Επιστημονική ανασκόπηση για την προώθηση της αξιοποίησης των υπολειμμάτων τροφίμων μετατρέποντάς τα σε νέα υλικά για συσκευασία.
Η πλαστική ρύπανση και η σπατάλη τροφίμων είναι δύο παγκόσμια ζητήματα με πολλά κοινά. Τα πλαστικά δοχεία εισήχθησαν ως μια πρακτική και εύκολη λύση για τη βελτίωση της συντήρησης των τροφίμων και τη μείωση του κινδύνου δημιουργίας απορριμμάτων, αλλά δυστυχώς ένα πρόβλημα λύθηκε επιδεινώνοντας ένα άλλο.
Η δημοφιλία των δοχείων μιας χρήσης έχει αυξήσει δραματικά την ποσότητα πλαστικού που πρέπει να απορριφθεί και τώρα πρέπει να βρεθεί μια λύση σε αυτό που έχει γίνει μέρος του προβλήματος. Ένας καινοτόμος τρόπος γύρω από αυτό συνίσταται στην προώθηση της αξιοποίησης των υπολειμμάτων τροφίμων μετατρέποντάς τα σε νέα υλικά για συσκευασία. Αν και τα αποτελέσματα είναι ελπιδοφόρα, ο στόχος της πλήρους αντικατάστασης των πλαστικών με βιοδιασπώμενα υλικά φαίνεται ακόμη ότι βρίσκεται πολύ μακριά.
Το θέμα της συσκευασίας τροφίμων που προκαλεί μεγάλη περιβαλλοντική ρύπανση είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Τα πιο κοινά υλικά που επιλέγονται για το τύλιγμα και τη συντήρηση τροφίμων είναι το πολυαιθυλένιο (PE), το τερεφθαλικό πολυαιθυλένιο (PET), το πολυβινυλοχλωρίδιο (PVC), το πολυπροπυλένιο (PP), το πολυστυρένιο (PS) και το πολυαμίδιο. Το παραδοσιακό πλαστικό παίζει τέλεια τον ρόλο. Ωστόσο, μόλις ολοκληρωθεί η λειτουργία προστασίας, “γεννιούνται” τα απορρίμματα. Η συσσώρευση πλαστικών σακουλών και δοχείων που απορρίπτονται μετά από μια σύντομη ωφέλιμη ζωή παράγει 78 εκατομμύρια τόνους απορριμμάτων και μόνο ένα μικρό μέρος αυτών ανακυκλώνεται. Και ακόμη και αυτό το μικρό ποσοστό ανακύκλωσης αντιμετωπίζει πολλά εμπόδια για να χαρακτηριστεί ως επιτυχημένη με χαρακτηριστική περίπτωση το χαρτί, το αλουμίνιο και το πλαστικό τα οποία έχουν λερωθεί με υπολείμματα τροφίμων. Αυτά δεν είναι κατάλληλα για επαναχρησιμοποίηση εκτός εάν καθαριστούν πλήρως και υποβληθούν σε κατάλληλη επεξεργασία, μία προϋπόθεση κοστοβόρα και χρονοβόρα.
Έρευνα από Ιταλούς επιστήμονες επανεξετάζει την συσκευασία και η ενθαρρύνει την κυκλική οικονομία με τη μετατροπή των υπολειμμάτων τροφίμων σε πράσινα πολυμερή για την παραγωγή κομποστοποιήσιμης συσκευασίας από βιοπλαστικό. Η επιστημονική ανασκόπηση παρέχει μια ακριβή περιγραφή των καινοτόμων στρατηγικών που επικεντρώνονται στην αξιοποίηση των υπολειμμάτων τροφίμων ως βάση για εφαρμογές βιώσιμης συσκευασίας. Ιδιαίτερη προσοχή δίνεται σε παραδείγματα άμεσης χρήσης του FW για τη σύνθεση βρώσιμων μεμβρανών, καθώς και στον χειρισμό τροφίμων για τη λήψη βιοαποδομήσιμων πολυμερών που συντίθενται με μικροβιακό μεταβολισμό και στη μετατροπή των υπολειμμάτων σε βιοπληρωτικά για μεμβράνες που παράγονται με βιοαποδομήσιμα πολυμερή, τόσο συνθετικά όσο και φυσικά προερχόμενα.
Η ανασκόπηση αναφέρει παραδείγματα μετατροπής υποπροϊόντων φρούτων και λαχανικών όπως απόβλητα ντομάτας, μάνγκο, μήλου, πατάτας, φλούδας εσπεριδοειδών, μπανάνας, καφέ, κολοκυθιού, αγγουριού, καλαμποκιού, αβοκάντο, καρότου κ.α. σε βιοδιασπώμενες συσκευασίες. Οι μελέτες έδειξαν ότι οι εγγενείς ιδιότητες ορισμένων υποπροϊόντων τροφίμων μπορούν να αξιοποιηθούν για να προστεθούν επιπλέον λειτουργίες στο τελικό υλικό, συχνά χωρίς την ανάγκη πρόσθετων. Ωστόσο, για να ανταποκριθούν στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της βιομηχανίας, χρειάζονται υλικά πιο παρόμοια με τα συμβατικά πλαστικά. Αυτές οι ενώσεις μπορούν να παρασκευαστούν μετά από έναν πιο περίπλοκο χειρισμό των υπολειμμάτων τροφής χρησιμοποιώντας μικροοργανισμούς που μπορούν να αξιοποιήσουν τα απόβλητα ως πηγή άνθρακα από τον οποία εξάγονται βιοπολυμερή και δημιουργείται βιοπλαστικό.
ΟΜΩΣ για την παραγωγή και η εμπορευματοποίηση βιοπλαστικών τα εμπόδια δεν είναι μόνο το κόστος και οι βιομηχανικές σκοπιμότητες: η παρουσία ακαθαρσιών και η πιθανή μετανάστευση τους στα τρόφιμα θέτει σημαντικά όρια στη «δεύτερη ζωή» των υπολειμμάτων τροφίμων. Τα είδη και τα υλικά που προορίζονται για επαφή με τρόφιμα πρέπει να πληρούν δύο βασικές απαιτήσεις: ασφάλεια και αδράνεια. Για να διασφαλιστεί αυτό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε τον Κανονισμό Πλαίσιο (ΕΚ) αριθ .). Η οδηγία θεσπίζει επίσης γενικές αρχές για τη διάθεση των συσκευασιών και των απορριμμάτων συσκευασίας. Δίνεται προτεραιότητα στην εναρμόνιση των κανόνων για τα πλαστικά υλικά μεταξύ των κρατών μελών. Οποιαδήποτε ουσία δυνητικά επικίνδυνη για την ανθρώπινη υγεία ή για την οργανοληπτική σύνθεση των τροφίμων απαγορεύεται. Το παράρτημα I του κανονισμού παρέχει κατάλογο υλικών (κατάλογος της Ένωσης ) και διαδικασιών που επιτρέπονται για την κατασκευή αντικειμένων για συντήρηση τροφίμων και θέτει ορισμένα όρια για τη συγκέντρωση και τη μετανάστευση αυτών των ενώσεων.
Για την παραγωγή βιώσιμων υλικών συσκευασίας, πρέπει να ληφθούν υπόψη οι περιοριστικοί παράγοντες που εμποδίζουν την παραγωγή μεγάλης κλίμακας και τη διάδοση στην παγκόσμια αγορά. Για τις βρώσιμες μεμβράνες για παράδειγμα, οι λόγοι που εμποδίζουν τη μαζική εμπορευματοποίηση σχετίζονται εν μέρει με την έλλειψη γνώσης και δεδομένων σχετικά με την ανθεκτικότητα της μεμβράνης, τη διαρροή και τη μετανάστευση ουσιών και τις συνέπειες που μπορεί να έχουν στο προϊόν που πρόκειται να αποθηκευτεί. Επιπλέον οι βρώσιμες συσκευασίες έχουν σχεδιαστεί για να τυλίγουν τρόφιμα, αλλά στην πραγματικότητα μπορούν να ταξινομηθούν ως συστατικά τροφίμων και ως εκ τούτου πρέπει να πληρούν αυστηρούς κανονισμούς.
Συμπεράσματα
Η αντικατάσταση του πλαστικού με βάση τα πετροχημικά με εναλλακτικές λύσεις φιλικές προς το περιβάλλον φαίνεται να είναι η επιλογή προς την οποία προωθείται παγκοσμίως η βιομηχανία τροφίμων. Οι τοπικοί νόμοι σε συνδυασμό με την αυξημένη ευαισθητοποίηση των καταναλωτών συμβάλλουν στην προοδευτική αντικατάσταση των παραδοσιακών προϊόντων με καινοτόμες, βιώσιμες συσκευασίες. Η πράσινη συσκευασία έχει πολλά οφέλη, ακόμα κι αν δεν είναι το τέλειο προϊόν που θα μπορούσαμε να ελπίζουμε. Μερικά δεν είναι πλήρως βιοαποδομήσιμα και κάποια άλλα προορίζονται να αποικοδομούνται υπό συγκεκριμένες συνθήκες και πρέπει να απορριφθούν χωριστά, με αποτέλεσμα μεγάλη σύγχυση για τη βιομηχανία και, κυρίως, για τους καταναλωτές. Για να φανταστεί κανείς ένα μέλλον χωρίς πλαστικό, το βιοπλαστικό πρέπει να έχει ένα πραγματικό μέλλον. Αυτό συνεπάγεται μια προσπάθεια εκ μέρους των κατασκευαστών να μετατρέψουν πλήρως τις τρέχουσες εγκαταστάσεις τους, να τα προσαρμόσουν στις νέες απαιτήσεις και να επενδύσουν ως ενεργός συμμετέχων στην αναζήτηση νέων εναλλακτικών λύσεων. Ίσως η κύρια και πιο σημαντική πρόκληση είναι να επενδύσουμε σε υλικά παραγωγής απορριμμάτων και να αρχίσουμε να τα βλέπουμε ως υλικά που πρέπει να μετατρέπονται εκ νέου και να μην πετιούνται.
Για να διαβάσετε ολόκληρη την έρευνα πατήστε ΕΔΩ
Ακολουθήστε το Cibum 
