Η μελέτη του Philippe Hujoel ανιχνεύει αυτή την εξέλιξη προς τις διατροφικές οδηγίες υψηλής περιεκτικότητας σε υδατάνθρακες με συμπλήρωμα φθορίου από τα μέσα του 20ου αιώνα.
H “τάση” των διαιτών χαμηλών υδατανθράκων στα μέσα του 20ου αιώνα είχε παρέλθει, με σημαντικούς οργανισμούς, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, να προτείνουν δίαιτες με υψηλή περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες ως τις βέλτιστες για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Σε ένα πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nutrients , ο Philippe Hujoel της Οδοντιατρικής Σχολής του UW επικαλείται το γεγονός ότι οργανισμοί, αλλά και άλλοι σημαντικοί επαγγελματικοί σύλλογοι και ενώσεις υγείας άρχισαν να προτείνουν δίαιτες πλούσιες σε υδατάνθρακες κατά τη διάρκεια δεκαετιών, κόντρα σε προηγούμενους ισχυρισμούς τους κατά τον 20ο αιώνα.
Συγκεκριμένα, επικαλείται την American Heart Association(για την υγεία της καρδιάς), την American Diabetes Association (ένωση για το διαβήτη) και την American Dental Association (ADA, οδοντιατρική ένωση).
Οι δίαιτες πλούσιες σε υδατάνθρακες υπονομεύουν την υγεία των δοντιών, επειδή τα υπολείμματα αυτών των τροφών στο στόμα διασπώνται σε σάκχαρα, τα οποία τροφοδοτούν τα βακτήρια Streptococcus mutans που υπάρχουν επίσης στο στόμα. Με τη σειρά τους, τα βακτήρια παράγουν γαλακτικό οξύ, το οποίο προσβάλλει το σμάλτο των δοντιών, οδηγώντας σε τερηδόνα. Το φθόριο ενισχύει το σμάλτο και για αυτό οι ειδικοί το πρότειναν ως μέσο αποκατάστασης της οδοντικής υγείας.
Με βάση, λοιπόν, της παραπάνω πραγματικότητας για την τερηδόνα και τους υδατάνθρακες, γιατί η ADA θα πρότεινε ποτέ πως μια υψηλή σε υδατάνθρακες δίαιτα ήταν η βέλτιστη;
Σύμφωνα με τον Hujoel και τη μελέτη του, αυτό συνέβη για δύο λόγους. Όλοι οι οργανισμοί που προαναφέρθηκαν δεν έλαβαν στα υπόψιν τους επιστημονικά στοιχεία που αποδυναμώνουν τον ισχυρισμό τους ότι η μόνη αρνητική επίδραση στην υγεία από μια δίαιτα πλούσια σε υδατάνθρακες ήταν οι οδοντικές κοιλότητες. Οργανισμοί, όπως ο ΠΟΥ και το USDA συνέστησαν στη συνέχεια αυξημένη χρήση φθορίου για την καταπολέμηση του κινδύνου τερηδόνας. Στο μεταξύ, ορισμένοι επιστήμονες παρείχαν πειστικές αποδείξεις ότι οι δίαιτες χαμηλών υδατανθράκων ήταν τουλάχιστον εξίσου ωφέλιμες για την υγεία με τις δίαιτες με υψηλή περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες.
Η μελέτη του Δρ. Hujoel διερευνά επίσης τα ιδιωτικά συμφέροντα που εμπλέκονταν, όταν η ADA έκανε τα πρώτα σημαντικά βήματα προς την έγκριση των τρεχουσών διατροφικών οδηγιών υψηλής περιεκτικότητας σε υδατάνθρακες με συμπλήρωμα φθορίου, οι περισσότερες από τις οποίες διατηρήθηκαν εδώ και δεκαετίες. Οπότε ερχόμαστε και στον δεύτερο λόγο, δηλαδή την επιτέλεση συγκεκριμένων σκοπιμοτήτων.
Χαρακτηριστικά, το 1942 ο Emory W. Morris, οδοντίατρος και πρόεδρος του Ιδρύματος Kellogg, μέρος της μεγάλης εταιρείας δημητριακών, έγινε ο πρώτος πρόεδρος του Συμβουλίου της ADA για την Οδοντική Υγεία. Ο Morris, λοιπόν, κατά την προεδρία του, είχε προτείνει την επίλυση της “επιδημίας” τερηδόνας που προκαλούν οι δίαιτες υψηλές σε υδατάνθρακες με φθόριο αντί για μείωση υδατανθράκων, καθότι είχε σύγκρουση συμφερόντων, εξαιτίας του ότι τα δημητριακά είναι υδατάνθρακες και αυξάνουν τον κίνδυνο τερηδόνας.
Η μελέτη καταλήγει σε ορισμένες συστάσεις για το συμβούλιο της ADA, το οποίο κατά τον Huejel θα έπρεπε να αντιστρέψει τη θέση του σε πολλά βασικά σημεία, όπως στην ασφάλεια του τοπικά εφαρμοζόμενου φθορίου ή στην ενημέρωση των ασθενών για τη μείωση της πρόσληψης υδατανθράκων.
Ακολουθήστε το Cibum 
