριακά προβλήματα.
Η κ. O’Brien είπε ακόμη: «Έχει αυτισμό και πολλά αυτιστικά παιδιά έχουν τέτοιες διατροφές. Έκανε μια μπεζ δίαιτα με κράκερ ξηρής κρέμας, μπισκότα bourbon. Μετά άρχισε να γίνεται σοκολάτί με Coco pops και σοκολάτα. Η διατροφή του είναι σάντουιτς με σοκολάτα, coco pops, quavers, έτοιμα αλατισμένα Pringles. Μετά από δύο μόνο συνεδρίες είχε δοκιμάσει baby σπανάκι, μήλο, αχλάδι. Αυτά είναι πράγματα που δεν θα δοκίμαζε ποτέ».
Ακολουθήστε το Cibum 
