Το νέο μάθημα τυποποίησης και εξαγωγής τροφίμων στα Πανεπιστήμια

Σκέψεις και προβληματισμοί για το σχολείο του αύριο

Είναι αυτές οι μέρες που πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται κάθε χρόνο τι θα συμβούλευα τα βλασταράκια μου, τα παιδιά μου στο Πανεπιστήμιο και τους φίλους για το τι να κάνουν στην μνημονιακή Ελλάδα που να αξιοποιεί τις γνώσεις τους μεν αλλά και να έχει και ένα (σχετικά) σίγουρο εισόδημα δε.

Και να’μαι λοιπόν άλλη μια χρονιά με τα ίδια θέλω και τους ίδιους προβληματισμούς. Από το παράθυρο, βλέπω έξω μερικά κατσίκια στην Καρυστία να βόσκουν αμέριμνα, να βόσκουν χωρίς να ξέρουν τα ίδια ότι το γάλα που φτιάχνουν έχει όλα τα χαρακτηριστικά ώστε να δώσει εξαιρετική γραβιέρα και αυτή η γραβιέρα με κατάλληλη τυποποίηση και επιθετικό πλάνο εξαγωγών να μπορέσει (ή μάλλον θα μπορούσε!) να πωληθεί σε όλα τα ντελικατέσεν μαγαζιά της Ευρώπης ως “ΠΟΠ Γραβιέρα Καρύστου” προς 30 (τριάντα! Ναι!) ευρώ το κιλό! Είναι τόση εξαιρετική η γραβιέρα στην Καρυστία που άνετα μπορεί να “κτυπήσει” τέτοια τιμή αν κάτσουμε βεβαίως πρώτα και την κάνουμε προϊόν ονομασίας προέλευσης (ΠΟΠ).

Και αντί λοιπόν, να σχεδιάσουμε μαθήματα στα ΑΕΙ που να δίνουν τέτοια εφόδια στα παιδιά μας (μια σχετική μου πρόταση πριν από 8 χρόνια στο Τμήμα Χημείας του ΕΚΠΑ που υπηρετούσα για νέο μάθημα τυποποίησης και εξαγωγής τροφίμων απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι “ξεφεύγει από τα όρια της Χημείας”! Φευ!) ασχολούμαστε με πράγματα και γνώσεις ξεπερασμένες. Δεν είναι ξεπερασμένη η διδασκαλία των γερμανικών στην πέμπτη τάξη δημοτικού όταν σήμερα τα παιδιά μας χρειάζονται κινέζικα, αραβικά και ισπανικά; Δεν είναι ξεπερασμένη η διδασκαλία “στεγνών” μαθημάτων στα ΑΕΙ χωρίς στοιχεία επιχειρηματικότητας για να μπορούν οι αυριανοί απόφοιτοι των ΑΕΙ να σταθούν στα πόδια τους και να φτιάξουν μια δική τους εταιρεία εξαγωγής τροφίμων ή αγροτουρισμού;

To 2014 είχα συμβουλεύσει έναν φοιτητή μου που είχε σπουδάσει Χημεία και μεταπτυχιακό στη Χημεία Τροφίμων, να τολμήσει και να φτιάξει την δικιά του εταιρεία τυποποίησης ελαιολάδου. Ο Χρήστος το έκανε τότε το βήμα. Και σήμερα παράγει το ελαιόλαδο Έπος. Το παράδειγμα του Χρήστου θα μπορούσαν να το ακολουθήσουν πολλοί περισσότεροι. Πολιτικές στήριξης της επιχειρηματικότητας των νέων μάς λείπουν. Αλλά και επιθετική κρατική πολιτική στο θέμα των ΠΟΠ τροφίμων. Είναι κρίμα να έχουμε τόσο πολύτιμες πρώτες ύλες στην Ελλάδα και να μην τις μετατρέπουμε σε τελικό προϊόν στο ράφι με αυξημένη προστιθέμενη αξία…