Του Γιάννη Ζαμπετάκη*
Αφορμή για το σημερινό μου σχόλιο ήταν ένα άρθρο για τον κ. Ιωάννη Σταμούλη, οινοπαραγωγού στην Σάμο, ο οποίος πρόσφατα δημιούργησε ένα νέο κρασί ονόματι «Αρχέγονα Εδάφη». Από ότι διαβάζουμε στο cibum.gr “η επιλογή των σταφυλιών έγινε αποκλειστικά από τον αμπελώνα ιδιοκτησίας του, με χειρωνακτικό τρύγο κατά τις πρώτες πρωινές ώρες. Ο αμπελώνας του έχει βόρεια έκθεση, βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο, με εδάφη όξινα, μέσης σύστασης, φτωχά, βαθιά, χαλικώδη και σχιστολιθικά”.
Ο κ. Σοφούλης, με αφορμή την κυκλοφορία του κρασιού αυτού, δήλωσε ότι προέρχεται από αμπελώνα «δασά φυτεμένο» σε υψόμετρο 1000 μέτρων από «αναργιώρογο και αρωματικό μοσχάτο», από τα πιο παλιά κλήματα του νησιού.
Διαβάζοντας αυτή την είδηση, σκέφτηκα τον αμπελουργικό πλούτο που έχει η Ελλάδα και λόγω αυτού του πλούτου έχει τρομερά αξιόλογο οινολογικό δυναμικό.
Ονόματα οίνων με εξαιρετικά οργανοληπτικά χαρακτηριστικά και συνεπώς υψηλό εξαγωγικό δυναμικό…
Μαλαγουζιά, Ασύρτικο, Λημνιό, Ξυνόμαυρο, Αγιοργήτικo, Άσπρο ποταμίσι, Μαυροφίλερο, Βιδιανό και τόσα άλλα.
Και ποιο είναι το οξύμωρο; Εδώ στη Δυτική Ιρλανδία, μπορώ να βρω δυο μόνο Ελληνικά κρασιά, Αγιοργήρτικο και Μοσχοφίλερο… Ενώ τα ξένα κρασιά είναι βασικά 4-5 ποικιλίες (Cabernet Sauvignon, Cabernet Blanc, Syraz, Merlot)…Μονοτονία θα έλεγα…
Γιατί να μένουν αναξιοποίητα τόσα δυνατά κρασιά που παράγει η Ελλάδα;
Αυτό που χρειάζεται είναι η δημιουργία συνεργειών για να μπορέσει το Ελληνικό κρασί να ταξιδέψει στα πέρατα του κόσμου! Το αξίζουν οι Οινοπαραγωγοί, το αξίζει και το κρασί που φτιάχνουν με τόσο μεράκι!
Ακολουθήστε το Cibum 
