Ο πιο πιστός κοκοφάγος του κόσμου, που έζησε στις αρχές του 20ου αιώνα, δημιούργησε την δική του αίρεση θεοποιώντας τις… καρύδες!
Της Βιργινίας Κιμπουρόπουλου
Κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν να τραβήξουν τα βλέμματα πάνω τους, όχι μόνο με την ιδιαίτερη προσωπικότητα και τις απόψεις τους, αλλά και τον εκκεντρικό τρόπο ζωής τους. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και ο August Engelhart, ο οποίος έζησε στις αρχές του 20ου αιώνα και από βοηθός φαρμακείου κατέληξε να συγγραφέας βιβλίων βασισμένα στη δική του φιλοσοφία για τη διατροφή, αποτελούμενη από φρούτα, με κυρίαρχο την καρύδα. Μάλιστα τράβηξε όλα τα φώτα της εποχής πάνω τους ως προπομπός των… χίπις και του γυμνισμού ιδρύοντας μια ουτοπική αίρεση “λατρευτών του ήλιου” όπου τα μέλη της δεν θα έτρωγαν τίποτε άλλο εκτός από καρύδες.
Τα πρώτα χρόνια
Ο Engelhart γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1875 στη Νυρεμβέργη. Άφησε το γυμνάσιο, για να σπουδάσει φυσική και χημεία στο Πανεπιστήμιο Erlangen. Εργάστηκε ως βοηθός φαρμακείου, όπου και, λογικά, απέκτησε το μικρόβιο για τον υγιεινό τρόπο ζωής. Εμπνεύστηκε από συγγραφείς, όπως ο Gustav Schlickeysen , συγγραφέας του «Φρούτα και Ψωμί: μια επιστημονική δίαιτα» το 1877. Το βιβλίο πρότεινε ότι η καρποφόρα δίαιτα ήταν η ορθολογική και φυσική διατροφή για τον άνθρωπο.
Μέσα από τα βιβλία ήρθε και σε επαφή για πρώτη φορά με μια τότε νέα φιλοσοφία που αναπτύχθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες που ονομάστηκε κοκοβορισμός, δηλαδή η διατροφή με βάση την καρύδα, η οποία θα έπαιζε μετέπειτα σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη μιας φιλοσοφίας για τη διατροφή και τη ζωή. Ο κοκοβορισμός βασίζεται στην θεωρία ότι ο ήλιος αποτελεί την πηγή όλης της ζωής, και δεδομένου ότι η καρύδα ήταν το φρούτο που φύεται πιο κοντά στον ήλιο, και μοιάζει με ανθρώπινο κεφάλι είναι η πιο τέλεια τροφή για τους ανθρώπους. Υποστήριζε δε ότι οι καρύδες είναι φτιαγμένες από τη σάρκα του Θεού!
Η εξέλιξη του κοκοβορισμού και η μετανάστευση στο Κάμπακον
Στις 15 Σεπτεμβρίου 1902, ο Engelhart έφτασε στη Γερμανική Νέα Γουινέα (μέρος της Νέας Γουινέας που βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή) στον Δυτικό Ειρηνικό. Εκεί ήλπιζε να βρει τις συνθήκες που είχε οραματιστεί για να υλοποιήσει τον κοκοβορισμό και έναν τροπικό τρόπο διαβίωσης. Απέκτησε με έγκριση της βασίλισσας μια φυτεία καρύδας και μπανάνας 75 εκταρίων στο νησί Κάμπακον, έναντι 41.000 γερμανικών μάρκων. Στο νησί ήταν ο μοναδικός λευκός κάτοικος και κυκλοφορούσε σχεδόν γυμνός, ανάμεσα σε 40 Μελανήσιους , σύμφωνα με το Wikipedia. Ήταν οπαδος της σεξουαλικής απελευθέρωσης και απέρριπτε φάρμακα και εμβόλια
Έχτισε μια καλύβα τριών δωματίων και άρχισε να εφαρμόζει τις ιδέες του να ζει κοντά στη φύση. Πέταξε τελείως τα ρούχα του και τρεφόταν αποκλειστικά με χορτοφαγική διατροφή, κυρίως από καρύδες. Η πίστη του στον κοκοβορισμό, κορυφώθηκε με τη δήλωση του Engelhardt ότι η συνεχής κατανάλωση καρύδων οδηγεί τον άνθρωπο στην αθανασία. Ο Ένγκελχαρντ έβγαζε επίσης τα προς το ζην με το εμπόριο φρέσκιας ή αποξηραμένης καρύδας καθώς και από λάδι καρύδας. Όταν εμφάνισε έλκος στο δεξί του πόδι, υιοθέτησε μονοφαγία καρύδας, κατηγορώντας τα τροπικά φρούτα για την κατάστασή του.
Σύμφωνα με ένα άρθρο των New York Times από τις 15 Οκτωβρίου 1905 «Ζώντας μια τέτοια ζωή, πίστευε ότι οι θεραπευτικές δυνάμεις του ήλιου θα καθιστούσαν με τον καιρό έναν άνθρωπο τόσο άνοστο που η αρρώστια θα μπορούσε να νικηθεί». Ο Engelhart υποστήριξε, επίσης, ότι ο εγκέφαλος, ως το ευγενέστερο ανθρώπινο όργανο, λαμβάνει την ενέργειά του από τις ρίζες των μαλλιών, οι οποίες με τη σειρά τους τροφοδοτούνται από το φως του ήλιου, ως επέκταση της λατρείας του για τον ήλιο. Μίλησε δημόσια για τις πεποιθήσεις του, για τις οποίες γελοιοποιήθηκε αφόρητα, αλλά παρέμεινε πίστος σε αυτές μέχρι το άδοξο τέλος της ζωής του.
To Τάγμα του Ήλιου
Προκειμένου να διαδώσει τις ιδέες του, ο Engelhart δημιούργησε το «Τάγμα του ήλιου» (από το ομώνυμο μανιφέστο του), μια κοινότητα ομοϊδεατών του, για την οποία έγραψε και βιβλία που εκδόθηκαν στην Ευρώπη. Το 1903, έφτασαν στο νησί τα πρώτα μέλη του τάγματος, συμπεριλαμβανομένου του φυσιογράφου August von Bethmann-Alsleben με τον οποίο ο Engelhart έγραψε το κύριο βιβλίο του The Carefree Future (1898), αλλά και άλλα έργα για τη ζωή στο Κάμπακον. Ο Engelhart, αλλά και οι υπόλοιποι ομοϊδεάτες του, έτρεφαν περιφρόνηση για τον συντηρητικό τρόπο ζωής της Δύσης, αλλά και του βασιλιά. Όταν ο Bethmann άρχισε να έχει αμφιβολίες για αυτό το lifestyle, αποφάσισε να αποχωρήσει, αλλά πέθανε (πιθανόν) από ελονοσία το Σεπτέμβρη προτού φύγει από τη φυτεία. Η κοινότητα έφτασε να έχει ως και 30 μέλη, με διανοούμενους, όπως ο μαέστρος Max Lützow. Μετά από λίγο καιρό, η λατρεία επικρίθηκε έντονα, αφού καταγράφηκαν ορισμένοι θάνατοι εξαιτίας αυτού του τρόπου ζωής, με αποτέλεσμα ο κυβερνήτης, να απαγορεύσει την άφιξη νέων κατοίκων στο νησί.
Θάνατος και Κληρονομιά
Παρά την ακράδαντη πίστη του στην καρύδα και τη δίαιτα με τροπικά φρούτα, ο Engelhart αρρώστησε 2 φορές όσο ήταν στο νησί. Είχε φτάσει να ζυγίζει μόνο 39 κιλά ενώ είχε ύψος 1,66. Πέρα από μικρά διαστήματα απουσίας από το Κάμπακον, παρέμεινε στο νησί ως και το τέλος της ζωής του, το Μάιο του 1919. Ο τελευταίος πιστός κοκοφάγος του Κάμπακον. Ωστόσο, η ιστορία του παραμένει γνωστή ακόμα και σήμερα.
Η ζωή και τα γραπτά του Engelhart αποτελούν μια υπενθύμιση αυτού του ανορθόδοξου τρόπου ζωής, τον οποίο στήριξε μέχρι τέλους. Αποτέλεσε, επίσης, έμπνευση για δύο γνωστά μυθιστορήματα, το Imperium του Ελβετού συγγραφέα Christian Kracht (2012),καθώς και την έμπνευση για τον κύριο χαρακτήρα στο μυθιστόρημα του 2014 του Adrian McKinty The Sun Is God, του οποίου η πλοκή περιστρέφεται γύρω από πραγματικούς ύποπτους θανάτους στην αποικία. Μάλιστα, για χάριν του βιβλίου, ο McKinty επισκέφτηκε την τοποθεσία της αποικίας Kabakon το 2014 και βρήκε λίγα ίχνη από τον καταυλισμό.
Ακολουθήστε το Cibum 
