Όσοι καταναλώνουν περισσότερο κόκκινο κρέας παρουσίασαν 26% υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν T2D σε σχέση με εκείνους με τη χαμηλότερη πρόσληψη.
Η υψηλότερη πρόσληψη “σιδήρου αίμης”, του σιδήρρου που βρίσκεται στο κόκκινο κρέας και άλλα ζωικά προϊόντα—σε αντίθεση με τον μη αιμικό σίδηρο, που βρίσκεται κυρίως σε τρόφιμα φυτικής προέλευσης—συσχετίστηκε με υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 2 (T2D ) σε μια νέα μελέτη με επικεφαλής ερευνητές στο Harvard TH Chan School of Public Health. Ενώ η σχέση μεταξύ του σιδήρου αίμης και του T2D έχει αναφερθεί στο παρελθόν, τα ευρήματα της μελέτης που δημοσιεύτηκε στο Nature Metabolism, καθορίζουν και εξηγούν με μεγαλύτερη σαφήνεια τη σχέση.
«Σε σύγκριση με προηγούμενες μελέτες που βασίζονταν αποκλειστικά σε επιδημιολογικά δεδομένα, ενσωματώσαμε πολλαπλά στρώματα πληροφοριών, συμπεριλαμβανομένων των επιδημιολογικών δεδομένων, των συμβατικών μεταβολικών βιοδεικτών και της μεταβολομικής αιχμής», δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας Fenglei Wang, επιστημονικός συνεργάτης στο Τμήμα Διατροφής. «Αυτό μας επέτρεψε να επιτύχουμε μια πιο ολοκληρωμένη κατανόηση της συσχέτισης μεταξύ της πρόσληψης σιδήρου και του κινδύνου T2D, καθώς και των πιθανών μεταβολικών οδών που διέπουν αυτήν τη συσχέτιση».
Οι ερευνητές αξιολόγησαν τη σχέση μεταξύ σιδήρου και T2D χρησιμοποιώντας 36 χρόνια διατροφικών αναφορών από 206.615 ενήλικες που εγγράφηκαν στις Μελέτες Νοσηλευτών Υγείας I και II και στη Μελέτη παρακολούθησης των επαγγελματιών υγείας. Εξέτασαν την πρόσληψη διαφόρων μορφών σιδήρου από τους συμμετέχοντες —ολικό, αιμικό, μη αιμικό, διαιτητικό (από τρόφιμα) και συμπληρωματικά (από συμπληρώματα)— και την κατάστασή τους T2D, ελέγχοντας άλλους παράγοντες υγείας και τρόπου ζωής.
Οι ερευνητές ανέλυσαν επίσης τους βιολογικούς μηχανισμούς που υποστηρίζουν τη σχέση του σιδήρου αίμης με το T2D μεταξύ των μικρότερων υποσυνόλων των συμμετεχόντων. Εξέτασαν μεταβολικούς βιοδείκτες πλάσματος 37.544 συμμετεχόντων, συμπεριλαμβανομένων αυτών που σχετίζονται με τα επίπεδα ινσουλίνης, το σάκχαρο του αίματος, τα λιπίδια του αίματος, τη φλεγμονή και δύο βιοδείκτες του μεταβολισμού του σιδήρου. Έπειτα εξέτασαν τα μεταβολικά προφίλ 9.024 συμμετεχόντων—επίπεδα μικρομοριακών μεταβολιτών στο πλάσμα, που είναι ουσίες που προέρχονται από σωματικές διεργασίες, όπως η διάσπαση τροφών ή χημικών ουσιών.
Η μελέτη βρήκε μια σημαντική συσχέτιση μεταξύ της υψηλότερης πρόσληψης σιδήρου αίμης και του κινδύνου T2D. Οι συμμετέχοντες στην ομάδα με την υψηλότερη πρόσληψη είχαν 26% υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν T2D σε σχέση με εκείνους στην ομάδα με τη χαμηλότερη πρόσληψη. Επιπλέον, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ο σίδηρος αίμης αντιπροσώπευε περισσότερο από το ήμισυ του κινδύνου T2D που σχετίζεται με το μη επεξεργασμένο κόκκινο κρέας και ένα μέτριο ποσοστό του κινδύνου για πολλά διατροφικά πρότυπα που σχετίζονται με το T2D. Σε συμφωνία με προηγούμενες μελέτες, οι ερευνητές δεν βρήκαν σημαντικές συσχετίσεις μεταξύ της πρόσληψης μη αιμικού σιδήρου από τη διατροφή ή τα συμπληρώματα και τον κίνδυνο για T2D.
Η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι η υψηλότερη πρόσληψη σιδήρου αίμης συσχετίστηκε με μεταβολικούς βιοδείκτες του αίματος που σχετίζονται με το T2D. Η υψηλότερη πρόσληψη σιδήρου αίμης συσχετίστηκε με υψηλότερα επίπεδα βιοδεικτών όπως το C-πεπτίδιο, τα τριγλυκερίδια, η C-αντιδρώσα πρωτεΐνη, η λεπτίνη και δείκτες υπερφόρτωσης σιδήρου, καθώς και με χαμηλότερα επίπεδα ευεργετικών βιοδεικτών όπως η HDL χοληστερόλη και η αδιπονεκτίνη.
Οι ερευνητές εντόπισαν επίσης μια ντουζίνα μεταβολιτών του αίματος – συμπεριλαμβανομένης της L-βαλίνης, της L-λυσίνης, του ουρικού οξέος και αρκετών μεταβολιτών λιπιδίων – που μπορεί να παίζουν ρόλο στη σχέση μεταξύ της πρόσληψης σιδήρου αίμης και του κινδύνου TD2.
Σε επίπεδο πληθυσμού, τα ευρήματα της μελέτης έχουν σημαντικές επιπτώσεις για τις διατροφικές οδηγίες και τις στρατηγικές δημόσιας υγείας για τη μείωση των ποσοστών διαβήτη, σύμφωνα με τους ερευνητές. Συγκεκριμένα, τα ευρήματα εγείρουν ανησυχίες σχετικά με την προσθήκη αίμης σε εναλλακτικά κρέατα με βάση τα φυτά για να ενισχύσουν τη γεύση και την εμφάνισή τους. Αυτά τα προϊόντα κερδίζουν σε δημοτικότητα, αλλά οι επιπτώσεις στην υγεία απαιτούν περαιτέρω έρευνα.
«Αυτή η μελέτη υπογραμμίζει τη σημασία των υγιεινών διατροφικών επιλογών στην πρόληψη του διαβήτη», δήλωσε ο αντίστοιχος συγγραφέας Frank Hu, καθηγητής Διατροφής και Επιδημιολογίας Fredrick J. Stare. «Η μείωση της πρόσληψης σιδήρου αίμης, ιδιαίτερα από το κόκκινο κρέας, και η υιοθέτηση μιας πιο φυτικής διατροφής μπορεί να είναι αποτελεσματικές στρατηγικές για τη μείωση του κινδύνου διαβήτη».
Οι ερευνητές σημείωσαν ότι η μελέτη είχε αρκετούς περιορισμούς, συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας ατελούς καταγραφής των συγχυτικών παραγόντων και των σφαλμάτων μέτρησης στα επιδημιολογικά δεδομένα. Επιπλέον, τα ευρήματα – με βάση έναν πληθυσμό της μελέτης που ήταν κυρίως λευκοί πρέπει να αναπαραχθούν και σε άλλες φυλετικές και εθνοτικές ομάδες.
Άλλοι συγγραφείς του Χάρβαρντ Τσαν ήταν οι Andrea Glenn, Anne-Julie Tessier, Danielle Haslam, Marta Guasch-Ferré, Deirdre Tobias, Heather Eliassen, JoAnn Manson, Kyu Ha Lee, Eric Rimm, Dong Wang, Qi Sun, Liming Liang και Walter Willett.
Αναφορά: «Η ενσωμάτωση της ανάλυσης επιδημιολογικών και βιοδεικτών αίματος συνδέει την πρόσληψη σιδήρου αίμης με αυξημένο κίνδυνο διαβήτη τύπου 2», Fenglei Wang, Andrea J. Glenn, Anne-Julie Tessier, Zhendong Mei, Danielle E. Haslam, Marta Guasch-Ferré, Deirdre K. Tobias , A. Heather Eliassen, JoAnn E. Manson, Clary Clish, Kyu Ha Lee, Eric B. Rimm, Dong D. Wang, Qi Sun, Liming Liang, Walter C. Willett, Frank B. Hu, Nature Metabolism, 13 Αυγούστου, 2024, doi: 10.1038/s42255-024-01109-5
Ακολουθήστε το Cibum 
