Ήταν όντως ένας τρόπος για τους εφήβους να φτάσουν “ψηλά”;
Τη δεκαετία του 1960, τίτλοι από εφημερίδες της εποχής, αναφέρονται σε μια παράξενη νέα τάση που φέρεται να σάρωνε τότε τη νεολαία. Οι ειδικοί στα ναρκωτικά προειδοποίησαν ότι οι νέοι έκαναν ενέσεις με φυστικοβούτυρο και μαγιονέζα ως τρόπο να “ξεσηκωθούν”. Τέτοιου είδους αναφορές μπορούν να βρεθούν τόσο σε μια έκθεση της Επιτροπής Γερουσίας από τον Οκτώβριο του 1969, όσο και στα προεδρικά έγγραφα του Richard Nixon του ίδιου μήνα, ωστόσο δεν είναι απολύτως βέβαιο εάν πρόκειται για μια κυριολεκτική κατάσταση ή αν ολόκληρος ο πανικός ήταν ένα παράδειγμα αβάσιμης υστερίας που προκαλεί φόβο για ναρκωτικά.
- Δείτε επίσης: ΔΙΜΕΑ: Ποιο σουπερμάρκετ πλήρωσε το υψηλότερο πρόστιμο τον Νοέμβριο για παραβίαση των Κανόνων ΔΙΕΠΠΥ
Την εποχή εκείνη, η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής πραγματοποίησε την ετήσια συνάντησή της στο Σικάγο και παρευρέθηκαν δύο κυβερνητικοί ειδικοί στα ναρκωτικά: ο Ernest A. Carabillo Jr., δικηγόρος-φαρμακοποιός στο Ομοσπονδιακό Γραφείο Ναρκωτικών και ο Frank Gulich, στέλεχος του γραφείου ναρκωτικών του Σικάγου, οι οποίοι είχαν έρθει για να μιλήσουν για το πρόβλημα της χρήσης ναρκωτικών μεταξύ των νέων. Σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησαν, έριξαν τη βόμβα σχετικά με την ανησυχητική νέα τάση που έβλεπαν στη νεολαία της Αμερικής, την οποία απέδωσαν σε ένα «υπόγειο βιβλίο συνταγών» που κυκλοφορούσε στους νέους και ήταν διαθέσιμο προς πώληση για 1 δολάριο. Το βιβλίο, είπαν, υποτίθεται ότι περιγράφει διάφορες «μαγειρικές αποδράσεις από την πραγματικότητα», μία από τις οποίες ήταν η ένεση φυστικοβούτυρου και μαγιονέζας. Το βιβλίο ουσιαστικά υποσχόταν πως θα έστελνε έναν χρήστη «σε ένα μικρό ταξίδι». Βέβαια ο Carabillo προειδοποίησε ότι η επικίνδυνη πρακτική είχε ήδη προκαλέσει «αρκετές τεκμηριωμένες περιπτώσεις» θανατηφόρων ατυχημάτων.
Τους επόμενους μήνες, άλλοι ειδικοί στα ναρκωτικά επανέλαβαν την προειδοποίηση των Carabillo και Gulich. Ο Albert Cook, διευθυντής ναρκωτικών για το γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα του Οχάιο, ισχυρίστηκε σε ένα άρθρο του Νοεμβρίου 1969 στο περιοδικό Ohio Schools ότι γνώριζε προσωπικά μια περίπτωση όπου ένας νεαρός είχε κάνει ένεση φυστικοβούτυρου. Τον Μάιο του 1970, ο λοχαγός R. B. Jenkinson, διοικητής του εγκληματικού τμήματος της περιπολίας των αυτοκινητοδρόμων του Μισσούρι, προειδοποίησε τους νομοθέτες ότι, “Μερικοί νέοι του Μιζούρι αρρώστησαν βαριά λόγω ενέσεων με φυστικοβούτυρο, αλλά κανένας δεν έχει πεθάνει ακόμη”. Και τον Αύγουστο του 1970, ο Ρούπερτ Σαλισούρι, αναπληρωτής πρύτανης του Κολλεγίου Φαρμακευτικής του Κρατικού Πανεπιστημίου του Οχάιο, ισχυρίστηκε κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης για τα φάρμακα σε μια ιατρική διάσκεψη ότι στην κομητεία Φράνκλιν του Οχάιο πέντε νέοι είχαν πεθάνει μετά από ένεση φυστικοβούτυρου και μαγιονέζα. «Πόσο δυστυχισμένοι πρέπει να είναι που κάνουν τέτοια γελοία πράγματα», σημείωσε.
Ωστόσο, στα τέλη του 1970, ο πανικός είχε υποχωρήσει και ο φόβος για αυτή την ευρέως διαδεδομένη τάση στους νέους, απλώς έσβησε. Δεν αναφέρθηκε σχεδόν ποτέ ξανά από αξιωματούχους ναρκωτικών.
Το αν τελικά αυτά τα δυο συστατικά θα μπορούσαν να προκαλέσουν την “ευφορία” των ναρκωτικών ή αν ήταν απλώς μια ρωσική ρουλέτα με το θάνατο, για τους ειδικούς δεν ήταν εύκολο να απαντήσουν καθώς δεν υπήρχε έρευνα που να τους καθοδηγήσει. Έτσι, προσπάθησαν να μαντέψουν όσο καλύτερα μπορούσαν και μερικοί σκέφτηκαν ότι ίσως η μόδα είχε επικρατήσει επειδή ένας έφηβος κάπου είχε ανακαλύψει ότι το ενδοφλέβιο φυστικοβούτυρο και η μαγιονέζα όντως παρήγαγαν αισθήματα “ευφορίας”. Μια εικασία ήταν ότι, καθώς το φυστικέλαιο διασπάται στο σώμα, τα σφαιρίδια του λίπους προκάλουν παραισθήσεις. Μια άλλη θεωρία, που περιγράφεται λεπτομερώς σε ένα άρθρο του Chicago Tribune του Νοέμβρη του 1969, ήταν ότι οι αφράτες ουσίες, όταν εγχυθούν στην κυκλοφορία του αίματος, μείωναν την κυκλοφορία στον εγκέφαλο και ως εκ τούτου προκαλούσαν μια αίσθηση ζαλάδας. Αλλά άλλοι ειδικοί απέρριψαν την πιθανότητα ότι αυτά τα δυο απρόβλεπτα συστατικά παρήγαγαν κάθε είδους τέτοιων αισθημάτων. Επέμεναν ότι το μόνο «λάκτισμα» που θα δεχόταν ένας χρήστης θα ήταν αυτό της καρδιακής προσβολής.
Ο πανικός του φυστικοβούτυρου και της μαγιονέζας ήταν μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου πολιτιστικού φαινομένου. Ενός φόβου πως οι νέοι, που δυσκολεύονταν να αποκτήσουν ναρκωτικά όπως η μαριχουάνα και το LSD, αναζητούσαν εναλλακτικούς τρόπους για να φτάσουν στα “ψηλά”, τρόπους που ήταν τεχνικά νόμιμοι, αλλά που ωστόσο θα μπορούσαν να παράγουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, ακόμη και αν οι κίνδυνοι που σχετίζονται με τέτοιους πειραματισμούς ήταν πολύ υψηλές.
Άρθρα εφημερίδων από τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 περιγράφουν τακτικά μια ολόκληρη λίστα μεθόδων που λέγεται ότι χρησιμοποιούν οι νέοι για να ξεφύγουν από την πραγματικότητα. Κάποια ήταν γνωστά, όπως η εισπνοή βενζίνης ή κόλλας. Άλλες περιελάμβαναν το κάπνισμα φύλλων μυρτιάς, το κάπνισμα τσιγάρων με ψεκασμό από αποσμητικό, την εισπνοή βερνικιού επίπλων κ.α.
Εκ των υστέρων, το συμπέρασμα του προσωπικού της οργάνωσης Erowid (Η Wikipedia περιγράφει τον Erowid ως “ένα μη κερδοσκοπικό εκπαιδευτικό οργανισμό που παρέχει πληροφορίες σχετικά με ψυχοδραστικά φυτά και χημικές ουσίες, καθώς και δραστηριότητες και τεχνολογίες που μπορούν να παράγουν αλλοιωμένες καταστάσεις συνείδησης”) ήταν πως η τάση αυτή αποτελούσε «ένα καλό παράδειγμα ψευδούς και ουσιαστικά αβάσιμης υστερίας για τον πόλεμο των ναρκωτικών». Το άρθρο της Erowid σημειώνει ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως τεκμηρίωση στην ιατρική βιβλιογραφία σχετικά με κάποιον που κάνει ενέσεις φυστικοβούτυρο και μαγιονέζα. Ο Erowid blogger υπέθεσε ότι όλος ο πανικός ήταν πιθανώς μια περίπτωση παρεξήγησης, καθώς το “φυστικοβούτυρο” και η “μαγιονέζα” είναι προφανώς όροι αργκό για ναρκωτικά. Για παράδειγμα, το «φυστικοβούτυρο» έχει, κατά καιρούς, χρησιμοποιηθεί ως όνομα για τη μεθαμφεταμίνη καφέ χρώματος, ενώ η «μαγιονέζα» έχει χρησιμοποιηθεί για να αναφέρεται στην ηρωίνη και την κοκαΐνη. Ίσως λοιπόν, το 1969, οι υπεύθυνοι των ναρκωτικών άκουσαν τους εφήβους να χρησιμοποιούν αυτούς τους όρους και τους πήραν κυριολεκτικά.
Ωστόσο, στις εφημερίδες της εποχής υπήρχαν αρκετές αναφορές σε ένεση φυστικοβούτυρου και μαγιονέζας από τους μήνες πριν από τον Οκτώβριο του 1969, όταν ο Carabillo και ο Gulich έδωσαν τη συνέντευξη Τύπου τους, και αυτές περιπλέκουν την εικασία του Erowid ότι ολόκληρος ο πανικός βασίστηκε σε μια παρεξήγηση.
Τον Μάρτιο του 1969, ο LaVerne G. Stordock, πράκτορας ναρκωτικών για το γραφείο του γενικού εισαγγελέα του Ουισκόνσιν, έδωσε μια ομιλία στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν κατά τη διάρκεια της οποίας ανέφερε ότι, ενώ μιλούσε σε λύκεια, είχε ρωτηθεί δύο φορές από μαθητές εάν ήταν δυνατόν για να φτάσουν “ψηλά” κάνοντας ένεση φυστικοβούτυρου, και ομολόγησε ότι δεν ήξερε. Δεν είχε ακούσει ποτέ για κάτι τέτοιο.
Μια άλλη πρώιμη αναφορά στο ενδοφλέβιο φυστικοβούτυρο μπορεί να βρεθεί σε ένα άρθρο του Απριλίου 1969 σχετικά με το Arizona Ranch School, που βρίσκεται στο Tucson της Αριζόνα. Το σχολείο αυτό στέγαζε αγόρια με προβλήματα συμπεριφοράς. Ο διευθυντής του, Marshall Chazen, σημείωσε ότι τα ναρκωτικά ήταν ένα διαρκές πρόβλημα μεταξύ των μαθητών. “Μυρίζουν κόλλα”, είπε, “και μυρίζουν βενζίνη και παίρνουν σιρόπι για τον βήχα. Μερικοί από αυτούς κάνουν ακόμη και ένεση φυστικοβούτυρου. Θα κάνουν τα πάντα.” Η παρατήρηση του Chazen φαίνεται πιο αξιόπιστη από τους μεταγενέστερους ισχυρισμούς, καθώς δεν έκανε έναν αόριστο ισχυρισμό για απροσδιόριστες περιπτώσεις, ούτε ισχυριζόταν ότι υπήρχε μια εθνική τάση για την αύξηση του φυστικοβούτυρου. Έλεγε απλώς ότι, στο δικό του σχολείο, είχε δει παραδείγματα αυτού του περίεργου φαινομένου. Αυτό το ίδιο άρθρο αναδημοσιεύτηκε σε εφημερίδα τον Σεπτέμβριο του 1969, με την παρατήρηση του Chazen να τονίζεται ως απόσπασμα.
Τελικά, τον Ιούλιο του 1969, η Washington Post δημοσίευσε ένα άρθρο σχετικά με τη χρήση ναρκωτικών από εφήβους, στο οποίο πήραν συνέντευξη από τον Δρ Donald Luria, πρόεδρο του Πολιτειακού Συμβουλίου της Νέας Υόρκης για τον εθισμό στα ναρκωτικά. Ο Luria δήλωσε ότι υπήρχε μια τάση μεταξύ των νέων προς «πιο παράξενα και συνδυασμούς ναρκωτικών». Στη συνέχεια πρόσθεσε: “Τα παιδιά έχουν ενέσεις φυστικοβούτυρο και μαγιονέζα στις φλέβες τους. Αυτό μπορεί να τα σκοτώσει”. Αυτή φαίνεται να ήταν η παλαιότερη αναφορά, σε έντυπη μορφή, στον συνδυασμό αυτό για ενδοφλέβια χρήση.
Έτσι, αυτό που φαίνεται να συνέβη είναι ότι μπορεί να υπήρξαν μερικές, μεμονωμένες περιπτώσεις νεαρών ατόμων που έπασχαν από εθισμό στα ναρκωτικά που έκαναν ένεση στον εαυτό τους με φυστικοβούτυρο. Το γιατί θα το έκαναν αυτό είναι ένα μυστήριο, αλλά τότε τα άτομα με προβλήματα ναρκωτικών είναι γνωστό ότι παίρνουν μερικές θεαματικά κακές αποφάσεις. Μπορεί επίσης να κυκλοφορούσε μια φήμη μεταξύ των νέων που ισχυρίζονταν ότι το ενδοφλέβιο φυστικοβούτυρο είχε παραισθησιογόνες ιδιότητες.
https://hoaxes.org/weblog/comments/peanut_butter_and_mayonnaise_panic
Ακολουθήστε το Cibum 
