Το κορίτσι που έμαθε να τρώει, έφυγε απροσδόκητα στα 26
Η Tia-Mae McCarthy πέρασε την πρώτη δεκαετία της ζωής της χωρίς να φάει ποτέ με φυσιολογικό τρόπο. Έζησε εξαρτημένη από σωλήνες σίτισης, προβληματίζοντας γιατρούς σε όλο τον κόσμο. Το μυστήριο της ανεξήγητης αποστροφής της προς το φαγητό απασχόλησε ακόμη και την τηλεόραση, με τη ζωή της να παρουσιάζεται στο ντοκιμαντέρ «Το κορίτσι που δεν έφαγε ποτέ». Και όμως, στα 10 της χρόνια, ξαφνικά άρχισε να τρώει. Ήταν ένα θαύμα που κανείς δεν περίμενε.
Η Tia, γεννημένη 12 εβδομάδες πρόωρα με ατρησία οισοφάγου υποβλήθηκε σε σοβαρή επέμβαση ώστε να συνδεθεί το στομάχι με τον οισοφάγο της. Παρά την επιτυχή έκβαση, η άρνησή της να φάει παρέμενε. Η μητέρα της, Sue, υπέθετε ότι επρόκειτο για ψυχολογικό τραύμα, καθώς η Tia είχε κινδυνεύσει πολλές φορές βρεφική ηλικία, με επεισόδια αναπνευστικής ανεπάρκειας και επανειλημμένες ανανήψεις.
Ταξίδεψαν ως την Αυστρία για να συμμετάσχουν σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα, που μεταξύ άλλων περιλάμβανε και ελεγχόμενη στέρηση τροφής. Το 2006, στα επτά της χρόνια, έγινε ευρύτερα γνωστή στο κοινό. Τρία χρόνια αργότερα, η Tia δέχτηκε να δοκιμάσει γιαούρτι. Ξεκίνησε σταδιακά με μαλακές τροφές και τελικά, στα 15 της, έτρωγε κανονικά. Είχε αγαπημένα φαγητά, όπως σολομό, χτένια, ακόμη και ελάφι και σωλήνας σίτισης αφαιρέθηκε οριστικά τον Δεκέμβριο του 2012. Παρόλο που ζούσε με αναπηρίες και δεν ήταν ανεξάρτητη, η ζωή της ήταν γεμάτη. Λάτρευε την ιππασία, τις χειροτεχνίες και έφερνε χαρά σε όποιον την γνώριζε. Ο ξαφνικός της θάνατος στις 28 Απριλίου άφησε την οικογένειά της σε σοκ. Η μητέρα της τη βρήκε χωρίς τις αισθήσεις της στο κρεβάτι. Δεν είχε κάποιο σοβαρό σύμπτωμα, μόνο λίγο βήχα τις προηγούμενες ημέρες.
Τα αίτια θανάτου παραμένουν άγνωστα και βρίσκονται υπό διερεύνηση. Η οικογένεια της Tia θέλει να οργανώσει μια γιορτή ζωής, όπως θα ήθελε και η ίδια. Οι καλεσμένοι θα φορέσουν πορτοκαλί και κίτρινο (τα αγαπημένα της χρώματα) σε μια αποχαιρετιστήρια εκδήλωση που θα τιμά τη χαρά και την δύναμη του κοριτσιού που πάλεψε, χαμογέλασε και αγάπησε, παρά τις σκιές που τη συνόδευαν από την πρώτη της ανάσα.